Η εξέδρα δεν θα πάψει ποτέ να βρίζει. Ούτε στου Ολυμπιακού, ούτε στου Παναθηναϊκού, ούτε στου ΠΑΟΚ ή της ΑΕΚ. Ούτε στις κερκίδες της Γιουβέντους, της Μπαρτσελόνα ή της Γαλατάσαράι. Είναι μια παγκόσμια παθογένεια, και το ξέρουμε. Η ανωνυμία του πλήθους ενισχύει τη φωνή του τραμπούκου.

Ευτυχώς, υπάρχουν όρια: η απαγόρευση υβριστικών, ρατσιστικών ή σεξιστικών πανό έχει θεσπιστεί και εφαρμόζεται. Όμως οι κραυγές και οι απειλές, όσα φωνάζονται «ανεπίσημα» από τη θύρα, δεν συγκρατούνται με νόμους. Και κανείς δεν έχει ακόμη βρει τον μηχανισμό που θα τις φιλτράρει, σε πραγματικό χρόνο.

Θεωρητικά, ο νόμος είναι ξεκάθαρος: όταν υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές, διακοπή και τιμωρία. Αν όμως εφαρμοστεί ευλαβικά, τότε δεν θα παιχτεί ούτε ένα ματς στη χώρα. Ούτε ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ. Μόνο το σκάκι θα τη γλίτωνε…

Αν με ρωτάτε, προσωπικά δεν με πειράζει. Ας σταματούσαν τα πρωταθλήματα για πέντε χρόνια. Δεν θα μου καιγόταν καρφί. Όμως ξέρω καλά ότι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό: οι τζίροι είναι τεράστιοι, και χιλιάδες άνθρωποι ζουν από την αθλητική βιομηχανία.

Τι κρατάμε από το ντέρμπι της Κυριακής; Δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι η κοινωνία απομόνωσε τους ακραίους. Οι λογικοί οπαδοί – ανεξαρτήτως ομάδας – είπαν με μία φωνή: «Φτάνει!».

Δεύτερον, η κυβέρνηση έδειξε αποφασιστικότητα. Αναβολή του αγώνα, απειλή διακοπής του πρωταθλήματος, μηδέν ανοχή. Ούτε στους παράγοντες, ούτε στους φωνακλάδες.

Για πρώτη φορά κανείς δεν μπορεί να πει ότι «φοβούνται τον Γιαννακόπουλο» ή ότι «χαϊδεύουν τον Ολυμπιακό γιατί έχει ψηφοφόρους». Όλα έγιναν. Και έγιναν σωστά.

Το μεγάλο στοίχημα τώρα είναι να μην κάνουν πίσω. Η αλητεία στα γήπεδα, η ντροπή σε δημόσια θέα, δεν είναι παράδοση. Είναι καρκίνωμα. Και πρέπει να κοπεί.

Facebook Comments