«Η Μ. Καρυστιανού ανατρέπει τα σχέδια Τσίπρα πριν αυτά γεννηθούν»

Η κυρία Καρυστιανού μονοπωλεί πλέον τη δημόσια συζήτηση, με το ερώτημα να αιωρείται: θα προχωρήσει ή όχι στη δημιουργία δικού της κόμματος;

Η τελευταία της τοποθέτηση ήταν κατηγορηματική: όλα όσα ακούγονται και γράφονται είναι FAKE, προϊόν «υποτελών τρολ και κίτρινων δημοσιογράφων που ακολουθούν τη συνταγή των αφεντικών τους». Ωστόσο, μόλις λίγες εβδομάδες πριν είχε δηλώσει ότι «αν δημιουργηθεί κάτι συμβατό με τις σκέψεις μου, θα ήμουν μέλος του».

Η αντίφαση αυτή δεν είναι τυχαία. Αντιθέτως, αναδεικνύει την ασταθή φύση του αντιπολιτευτικού χώρου, πέραν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος αναζητεί εναγωνίως έναν νέο εκφραστή. Πριν από τέσσερις μήνες η ελπίδα στράφηκε στη Ζωή, πριν από δύο μήνες στον “ανανεωμένο Τσίπρα”, και σήμερα στο πρόσωπο της Καρυστιανού. Αυτή η συνεχής μετακίνηση δείχνει περισσότερο μια κατάσταση πολιτικής απελπισίας παρά μια σοβαρή στρατηγική αναζήτηση.

Το βέβαιο είναι πως, άθελά της ή όχι, η κ. Καρυστιανού έχει καταφέρει να “εξαφανίσει από το προσκήνιο τον Αλέξη Τσίπρα πριν καν εκείνος προλάβει να παρουσιάσει το νέο του εγχείρημα. Η ατέρμονη συζήτηση «θα το φτιάξει – δεν θα το φτιάξει», «το ετοιμάζει – δεν το ετοιμάζει» έχει ουσιαστικά ακυρώσει τον πρώην πρωθυπουργό, καθώς κανείς δεν ασχολείται πλέον με τα σχέδιά του.

Η εικόνα αυτή εντείνεται από τον παράλογο χορό φημών και “έγκυρων” πληροφοριών, που τροφοδοτούν δήθεν στελέχη, σύμβουλοι και υποτιθέμενοι χρηματοδότες. Πρόκειται για έναν κυκεώνα από σενάρια που θυμίζουν περισσότερο πολιτικό μπιλιάρδο: μπάλες που χτυπιούνται από όλες τις πλευρές, χωρίς κατεύθυνση και στρατηγική.

Ο κίνδυνος είναι προφανής. Εάν αυτός ο πολιτικός χυλός, χωρίς συνοχή και χωρίς σταθερά σημεία, καταφέρει να κυριαρχήσει, το αποτέλεσμα θα είναι χαοτικό για το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η απουσία δομημένης αντιπολίτευσης δεν πλήττει μόνο τους ίδιους τους «παίκτες» αλλά και το σύνολο της δημοκρατικής λειτουργίας.

Τελικά, είτε η κ. Καρυστιανού επιλέξει να προχωρήσει σε κόμμα είτε όχι, το ζήτημα είναι ευρύτερο: ο αντιπολιτευτικός χώρος παραμένει χωρίς ταυτότητα, χωρίς ξεκάθαρη ηγεσία και χωρίς προοπτική. Και αυτό, όσο κι αν βολεύει τη σημερινή κυβέρνηση, συνιστά σοβαρό πολιτικό κίνδυνο για την ισορροπία του δημοκρατικού συστήματος.