Η επιστροφή των «Τσιπρικών» – Νοσταλγία, ψευδαισθήσεις και η ανάμνηση του 2015

Οι «Τσιπρικοί» επανεμφανίστηκαν ξαφνικά μετά από μήνες πολιτικής σιωπής και αποστασιοποίησης.

Για μεγάλο διάστημα έμοιαζαν εξαφανισμένοι, απογοητευμένοι από την πορεία της Κουμουνδούρου και εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην αποσταθεροποίηση της παράταξης και την έλλειψη εναλλακτικής. Τη Δευτέρα, ωστόσο, κάτι άλλαξε: η κινητικότητα γύρω από το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα λειτούργησε σαν σπίθα.

Πρώην ψηφοφόροι και υποστηρικτές του, που είχαν αποτραβηχτεί από τον δημόσιο διάλογο, επανήλθαν δυναμικά, συμμετέχοντας ξανά σε πολιτικές συζητήσεις, παρεμβάσεις στα social media και δημόσιες τοποθετήσεις. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωσαν πως έχουν ξανά “αρχηγό”, ένα πρόσωπο που μπορεί να εκφράσει τη δυσαρέσκεια και τη νοσταλγία τους για μια χαμένη πολιτική ταυτότητα.

Δεν μιλάμε για τα επώνυμα στελέχη που εδώ και μήνες ακροβατούν ανάμεσα σε συνεντεύξεις, think tanks και πολιτικές μεταγραφές, προσπαθώντας να διασφαλίσουν θέση στο νέο σκηνικό της αντιπολίτευσης. Μιλάμε για τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του Τσίπρα — τους απλούς πολίτες που από το 2009 έως το 2023 πίστεψαν σε εκείνον, όχι απαραίτητα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοί που ένιωσαν προδομένοι από τη μεταμνημονιακή στροφή, απογοητεύτηκαν από τις διαδοχικές ήττες και τελικά έχασαν την πίστη τους σε κάθε “νέο” ηγέτη της Κουμουνδούρου. Για δύο χρόνια σιώπησαν. Τώρα όμως, με την πιθανότητα επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο, αναθάρρησαν.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι στις δεύτερες εκλογές του 2023, ο Τσίπρας έλαβε 17%. Ένα ποσοστό που δεν αντανακλούσε πλέον την οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον προσωπικό δεσμό του πρώην πρωθυπουργού με ένα τμήμα του εκλογικού σώματος. Εκείνοι που τον ακολούθησαν δεν το έκαναν από ιδεολογική συνέπεια, αλλά από πολιτικό συναίσθημα.

Αυτό το συναίσθημα — η νοσταλγία μιας “ηρωικής” περιόδου όπου ο Τσίπρας αμφισβήτησε ευθέως τα ευρωπαϊκά κατεστημένα και μίλησε για “νταούλια και αγορές” — φαίνεται να αναβιώνει. Όχι γιατί υπάρχει πίστη σε ρεαλιστική προοπτική εξουσίας, αλλά γιατί προσφέρει ψυχολογική ανακούφιση σε έναν κόσμο που νιώθει πολιτικά άστεγος.

Η επιστροφή των “Τσιπρικών” είναι περισσότερο κοινωνικό και ψυχολογικό φαινόμενο παρά πολιτικό γεγονός. Οι άνθρωποι αυτοί δεν βλέπουν τον Τσίπρα ως τον επόμενο πρωθυπουργό, αλλά ως σύμβολο μιας χαμένης πίστης. Είναι η πολιτική νοσταλγία που λειτουργεί σαν ψευδαίσθηση συνέχειας: μια ανάγκη να ξαναζήσουν, έστω φαντασιακά, το 2015.

Να ξαναθυμηθούν τον ενθουσιασμό, την ελπίδα, τη ρητορική σύγκρουσης με “το σύστημα”. Ο Τσίπρας δεν είναι απλώς πολιτικός για αυτούς – είναι το πρόσωπο μέσα από το οποίο νοηματοδότησαν τη δεκαετία τους.

Ο Ανδρέας Δρυμιώτης εκτίμησε πρόσφατα ότι ένα νέο κόμμα του Τσίπρα δεν θα ξεπεράσει το 12%. Ίσως, όμως, το ποσοστό να είναι δευτερεύον. Γιατί η πολιτική του επίδραση μπορεί να είναι πολλαπλασιαστική, αν κατορθώσει να επανασυσπειρώσει απογοητευμένους, ανένταχτους ή αναποφάσιστους της Κεντροαριστεράς.