Δέχθηκα ορισμένα τηλεφωνήματα και e-mail από συμπατριώτες μου, με αφορμή την άποψη που διατύπωσα, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δομές φιλοξενίας μεταναστών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, εκτός από την Κρήτη.

Δεν πρόκειται για στοχοποίηση ή αφορισμό, αλλά για επισήμανση μιας προφανούς ανισορροπίας που θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής ή πολιτικών τοποθετήσεων.

Ειδικά τώρα που το νησί έγινε πύλη εισόδου. Ο λόγος που την είχε γλυτώσει ως τώρα, ενώ πολύ μικρότερα νησάκια απ’ αυτήν στέγασαν καταυλισμούς μεταναστών, ήταν ότι οι μεταναστευτικές ροές περνούσαν απ’ αλλού.  

Η αλήθεια είναι ότι αν κοιτάξει κανείς την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στη Λιβύη και τη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, θα αντιλαμβάνονταν ότι η Κρήτη ήταν πρακτικά εύκολο να βρεθεί κι αυτή στους δρόμους του σύγχρονου δουλεμπορίου. 

Τώρα εμφανίστηκε το πρόβλημα, τώρα θα αντιμετωπιστεί. Η μεγαλόνησος μας μπήκε δυστυχώς στα μεταναστευτικά μονοπάτια. Αυτό σημαίνει ότι πότε οι ροές θα αυξάνονται και πότε θα μειώνονται, ανάλογα με τους καιρούς, με τις πολιτικές διευθετήσεις στην ευρύτερη περιοχή και την βούληση των εκάστοτε κυβερνήσεων, όμως δύσκολα θα σταματήσει το φαινόμενο τις επόμενες πενταετίες.

Τι σημαίνει αυτό; Πως ό,τι φτιαχτεί σήμερα θα είναι πρακτικά προορισμένο να εξυπηρετήσει όχι μόνο τις σημερινές, αλλά και τις αυριανές ή μεθαυριανές ανάγκες, που πρέπει να τις θεωρούμε δεδομένες για πολύ καιρό. 

Εξίσου σοβαρό θεωρώ επίσης ένα ζήτημα ηθικής τάξης. Ήδη οι κρητικοί έχουμε βγάλει κακό όνομα. Μας θεωρούν απαιτητικούς, ρουσφετολόγους, κουμπουροφόρους, ελαφρώς φαύλους σε ό,τι αφορά το κρατικό χρήμα και τη νομιμότητα. Ας μην επιτείνουμε αυτή την κακή εικόνα (που μας προσέδωσε μια μειοψηφία των συμπατριωτών μας), κραυγάζοντας ότι τους μετανάστες που έρχονται στις ακτές μας είναι υποχρεωμένοι να τους φορτωθούν άλλοι.

 Δεν θα πάθει δα και τίποτα το μεγάλο μας νησί, αν σε δυο ερημιές του φτιαχτούν δυο στρατόπεδα.  

Facebook Comments