Ο ρόλος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην υπόθεση του Παναγιώτη Ρούτσι εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τα πραγματικά της κίνητρα.

Αντί να σταθεί στο ύψος μιας νομικού που οφείλει να υπηρετεί τη δικαιοσύνη και το θεσμικό πλαίσιο, φαίνεται να επιλέγει τον δρόμο της εργαλειοποίησης του πόνου με στόχο την καθυστέρηση της δίκης.

Η πρωτοβουλία της να «οργανώσει» απεργία πείνας όχι μόνο δεν συνάδει με τη σοβαρότητα που απαιτείται, αλλά πλήττει την αξιοπιστία του ίδιου του θεσμού της δικηγορίας, μετατρέποντας μια τραγωδία σε πολιτικό θέαμα.

Έτσι, η Κωνσταντοπούλου δείχνει για ακόμη μια φορά ότι επιδιώκει να μεταφέρει τις δίκες στις πλατείες, αντί να επιτρέπει στη Δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη το έργο της.

Facebook Comments