Η νέα επίθεση της Ζωής Κωνσταντοπούλου προς τον Άδωνι Γεωργιάδη με ακραίους χαρακτηρισμούς όπως «πολιτικό σκουλήκι» και «τιποτένιο», με αφορμή την υπόθεση του Πάνου Ρούτσι, σηματοδοτεί ένα ακόμη βήμα εκτροπής από τον πολιτικό διάλογο σε μια στείρα, επιθετική και διχαστική ρητορική. Αντί να στηρίξει με νηφαλιότητα έναν άνθρωπο που δίνει μάχη για τη δικαιοσύνη του παιδιού του, η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιλέγει τη σύγκρουση και τη δημαγωγία.

Η πρώην Πρόεδρος της Βουλής, που κατά καιρούς έχει παρουσιαστεί ως υπέρμαχος της αλήθειας και της διαφάνειας, καταφεύγει σε ύβρεις και προσβολές, υποβαθμίζοντας όχι μόνο τον δημόσιο λόγο αλλά και την ουσία του αγώνα του Πάνου Ρούτσι. Με τη φρασεολογία της, επιχειρεί να πολιτικοποιήσει μια ανθρώπινη τραγωδία, μετατρέποντας την υπόθεση σε εργαλείο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση.

Η επίθεση προς τον Άδωνι Γεωργιάδη, ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών, ξεπερνά τα όρια της πολιτικής κριτικής και αγγίζει την προσωπική προσβολή. Όταν ένας δημόσιος λόγος στερείται επιχειρημάτων και βασίζεται σε χαρακτηρισμούς, τότε δεν υπηρετεί ούτε τη δημοκρατία ούτε τη δικαιοσύνη που υποτίθεται πως υπερασπίζεται. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, με τις τοποθετήσεις του, εξέφρασε την άποψη ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου εργαλειοποιεί την υπόθεση του Πάνου Ρούτσι για πολιτικά οφέλη — και η ίδια, με τις ύβρεις της, ουσιαστικά επιβεβαίωσε τον ισχυρισμό αυτό.

Η συμπεριφορά της προκαλεί δυσφορία ακόμη και σε πρόσωπα που διατηρούν διαφορετικές πολιτικές απόψεις, καθώς δείχνει ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου αντιμετωπίζει τη Δικαιοσύνη και τον ανθρώπινο πόνο ως επικοινωνιακό βήμα. Ο Πάνος Ρούτσι, που αγωνίζεται για την αλήθεια και τη διαλεύκανση των αιτίων του θανάτου του παιδιού του, αξίζει σεβασμό και σοβαρότητα – όχι να μετατρέπεται ο αγώνας του σε αφορμή για προσωπικές επιθέσεις και πολιτικά θεάματα.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει επιλέξει να τοποθετείται με έναν λαϊκίστικο και εμπρηστικό λόγο, που εντυπωσιάζει αλλά δεν λύνει προβλήματα. Κάθε φορά που υψώνει τη φωνή της, ο πολιτικός της αντίλογος χάνεται πίσω από τις προσβολές και το προσωπικό μένος. Σε μια κοινωνία που διψά για αλήθεια, αξιοπρέπεια και θεσμικό λόγο, τέτοιες συμπεριφορές δεν προσφέρουν τίποτα.

Η τραγωδία των Τεμπών απαιτεί σεβασμό, θεσμική νηφαλιότητα και υπευθυνότητα — όχι πολιτικά θεάματα. Και όσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιλέγει να τοποθετείται ως κριτής όλων, επιτιθέμενη με προσωπικούς χαρακτηρισμούς, τόσο αποκαλύπτει ότι δεν την ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, αλλά η προβολή.

Facebook Comments