Η πρόσφατη συνάντηση ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βλαντίμιρ Πούτιν στην Αλάσκα, που έλαβε χώρα στις 15 Αυγούστου 2025, αποτελεί σημείο καμπής στη διεθνή σκηνή – χωρίς φυσικά θεαματικό αποτέλεσμα. Παρά το πλούσιο σε οπτική σόου της υποδοχής – κόκκινα χαλιά, στρατιωτικές επιδείξεις, λιμουζίνες και κοινές εμφανίσεις – το τελικό αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό: δεν επετεύχθη συμφωνία ειρήνης.

Η επόμενη ημέρα της συνάντησης χαρακτηρίζεται από έντονη διπλωματική κινητικότητα, με τον Τραμπ να μεταθέτει την ευθύνη στην πλευρά της Ουκρανίας, επιμένοντας ότι «τώρα είναι η σειρά του Ζελένσκι να κάνει συμφωνία». Παράλληλα, αναφέρθηκε στην προοπτική να οργανώσει μια τριμερή σύνοδο με τη συμμετοχή Ζελένσκι και ευρωπαίων ηγετών, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει απτή πρόοδος.

Ωστόσο, η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας δεν ήταν θετική. Ευρωπαίοι ηγέτες χαρακτήρισαν την έξοδο του Πούτιν από την απομόνωση ως απαράδεκτη, ενώ επανέλαβαν τη δέσμευση για διατήρηση των κυρώσεων και της υποστήριξης στην Ουκρανία. Η εντύπωση που κυριάρχησε είναι ότι ο Πούτιν κατάφερε να αναδειχθεί ως ισότιμος συνομιλητής, την ώρα που οι μάχες στο ουκρανικό μέτωπο συνεχίζονται.

Ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Τζον Μπόλτον, δεν δίστασε να τονίσει: «Ο Τραμπ δεν έχασε, αλλά ο Πούτιν ξεκάθαρα κέρδισε». Ουσιαστικά, η συνάντηση έδωσε στον Ρώσο πρόεδρο το περιθώριο να προβάλλει τη δική του ατζέντα χωρίς να αναγκαστεί σε ουσιαστικές παραχωρήσεις. Αυτό προκαλεί σοβαρούς προβληματισμούς για τη μελλοντική πορεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Παράλληλα, ορισμένα στιγμιότυπα που διέρρευσαν στον Τύπο ενίσχυσαν την εικόνα ενός κουρασμένου Τραμπ και μιας ομάδας συνεργατών που έδειχναν βαθιά πιεσμένοι από το βάρος της αποτυχίας. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η στάση της Καρολάιν Λίβιτ, που φάνηκε εμφανώς φορτισμένη μετά τη συνάντηση. Αυτές οι εικόνες δεν πέρασαν απαρατήρητες από τα αμερικανικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Την ίδια στιγμή, η Πρώτη Κυρία Μελάνια Τραμπ επιχείρησε να προσδώσει έναν ανθρωπιστικό τόνο, παραδίδοντας στον Πούτιν μέσω του συζύγου της ένα «γράμμα ειρήνης» με επίκεντρο τα δεινά των παιδιών της Ουκρανίας. Παρά την καλή πρόθεση, η συμβολική αυτή κίνηση δεν μετέβαλε την ουσία των διαπραγματεύσεων, που κατέληξαν χωρίς απτά αποτελέσματα.

Συνοψίζοντας: η συνάντηση Τραμπ–Πούτιν στην Αλάσκα σηματοδοτεί το τέλος της απομόνωσης του Ρώσου προέδρου, αλλά όχι την αρχή μιας λύσης. Ο Πούτιν κερδίζει σε επίπεδο εικόνας και επιρροής, ενώ ο Τραμπ μοιάζει να χάνει πολιτικά. Η επόμενη ημέρα θα δοκιμάσει την αντοχή της Δύσης: είτε θα ενισχύσει τη διπλωματική της ενότητα, είτε θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια Ρωσία που εκμεταλλεύεται το παραμικρό άνοιγμα. Το βέβαιο είναι πως η Ουκρανία παραμένει εγκλωβισμένη σε έναν πόλεμο χωρίς άμεσο τέλος, ενώ οι ισορροπίες της διεθνούς σκηνής μπαίνουν σε μια νέα, αβέβαιη φάση.

Facebook Comments