Στο Μαξίμου θεωρούν βέβαιο ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα κάνει σύντομα την κίνησή του. Θα ανακοινώσει νέο κόμμα, πολιτικό φορέα ή πρωτοβουλία, κάτι που θα σηματοδοτήσει την επιστροφή του στο προσκήνιο. Ανάλογη βεβαιότητα επικρατεί και στα πρώην «Συριζαϊκά» στρατόπεδα για τον Αλέξη Τσίπρα. Όλοι περιμένουν πως κάτι θα κάνει και εκείνος – σύντομα.

Για τον Σαμαρά, η επανεκλογή του ως βουλευτή είναι υπαρξιακό ζητούμενο. Ο μόνος τρόπος που του απομένει είναι η αυτόνομη κάθοδος, καθώς η Νέα Δημοκρατία πλέον δεν τον χωρά, και η προσχώρηση σε ακροδεξιούς σχηματισμούς τύπου Νατσιού ή Βελόπουλου δεν αρμόζει στο πολιτικό του μέγεθος – ούτε καν για λόγους αυτοσεβασμού. Έτσι, η ίδρυση κόμματος είναι μονόδρομος, είτε για λόγους πολιτικής επιβίωσης είτε για λόγους εγωισμού.

Ο Τσίπρας από την άλλη, δεν έχει τόσες βεβαιότητες. Ξέρει πως οι επόμενες εκλογές είναι καθοριστικές, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει πότε πρέπει να κινηθεί: πριν τις εκλογές ή μετά; Αν κινηθεί νωρίς, ίσως καεί. Αν κινηθεί αργά, ίσως να μην υπάρχει τίποτα να διασώσει. Μέχρι πρόσφατα, η αποδυνάμωση της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς τον βόλευε, καθώς διατηρούσε το προφίλ του σωτήρα. Τώρα, όμως, η γενική απαξίωση του χώρου τον αποσταθεροποιεί. Ο χρόνος πιέζει και οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα.

Η αντιμετώπιση των δύο πρώην ηγετών από τα κόμματά τους είναι εντελώς διαφορετική. Στη Νέα Δημοκρατία, η προοπτική κόμματος Σαμαρά χαροποιεί το Μαξίμου. Θεωρούν ότι θα διασπάσει περαιτέρω τον ακροδεξιό χώρο, θα δημιουργήσει έναν «εμφύλιο» δεξιά τους και τελικά θα οδηγήσει στην πολιτική εξουθένωση του ίδιου του Σαμαρά. Η “νέα Πολιτική Άνοιξη” αναμένεται σχεδόν με αγαλλίαση.

Στον χώρο της Αριστεράς, αντίθετα, η προσμονή της κίνησης Τσίπρα έχει αγγίξει επίπεδα Μεσσιανισμού. Έχουν πέσει τόσο χαμηλά τα κόμματα και οι παραφυάδες του πρώην ΣΥΡΙΖΑ, που οτιδήποτε κάνει ο Αλέξης φαίνεται καλύτερο. Δεν έχουν σχέδιο, δεν γνωρίζουν καν τι θα ακολουθήσει, αλλά θεωρούν βέβαιο ότι κάτι καλύτερο θα προκύψει. Ο Αλέξης θα κινηθεί, και έπειτα θα αποφασίσουν οι άλλοι πώς θα τον ακολουθήσουν.

Κοινός παρονομαστής και των δύο είναι πως δεν τους αρκεί η ανασύσταση χώρων. Θέλουν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη μέρα, όχι απλώς να ηγηθούν μικρών κομμάτων. Οι φιλοδοξίες τους ξεπερνούν τη συγκυρία και στηρίζονται, εν πολλοίς, σε προσωπικές φαντασιώσεις. Μπορεί να τα καταφέρει έστω ο ένας;

Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Διότι η κοινωνία έχει γυρίσει σελίδα. Πλην λίγων κολλημένων, κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Δεν υπάρχει ούτε πλοίο, ούτε οδός για το πολιτικό τους come back. Μόνο μια σκιά παλιών μεγαλείων, που κανείς δεν περιμένει πια να επιστρέψουν.

Facebook Comments