Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα έχει κάτι να μάθει από τα πολεμικά επιτεύγματα των Ισραηλινών ή των Ουκρανών. Είναι βέβαιο ότι το “νέο είδος πολέμου” που ξεδιπλώνεται μπροστά μας παρέχει πολύτιμα διδάγματα. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος μαθαίνει περισσότερα: εμείς ή οι Τούρκοι; Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: είμαστε σίγουροι ότι οι Τούρκοι δεν μπορούν να διεξάγουν πόλεμο σαν κι αυτόν που βλέπουμε στην Ουκρανία ή στη Γάζα; Κι αν μπορούν, πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να τον αντιμετωπίσουμε;

Η φύση του σύγχρονου πολέμου έχει αλλάξει ριζικά. Η τεχνολογία είναι η νέα αιχμή του δόρατος. Όχι οι αριθμοί, ούτε τα οπλικά συστήματα εκατομμυρίων ευρώ, αλλά η έξυπνη χρήση φθηνών μέσων από επιτελικά μυαλά που ξέρουν να τα αξιοποιούν. Οι Ισραηλινοί κατασκεύασαν βάσεις drones εντός Ιράν από ανθρώπους-φυτεύματα που βρίσκονταν εκεί εδώ και χρόνια. Οι Ουκρανοί κατέστρεψαν ρωσικά μαχητικά αξίας δεκάδων εκατομμυρίων με drones κόστους λίγων χιλιάδων ευρώ, εκτοξευμένα από εμπορευματοκιβώτια και κινητά τηλέφωνα του εμπορίου.

Γνωρίζουμε εμείς στην Ελλάδα αυτό το είδος πολέμου; Είναι σίγουρο πως οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν γνώσεις και εκπαίδευση – δεν είμαστε στο μηδέν. Όμως ας αναρωτηθούμε: γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι οι Τούρκοι δεν έχουν ήδη ενεργοποιήσει δίκτυα αντίστοιχης τακτικής; Έχουν βάση drones δίπλα στα μεγαλύτερα ελληνικά αεροδρόμια; Ή μήπως ετοιμάζονται να πλήξουν ευαίσθητες ενεργειακές υποδομές, όπως διυλιστήρια ή γραμμές μεταφοράς ηλεκτρισμού;

Αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι η πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Και η καλύτερη άμυνα είναι η επίγνωση. Το σημαντικότερο είναι να μην αιφνιδιαστούμε από κάτι που θα έπρεπε να περιμένουμε.

Προσωπικά, δεν γράφω αυτά για να κινδυνολογήσω, ούτε για να το παίξω στρατηγικός αναλυτής. Απλώς αντιλαμβάνομαι πόσο ευμετάβλητο είναι το σημερινό πεδίο μάχης. Κι ενώ οι σχέσεις μας με ΗΠΑ και Ισραήλ και οι συνεκπαιδεύσεις που διεξάγουμε μας παρέχουν πολύτιμη τεχνογνωσία, με ανησυχεί η γενική κρατική νοοτροπία. Το ελληνικό κράτος κινείται αργά, με αναβλητικότητα και βαρύτητα, ενώ ο πόλεμος του σήμερα απαιτεί ταχύτητα, ελαφρότητα και ελιγμούς σε δευτερόλεπτα.

Μπορεί οι Ένοπλες Δυνάμεις μας να αποτελούν φωτεινή εξαίρεση, αλλά αν δεν υπάρχει κεντρική κρατική εγρήγορση, εσωτερική προσαρμοστικότητα και διακλαδική συνοχή, τότε η αποτελεσματικότητα των αξιωματικών μας μένει μετέωρη.

Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με ανώτατο αξιωματικό, ο οποίος, σε αντίθεση με πολιτικούς που ωραιοποιούν τα δεδομένα, μίλησε χωρίς περιστροφές: «Αυτά που σας εντυπωσιάζουν ως πολίτες, εμείς τα γνωρίζουμε και τα έχουμε ήδη δοκιμάσει», μου είπε. Μακάρι να είναι έτσι. Μακάρι να έχουμε όχι μόνο τη γνώση, αλλά και την ετοιμότητα, τα αντανακλαστικά και κυρίως το θάρρος της λήψης αποφάσεων μέσα σε ένα τεχνολογικά ρευστό και γεωπολιτικά εύφλεκτο περιβάλλον.

Διότι ο πόλεμος δεν είναι πια προνόμιο των στρατών. Είναι τεχνολογία, λογισμικό, ευφυΐα και εκπαιδευμένα μυαλά. Κι αυτός που μαθαίνει πιο γρήγορα, κερδίζει πριν καν πατήσει τη σκανδάλη.

Facebook Comments