Στην εκπομπή μου στο Action 24 την Κυριακή, συζητήσαμε για την προοπτική δημιουργίας κόμματος από τη Μαρία Καρυστιανού, με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις της. Είπα το εξής απλό: όσο μιλά ως μητέρα που έχασε παιδί στα Τέμπη, κανένας δεν μπορεί να της πει τίποτα.

Ο πόνος της είναι ιερός και σεβαστός. Αν, όμως, αποφασίσει να φτιάξει κόμμα και να κατέβει στις εκλογές, τότε θα υποστεί και τη δημόσια κριτική που συνοδεύει κάθε πολιτικό εγχείρημα. Δεν μπορεί να μιλά μόνο για τα Τέμπη και τη Δικαιοσύνη, αλλά θα πρέπει να μας πει τι προτείνει για την ακρίβεια, για τις τιμές, για τα μεγάλα ζητήματα που καίνε τους πολίτες.

Αυτό είπα. Κι όμως, είδα να γράφεται ότι έκανα «χυδαία επίθεση» στην Καρυστιανού. Αναρωτιέμαι: διαφωνεί κανείς με την ουσία; Μπορεί κανείς να υποστηρίξει σοβαρά ότι αν ένα πρόσωπο επιλέξει να κατέβει στον πολιτικό στίβο, δεν πρέπει να δώσει απαντήσεις και να δεχθεί κριτική; Ή μήπως κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που δικαιούνται να κάνουν μόνο αντισυστημική ρητορική, χωρίς καμία υποχρέωση να παρουσιάσουν λύσεις;

Η δημοκρατία δεν λειτουργεί έτσι. Όλοι κρίνονται. Όταν τα υπόλοιπα κόμματα είναι υποχρεωμένα να έχουν θέσεις για τα πάντα, δεν μπορεί κάποιοι να στέκονται στο απυρόβλητο. Γι’ αυτό επιμένω: αν η Καρυστιανού φτιάξει κόμμα, θα πρέπει να τοποθετηθεί για όλα και από τις τοποθετήσεις αυτές θα κριθεί.

Με αφορμή, όμως, τη συζήτηση, θέλω να σταθώ και σε κάτι ακόμη πιο σημαντικό: το αίτημα ενός πατέρα για την εκταφή του παιδιού του στα Τέμπη. Ειλικρινά, μου είναι αδύνατο να καταλάβω γιατί δεν του δίνουν αυτό το δικαίωμα. Έχω διαβάσει νόμους, διατάξεις, εισαγγελικές εντολές και ερμηνείες, αλλά η εικόνα παραμένει θολή. Αν εγώ που λόγω δουλειάς ενημερώνομαι καθημερινά δεν μπορώ να βγάλω άκρη, πώς να το κάνει ο μέσος πολίτης;

Η αλήθεια είναι μία: είναι γελοίο και απαράδεκτο να ζητά ένας πατέρας τα απομεινάρια του παιδιού του και να του το αρνούνται. Δεν ξέρω αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την υπόθεση, ίσως και να υπάρχει. Δεν με νοιάζει. Αυτό που με νοιάζει είναι να βρεθεί τρόπος – και τρόπος υπάρχει πάντα όταν το κράτος θέλει – ώστε να γίνει η εκταφή. Είναι θέμα ηθικής τάξης, που ξεπερνά κάθε πολιτική αντιπαράθεση.

Αν κάποιοι φοβούνται ότι έτσι θα καθυστερήσει η δίκη, θα πω το εξής: η σημερινή κατάσταση εγκυμονεί κινδύνους μεγαλύτερους από μια αναβολή λίγων μηνών. Όταν το θέμα είναι τόσο βαρύ, η κοινωνία περιμένει καθαρές και ανθρώπινες λύσεις, όχι υπεκφυγές.

Κλείνοντας, θέλω να είμαι ξεκάθαρος: δεν έχω τίποτα προσωπικό με την Καρυστιανού. Σέβομαι τον πόνο της. Αν όμως θελήσει να μετατρέψει αυτόν τον πόνο σε πολιτική πράξη, τότε θα μπει στο παιχνίδι με ίσους όρους. Αυτό δεν είναι επίθεση, είναι αυτονόητη λειτουργία της δημοκρατίας. Και το ίδιο αυτονόητο είναι ότι ένας πατέρας που ζητά να θάψει το παιδί του πρέπει να έχει αυτό το δικαίωμα.

Facebook Comments