Άντε ρίξτε πάλι τη ζαριά

Το ακούω όλο και συχνότερα. Από φίλους, αγνώστους, αριστερούς, δεξιούς, απογοητευμένους, κουρασμένους.

«Τη Ζωή την πάω. Τα λέει κατάμουτρα». Ε, λοιπόν, ας της δώσουμε την ευκαιρία. Όχι να είναι απλώς εκεί για να φωνάζει. Ας τη βάλουμε πρώτη, με πλειοψηφία. Να κρατήσει τα κλειδιά του Μαξίμου. Να κυβερνήσει τέσσερα γεμάτα χρόνια, όπως όλοι οι άλλοι. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, σωστά;

Αφού κάθεται στα έδρανα της Βουλής και καρφώνει τους πάντες χωρίς περιστροφές, ήρθε η ώρα να μετατρέψει τα λόγια της σε πολιτική.
Να ασχοληθεί με την οικονομία, την άμυνα, τη μετανάστευση, την εξωτερική πολιτική.
Να την δοκιμάσουμε κι αυτήν, όπως τόσους άλλους.
Αν δεν μας κάνει, στις επόμενες εκλογές στο σπίτι της. Έτσι δουλεύει η Δημοκρατία.

Και αρκετά με τον φόβο. Τι άλλο να πάθουμε;
Οικονομική καταστροφή; Ήδη μέσα είμαστε.
Πληθωρισμός; Ήδη στα ύψη.
Εθνικά θέματα; Ήδη τα έχουμε παραδώσει.
Ανίκανοι στο τιμόνι; Τι διαφορά θα κάνει;
Άρα, μόνο κάτι διαφορετικό μπορεί να μας βγάλει απ’ τη μιζέρια.
Και η Ζωή είναι διαφορετική. Δεν είναι κομμάτι του παλιού συστήματος, ό,τι κι αν λέει ή κάνει.

Ας την ψηφίσουμε λοιπόν, να γλιτώσουμε από την αλαζονεία των άλλων.
Ας δούμε πώς θα τα πάει όταν θα αντιμετωπίσει τον Τραμπ, τον Ερντογάν ή τους Ευρωπαίους, με τον ίδιο τρόπο που τα είπε στον Κυριάκο για τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ίσως για πρώτη φορά να νιώσουμε υπερήφανοι.
Να πούμε: «Ναι, αυτή είναι η δική μας φωνή».

Μην το σκέφτεστε άλλο.
Η Ζωή είναι ζαριά. Αλλά μήπως δεν ήταν και οι προηγούμενοι;
Δέκα χρόνια μετά, ας τη ρίξουμε ξανά.
Μπορεί να ήρθε η ώρα της Ζωής. Κυριολεκτικά. Άντε ρίξτε πάλι τη ζαριά. Πέρασαν ήδη 10 χρόνια από την προηγούμενη