Ο πόλεμος (Ισραήλ–Ιράν) και η τρύπα στο… βουνό!

Ο πόλεμος είναι ένδειξη ευφυΐας ή ακραίας βλακείας;

Ο πόλεμος δεν λύνει προβλήματα.

Αντίθετα, ενώ δημιουργεί τα χειρότερα προβλήματα που μπορεί να πλήξουν τους ανθρώπους: θάνατο, αναπηρίες, υλικές καταστροφές, φτώχεια και δυστυχία …

… αφήνει συνήθως άλυτα τα προβλήματα που τον προκάλεσαν, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για νέους πολέμους για τα ίδια προβλήματα.

Εκτός αν εννοούμε ως «λύση» την ολοσχερή εξόντωση του «αντιπάλου», ακόμα και αν αυτός είναι ένας ολόκληρος λαός…

…

Η ειρηνική αντιμετώπιση των (όποιων) προβλημάτων είναι ένδειξη ευφυΐας και φυσικά απαιτεί και ευφυΐα και ενσυναίσθηση και ευρύτερη κατανόηση της πραγματικότητας.

Οι λύσεις που βρίσκονται και συμφωνούνται με ειρηνικές διαπραγματεύσεις διαρκούν συνήθως επ’ αόριστον, και πάντως πολύ περισσότερο από τις «λύσεις» μετά από συνθηκολόγηση ή άτακτη υποχώρηση μετά από έναν αιματηρό πόλεμο.

…

Κάποτε, τα πολύ αρχαία χρόνια, μπορεί ο πόλεμος να αποτελούσε ένα αναγκαίο κακό.

Την σημερινή εποχή όμως, είναι μάλλον δείγμα αποτυχίας του ανθρωπίνου είδους να αξιοποιήσει τα πολλά πνευματικά του εφόδια, αλλά και την πρόοδο της τεχνολογίας, ώστε να βρίσκονται λύσεις στα όποια προβλήματα χωρίς πολέμους.

Ας έμενε τουλάχιστον ο πόλεμος ως «τελευταία λύση»…

… αν οι φιλοδοξίες και μεγαλομανίες των εκάστοτε «ηγετών», ή/και ο άκρατος εθνικιστικός ή/και θρησκευτικός φανατισμός δεν επιτρέπουν τις προσπάθειες για ειρηνικές διευθετήσεις των προβλημάτων ανάμεσα σε χώρες και πληθυσμούς.

…

Σε κάθε πόλεμο, τα περισσότερα θύματα είναι ανάμεσα στους στρατιώτες και τον άμαχο πληθυσμό.

Οι «ηγέτες» που συνήθως αποφασίζουν για την έναρξη των πολέμων, είναι οι λιγότερο εκτεθειμένοι και συνήθως την γλυτώνουν εντελώς, ακόμα και αν χάσουν τον πόλεμο.

«Τυχαίο»;

Ίσως μου πείτε τώρα και θα είναι και λογικό:

– Μα, οι χώρες δεν θα πρέπει να έχουν στρατό; Τί θα κάνουν αν ο «γείτονας» τους επιτεθεί για να τους αποσπάσει εδάφη ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο;

– Φυσικά και θα έχουν, όπως έχουν και ένοπλη αστυνομία για τους κακοποιούς. Μόνο που ο κάθε επιθετικός γείτονας θα γνωρίζει ότι, αν παραβεί την διεθνή τάξη και συνθήκες με χρήση βίας, θα έχει να αντιμετωπίσει το σύνολο όλων των χωρών που θα έχουν προηγουμένως συγκροτήσει μια «παγκόσμια αστυνομία», υπό τις διαταγές του Ο.Η.Ε.

Έχω την εντύπωση ότι κανείς δεν ξεκινάει ένα πόλεμο, αν είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τον χάσει και θα υποστεί επιπλέον βαρύτατες συνέπειες.

… …

…

Μια τρύπα στο… βουνό! (Φορντό του Ιράν)

(… και μία δεύτερη που την αχρήστεψε…)

Τα πυρηνικά άρχισαν να αποκαλούνται «όπλα μαζικής καταστροφής» από τη στιγμή που τα κατέχουν και μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν περισσότερες από μία χώρες.

Όταν δύο (ή περισσότερες) χώρες βρίσκονται σε αντίθετα «στρατόπεδα», τότε (όπως μας έχει διδάξει η ιστορία) υπάρχει η πιθανότητα να εμπλακούν σε ένα πόλεμο.

Όταν όμως ξεσπάσει ένας πόλεμος ανάμεσα σε δύο χώρες που διαθέτουν πυρηνικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προλάβουν να τα χρησιμοποιήσουν και οι δύο. Σ’ αυτήν όμως την περίπτωση και ανεξάρτητα του ποια χώρα θα επικρατήσει τελικά, οι καταστροφές και οι θάνατοι θα είναι τέτοιου μεγέθους, ώστε στην ουσία να μην υπάρξει κανένας «νικητής» και στο τέλος να είναι όλοι ηττημένοι.

Αυτός θεωρείται άλλωστε ως ένας από τους λόγους, για τους οποίους δεν είχαμε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μολονότι καθεμιά από τις δύο (τότε) υπερδυνάμεις του πλανήτη είχαν εμπλακεί κατ’ επανάληψη σε πολέμους με τρίτα κράτη.

Αυτό ονομάστηκε εύστοχα «ισορροπία του τρόμου» (βλ. και Σχόλιο 1 βασισμένο στην ΑΙ) και είναι ο μοναδικός λόγος, για τον οποίο η κατασκευή πυρηνικών όπλων έχει (τουλάχιστον μέχρι τώρα) και κάποιο θετικό αντίκτυπο.

Γιατί, κατά τα άλλα, η κατασκευή τέτοιων όπλων «μαζικής καταστροφής» δεν αποτελεί παρά μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του πολιτισμού και της ανθρωπότητας γενικά.

Η οποία ανθρωπότητα, αντί να εστιάσει την προσοχή της και τις τεράστιες επιστημονικές της δυνατότητες στη βελτίωση των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζουν και συνυπάρχουν δισεκατομμύρια άνθρωποι, κατέληξε στο να παραγάγει αυτά τα μέσα για την αυτοκαταστροφή της.

Και αν, την εποχή που κατασκευάστηκε και τελικά χρησιμοποιήθηκε η ατομική βόμβα, υπήρχαν κάποιες δικαιολογίες, λιγότερο ή περισσότερο βάσιμες, η διάδοση της τεχνολογίας κατασκευής τους και διασπορά τους σε περισσότερες από μία χώρες (ήδη μετράμε οκτώ σίγουρες και ίσως και το Ισραήλ, βλ. Σχόλιο 2) αποτελεί παράνοια χωρίς καμία δικαιολογία και φυσικά χωρίς την παραμικρή χρησιμότητα, πέραν της «ισορροπίας τρόμου», περί της οποίας ήδη μιλήσαμε.

… …

…

Έχουμε τώρα και το Ιράν…

Πρόκειται για μια χώρα με ένα απολύτως τυραννικό καθεστώς, όπου επικρατεί ένας απάνθρωπος θρησκευτικός σκοταδισμός και όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά και πολιτικά είναι ανύπαρκτα.

Επιπλέον, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, το θεοκρατικό καθεστώς έχει δηλώσει απερίφραστα ότι επιθυμεί τον αφανισμό του Ισραήλ.

(Το κράτος όμως αυτό, εξακολουθεί παρ’ όλα αυτά να αποτελεί «ισότιμο μέλος» του ΟΗΕ, αλλά αυτό θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μιας άλλης προσέγγισης και δημοσίευσης)

Το ίδιο όμως καθεστώς διαδηλώνει «σχίζοντας τα ιμάτιά του» και σε ένα παραλήρημα ασύδοτου δικαιωματισμού και πλήρους αντίφασης ότι:

– Έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με το πυρηνικό του πρόγραμμα και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

– «Πληροφορεί» ωστόσο κάθε ενδιαφερόμενο πως ό,τι εξοπλισμό διαθέτει για εμπλουτισμό ουρανίου (που έχει νόημα μόνο για κατασκευή όπλων, βλ. και Σχόλιο 3), τον έχει για «ειρηνική χρήση» παραγωγής ενέργειας, μολονότι ως χώρα αποτελεί εξαγωγέα ενέργειας υπό μορφή πετρελαίου και ουδεμία ανάγκη έχει από πυρηνικούς αντιδραστήρες.

– Προσπάθησε να προστατεύσει το «ειρητικό» (τρομάρα μας, στην κυριολεξία όμως…) πυρηνικό του πρόγραμμα μέσα σε ένα βουνό, στο οποίο έκανε μια αντίστοιχα μεγάλη τρύπα, ώστε να χωρέσουν οι εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου (Σχόλιο 3).

– Προσποιόταν ότι έκανε «διαπραγματεύσεις» με τους Αμερικανούς, ενώ, όπως αποδείχτηκε, προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ώστε να έχει ετοιμάσει την ατομική βόμβα, με την οποία θα έπληττε το «σιωνιστικό καθεστώς», ου μην αλλά και τους δυστυχείς αμάχους, που είχαν υποπέσει στο «αμάρτημα» να έχουν γεννηθεί Εβραίοι.

Αναρωτιέται κανείς, αν ο «ηγέτης» Χαμενεΐ έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί ποιο θα είναι το μέλλον της χώρας του, αν αυτή κατορθώσει και ρίξει έστω και μία τέτοια βόμβα ή πύραυλο με πυρηνική κεφαλή στο Ισραήλ…

… …

…

Προς το παρόν βέβαια συγχαίρει «τον ιρανικό λαό» (και τον εαυτό του φυσικά) για την μεγάλη «νίκη» που κατήγαγαν εναντίον των «σιωνιστών» και των συμμάχων τους Αμερικανών…

… αγνοώντας επίτηδες το προφανές, το ότι δηλαδή οι συγκεκριμένοι αντίπαλοι επέτυχαν απολύτως τους στόχους τους, που αφορούσαν αποκλειστικά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Ειδικότερα αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον πρόεδρο Τραμπ που χειρίστηκε το όλο ζήτημα με αξιοπρόσεκτη μαεστρία φέρνοντας το πρόγραμμα εμπλουτισμού Ουρανίου του Ιράν πολλά χρόνια πίσω.

(Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση οπαδός του, αλλά εδώ του βγάζω το καπέλο).

Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι με την δεύτερη «τρύπα στο βουνό» που έκανε, ο πρόεδρος Τραμπ, στην ουσία ευεργέτησε το Ιράν, το οποίο έτσι μπορεί και να συνέλθει από την παράνοια.

Αν μάλιστα καταφέρει να απαλλαγεί από τους μισότρελους θρησκόληπτους που το κυβερνούν, η ευεργεσία αυτή θα είναι απόλυτη!

… …

…

Στο εάν και κατά πόσον έχει δικαίωμα ένα οποιοδήποτε κράτος να κατασκευάζει και να κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής, νομίζω ότι έχει δοθεί απάντηση.

Όσους ακόμη αμφιβάλλουν, τους παραπέμπω στις παλιές ταινίες τύπου Τζέιμς Μπόντ, όπου ο ήρωας βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα πάμπλουτο και ιδιοφυή κακοποιό που επιβουλευόταν το μέλλον της ανθρωπότητας (την οποία ήθελε και να καθυποτάξει! … ) με κάποια υπερόπλα που είχε στη διάθεσή του.

Το αν υπάρχει αναλογία ανάμεσα στη μυθοπλασία αυτή και κάποια καθεστώτα που θέλουν να επιβάλουν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα το Ισλάμ και τον Νόμο της Μαντήλας…

… ας το κρίνει ο καθένας μας.

… … …

… …

…

[1] Η “ισορροπία του τρόμου” είναι ένας όρος που περιγράφει μια κατάσταση όπου δύο ή περισσότερες δυνάμεις, συνήθως κράτη με πυρηνικά όπλα, διατηρούν την ειρήνη μεταξύ τους λόγω του φόβου της αμοιβαίας καταστροφής.

Αναφέρεται συνήθως στην κατάσταση που επικράτησε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η βασική ιδέα είναι ότι καμία πλευρά δεν θα εξαπολύσει επίθεση, γνωρίζοντας ότι η άλλη θα ανταποδώσει με καταστροφική ισχύ, οδηγώντας σε μαζική αυτοκαταστροφή και για τις δύο. Η ισορροπία αυτή στηρίζεται στην αποτροπή, όπου η απειλή της καταστροφής λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγοντας για την έναρξη πολέμου.

…

[2] https://el.wikipedia.org/wiki/Κατάλογος_κρατών_με_πυρηνικά_όπλα

…

[3] Τί είναι, πώς γίνεται και γιατί χρειάζεται ο εμπλουτισμός ουρανίου