Τις τελευταίες τριάντα ημέρες γίναμε μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης, για τα σύγχρονα πολιτικά και διοικητικά δεδομένα της χώρας μας, κινητικότητας στα θέματα των διοικητικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών.

Ανάλογη κινητικότητα δεν είχε παρατηρηθεί όλα τα προηγούμενα έξι χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ.

Η διοικητική μεταρρύθμιση- εξαιρουμένης της λειτουργίας της ψηφιακής πύλης gov.gr- δεν είχε αποτελέσει, μέχρι τώρα, τομέα προτεραιότητας και πολλές σημαντικές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν ξεπέρασαν το στάδιο της εξαγγελίας τους.

Οι σημαντικές αλλαγές που θα μπορούσαν να είχαν επέλθει είτε μέσω του εσωτερικού ελέγχου είτε με την εφαρμογή των «πεδίων πολιτικής» και της «πολυεπίπεδης διακυβέρνησης» δεν έγιναν ποτέ. Το ίδιο συνέβη και με άλλες μεταρρυθμίσεις που ενώ ξεκίνησαν ορμητικά, καθηλώθηκαν και φυτοζωούν.

Τέτοιες είναι, για παράδειγμα, η απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών που έχει περιοριστεί στην εισαγωγή στον «Μίτο» (την σχετική βάση δεδομένων) ορισμένων πληροφοριών περί κάποιων διαδικασιών χωρίς, όμως να απλουστεύονται. Ούτε και το «μπόνους παραγωγικότητας» απέδωσε κάτι σημαντικό αφού, ακόμη και στους δικαιούχους του λειτούργησε ως ένα μερικό αντιστάθμισμα των απωλειών του εισοδήματός τους.

Kι ενώ η μεταρρύθμιση βρίσκεται σε μια κατάσταση limbo, εξαγγέλλονται 3 αλλαγές με κοινό σημείο αναφοράς την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Εντυπωσιάζει ότι ο επικοινωνιακός σχεδιασμός της κυβέρνησης περιορίστηκε μόνο σ’ αυτό το ειδικότερο θέμα, ενώ τα υπόλοιπα σημαντικά ζητήματα που αναφέρθηκαν, προηγουμένως, παρέμειναν στην αφάνεια.

Τρεις συζητήσεις άνοιξαν τις προηγούμενες εβδομάδες: Μία για την εσωτερική αξιολόγηση των υπαλλήλων (χωρίς, όμως, να υπάρχουν νεότερα εισερχόμενα μετά από τον ν. 4940/2022), μία άλλη για την εξωτερική αξιολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών από τις δημόσιες υπηρεσίες και μία ακόμη- η ναυαρχίδα- για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.

Με βάση τα δεδομένα της διοικητικής επιστήμης και πρακτικής οι τρεις αυτές συζητήσεις έχουν διαφορετικές αξιακές/φιλοσοφικές προ-κατανοήσεις, διαφορετικές μεθόδους ανάλυσής τους και διαφορετικές στοχεύσεις.

Η ατομική αξιολόγηση των υπαλλήλων, που καρκινοβατεί μεταξύ μιας ημιτελούς στοχοθεσίας και ενός πλέγματος δεξιοτήτων το οποίο αναζητά την πρακτική του εφαρμογή, απέχει πολύ από το να ενσωματωθεί από τα Υπουργεία και τα δημόσια νομικά πρόσωπα που αποτελούν τον βασικό κορμό των δημοσίων οργανώσεων στην διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού τους.

Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις, αντί να μας πληροφορήσουν ποια μέτρα θα ληφθούν για να διορθώσουν τα σφάλματα και τις ελλείψεις του υφιστάμενου νόμου, περιορίστηκαν στο επικοινωνιακό τρυκ μιας δευτερογενούς ανάλυσης μέσω ΤΝ (χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες) του παρόντος και του προηγούμενου συστήματος αξιολόγησης που έδειξε ότι το ισχύον σύστημα είναι πιο αυστηρό από το προηγούμενο.

Περίπου την ίδια επικοινωνιακή επιδίωξη, ότι η κυβέρνηση επιλαμβάνεται αποφασιστικά του έργου των μεταρρυθμίσεων είχε και η δεύτερη πρωτοβουλία. Αφορούσε την ανακοίνωση μιας «αξιολόγησης» των παρεχόμενων υπηρεσιών που κατέληξε σε μια έρευνα της κοινής γνώμης, εάν οι πολεοδομίες είναι χειρότερες από τον ΕΦΚΑ. Από τα (αναμενόμενα) αποτελέσματα της δημοσκόπησης προέκυψε ότι οι πολίτες έχουν αρνητική γνώμη για όλες τις υπηρεσίες που ρωτήθηκαν και ποικίλει μόνον ο βαθμός της απόρριψης. Άλλα νεότερα μετά τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων αυτής της άσκησης δεν υπάρχουν.

Η τρίτη κυβερνητική πρωτοβουλία αφορούσε την ανακοίνωση ότι η ΝΔ θα προτείνει στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν υπήρξε καμία περαιτέρω διευκρίνηση πέραν αυτού, και οι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής περιορίστηκαν να εισφέρουν με τον βαθμό γνώσης/άγνοιας που διαθέτει ο καθένας τους σε μια «συζήτηση» που περιελάμβανε τετριμμένες απόψεις περί τεμπέληδων υπαλλήλων του δημοσίου εν σχέσει προς τους σκληρά εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Κατ’ ουσίαν, επρόκειτο για τη σκηνοθέτηση εκ μέρους της κυβέρνησης ενός ακόμη επεισοδίου υποδαύλισης του κοινωνικού αυτοματισμού που στρέφει την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, ενώ καραδοκεί να εμφανιστεί στο απόγαιο της σύγκρουσής τους προκειμένου να επιβάλλει μια κάποια τάξη και να δρέψει τα πολιτικά επίχειρα.

Δεν γνωρίζω εάν θα ακολουθήσουν κι άλλα επεισόδια στην ίδια κατεύθυνση.
Γνωρίζω, μόνον, ότι τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας αποτελούν τμήματα της μιας και μόνης ελληνικής κοινωνίας, η οποία ευρισκόμενη εν μέσω μιας πρωτοφανούς έντασης των εξωτερικών πιέσεων και της συσσώρευσης άλυτων προβλημάτων χρηστής διακυβέρνησης, το τελευταίο που χρειάζεται είναι να υιοθετήσει και να προσχωρήσει σε λόγια και έργα που διχάζουν και πυροδοτούν περαιτέρω εντάσεις, οδηγώντας σε βέβαιες κρίσεις και καταστροφές.

Οι αντι-πελατειακές δυνάμεις του τόπου δεν έχουν παρά μόνο έναν δρόμο να βαδίσουν: Να ηγηθούν σταθερά και αταλάντευτα των μεταρρυθμίσεων στην οργάνωση και λειτουργία του κράτους μας που δομήθηκε στα θεμέλια του πελατειασμού, απειλώντας να ρίξει την κοινωνία στα βράχια, πολλές φορές, στα τελευταία 200 χρόνια.

Ο καθείς εφ’ ω ετάχθη.

Facebook Comments