Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε πέντε φορές από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2023, παραιτήθηκε, αποσύρθηκε — έστω και «δήθεν» — και για λίγο έδωσε την εντύπωση ότι θα παραμείνει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Όμως, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, επανήλθε θριαμβευτικά, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως «νέο άνθρωπο» και σωτήρα της προοδευτικής παράταξης. Μια πολιτική διαδρομή τόσο ταχεία και θεαματική, που ούτε ο Θεός της Βίβλου δεν πρόλαβε σε επτά μέρες να δημιουργήσει τον κόσμο.

Η εικόνα του πολιτικού που «στοχάστηκε», «αναθεώρησε» και «άλλαξε» μοιάζει περισσότερο με καλοστημένη επικοινωνιακή παράσταση παρά με ουσιαστική μεταμόρφωση. Όπως στις ταινίες της Disney, όπου οι νεράιδες αλλάζουν χρώμα στο φόρεμά τους κάθε δευτερόλεπτο, έτσι κι ο Αλέξης μετεξελίχθηκε, από ριζοσπάστη αριστερό σε κεντρώο πλατυδημοκράτη που όλα χωράνε στην αγκαλιά του.

Φυσικά, η πολιτική ανέκαθεν ήταν ένα πλέγμα κοινωνικών πιέσεων, οικονομικών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών και προσωπικών φιλοδοξιών. Όμως, ακόμα και μέσα σε αυτή τη δίνη, ο κυνισμός που εκπέμπει ο Τσίπρας είναι μοναδικός. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε πολιτικούς να «μεταμορφώνονται», αλλά σπάνια ο κυνισμός παρουσιάζεται με τόση ωμότητα.

Ο ίδιος αποτελεί παράδειγμα πως ο χαρακτήρας καθορίζει το ταλέντο και όχι το αντίστροφο. Όπως ο παραβατικός θα αξιοποιήσει την εξυπνάδα του για να κλέψει πιο ευρηματικά, έτσι και ο κυνικός θα χρησιμοποιήσει τα προσόντα του για να βολέψει τον εαυτό του, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η «αυτοκριτική», οι «βαθυστόχαστες αναθεωρήσεις» και οι «ριζικές αλλαγές» που ευαγγελίζεται, για έναν κυνικό είναι απλώς χάσιμο χρόνου.

Η πραγματικότητα είναι πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Οι χθεσινές θέσεις του βρίσκονται στον αντίποδα των σημερινών, χωρίς όμως να συνοδεύονται από μια αληθινή πορεία αναθεώρησης. Πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό που ξέρουμε: πρόθυμο να μεταβληθεί σε ό,τι βολεύει, αρκεί να υπηρετείται ο προσωπικός του στόχος.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να πιστεύει κανείς λέξη από τα όσα λέει σήμερα. Οι «Αλέξηδες» δεν αλλάζουν μέσα σε ένα βράδυ. Το παράδειγμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι χαρακτηριστικό: από τη χαρούμενη, πολύχρωμη Ζωή που έκανε πολιτική με καρδούλες, ξαναγύρισε στην πιο σκληρή εκδοχή της πρώτης της εικόνας. Έτσι και ο πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο «άλλαξε» εκείνη, άλλο τόσο θα αλλάξει κι αυτός.

Στο τέλος, αυτό που απομένει είναι η επιτομή του κυνισμού: μια πολιτική φιγούρα που παίζει με τις λέξεις, αλλάζει προσωπεία και υπόσχεται το αδύνατο, αδιαφορώντας για τη συνέπεια. Κι αν υπάρχει ένα μάθημα για τους πολίτες, είναι να θυμούνται ότι οι μεταμορφώσεις του Αλέξη δεν είναι τίποτε άλλο παρά καλοστημένες αυταπάτες.

Facebook Comments