Σαν σήμερα «έσβησε» το πιο φωτεινό αστέρι του ελληνικού σινεμά – Η Αλίκη που δεν «έφυγε» ποτέ

Σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου 1996, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η γυναίκα-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, άφηνε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 62 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.

Ήταν το τέλος μιας ζωής γεμάτης φως, μαγεία, θριάμβους αλλά και βαθιά μοναξιά. Το κορίτσι με το χαμόγελο και την απαράμιλλη λάμψη δεν ήταν απλώς μια ηθοποιός· ήταν μια εθνική φιγούρα, ένα φαινόμενο πολιτισμού που σημάδεψε ανεξίτηλα το ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο.

Η Αλίκη δεν “έπαιζε” – ήταν. Η απόλυτη σταρ, η “γατούλα του σαλονιού”, η Μαρία της Σιωπής, η Μανταλένα, η Αστέρω… Έδωσε πνοή σε ρόλους που αγκαλιάστηκαν από το κοινό με λατρεία. Οι ταινίες της, από το «Η Αλίκη στο Ναυτικό» μέχρι το «Δόλωμα» και την «Παπαδοπούλα», ξεπέρασαν τα όρια της μεγάλης οθόνης και έγιναν εθνικά βιώματα.

Όμως, πίσω από τα λαμπερά φώτα, η Αλίκη κουβαλούσε και τη μοναξιά της επιτυχίας. Η ανάγκη να είναι πάντα πρώτη, η εμμονή με την εικόνα της, η δημόσια και ταυτόχρονα τόσο ιδιωτική σχέση με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η μητρότητα που τη μεταμόρφωσε, όλα αυτά τη συνέθεταν σε μια γυναίκα πιο πολύπλοκη από το “ξανθό κορίτσι του λαού” που γνώριζε το κοινό.

Το τελευταίο της καλοκαίρι την βρήκε στο νοσοκομείο, μαχόμενη με αξιοπρέπεια και πείσμα. Μέχρι το τέλος, αρνούνταν να “φύγει” ως άρρωστη – δεν ήθελε να τη λυπούνται· ήθελε να τη θυμούνται όρθια, όμορφη, όπως ήταν πάντα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

28 χρόνια μετά, η Αλίκη δεν έχει φύγει. Είναι παρούσα σε κάθε αναδρομικό αφιέρωμα, σε κάθε τραγούδι του Μάνου, σε κάθε ασπρόμαυρη προβολή στην τηλεόραση, σε κάθε παιδικό όνειρο που γεννήθηκε μέσα από ένα λαμπερό βλέμμα.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν ήταν απλώς “εθνική σταρ”. Ήταν ο καθρέφτης της Ελλάδας που ονειρευόταν, που γελούσε, που ερωτευόταν. Και γι’ αυτό, δεν θα φύγει ποτέ.