Η ιστορία δεν ξεχνά — ούτε τις πράξεις, ούτε τις σιωπές

Η πρόσφατη ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην εκδήλωση προς τιμήν της Άννας Ψαρούδα-Μπενάκη επανέφερε το όνομά του στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας.

Οι αναφορές του σε «κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς», σε «υποβάθμιση του κράτους δικαίου» και σε «θεσμική κόπωση», ακούστηκαν σαν καμπανάκι για το πολιτικό σύστημα — αλλά και σαν έμμεση αιχμή προς το Μέγαρο Μαξίμου. Ωστόσο, η παρέμβασή του άνοιξε ένα άλλο, πιο δύσκολο ερώτημα: πού ήταν ο Καραμανλής όταν οι θεσμοί πραγματικά δοκιμάζονταν;

Η ιστορική μνήμη είναι ακόμη νωπή. Όταν η χώρα οδηγήθηκε σε δημοψήφισμα-τυχοδιωκτισμό το 2015, για να ακολουθήσει η θεαματική ανατροπή του αποτελέσματος, ο πρώην πρωθυπουργός δεν μίλησε. Όταν δύο πρώην πρωθυπουργοί και κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης διασύρονταν στη σκευωρία Novartis με τη βοήθεια «κουκουλοφόρων μαρτύρων», ο Καραμανλής σιώπησε. Όταν πρώην πρωθυπουργός διόριζε την επόμενη ημέρα της συνταξιοδότησής της πρόεδρο του Αρείου Πάγου στο νομικό του γραφείο, δεν εκφράστηκε καμία «ανησυχία για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης».

Η ίδια σιωπή κυριάρχησε και στα χρόνια της κρίσης, όταν η χώρα εξευτελιζόταν στα μάτια των δανειστών, όταν οι θεσμοί δοκιμάζονταν από τα Μνημόνια, και όταν οι πλατείες γέμιζαν με κρεμάλες και οργή. Αν η «θεσμική κρίση» είναι σήμερα τόσο σοβαρή, γιατί δεν ήταν τότε;

Η χθεσινή του παρέμβαση δείχνει πως ο Καραμανλής θέλει να τοποθετηθεί ξανά, όμως χωρίς συγκεκριμένη πρόταση. Αν πράγματι θεωρεί ότι η χώρα κινδυνεύει θεσμικά ή πολιτικά, οφείλει να αναλάβει ενεργό ρόλο, όχι να περιορίζεται σε υπαινιγμούς. Να καταθέσει λύσεις, πρωτοβουλίες ή προτάσεις, όχι μόνο επισημάνσεις.

Ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει εμπειρία, κύρος και πολιτικό βάρος. Αν πιστεύει ότι οι θεσμοί υπονομεύονται, πρέπει να το πει ξεκάθαρα — και να αναλάβει το κόστος. Γιατί η πολιτική δεν μετριέται μόνο με λόγια, αλλά με χρονισμό, θάρρος και συνέπεια.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από παρεμβάσεις ευθύνης, όχι επιλεκτικής ευαισθησίας. Και ο Κώστας Καραμανλής, ως ιστορική φυσιογνωμία της Κεντροδεξιάς, οφείλει να επιλέξει: θα παραμείνει παρατηρητής των εξελίξεων ή θα σταθεί απέναντι σε αυτό που ο ίδιος περιγράφει ως κρίση; Γιατί η ιστορία δεν ξεχνά — ούτε τις πράξεις, ούτε τις σιωπές.