Η εικόνα στη Μητρόπολη Αθηνών για την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, του ανθρώπου που με το έργο και τη στάση ζωής του άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στον ελληνικό πολιτισμό, θα έπρεπε να είναι μια στιγμή ενότητας, σεβασμού και υπέρβασης.

Αντί γι’ αυτό, η Αριστερά επέλεξε την απουσία. Ούτε ένας αρχηγός, ούτε ένα κορυφαίο στέλεχος από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή Νέα Αριστερά δεν βρέθηκε εκεί. Κανείς. Μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την παρουσία της, θύμισε ότι ορισμένοι πολιτικοί ακόμη αντιλαμβάνονται το βάρος του συμβολισμού.

Αντί για ένα ειλικρινές «αντίο» στον δάσκαλο μιας ολόκληρης γενιάς, οι εκπρόσωποι της αυτοαποκαλούμενης προοδευτικής παράταξης επέλεξαν να αγνοήσουν τη στιγμή. Ίσως γιατί ο Σαββόπουλος, με την ελεύθερη σκέψη και την ανυπότακτη στάση του, δεν χωρούσε ποτέ στα κομματικά τους καλούπια. Ήταν πατριώτης, δημιουργός, κριτικός — τρεις έννοιες που εδώ και χρόνια προκαλούν αλλεργία στους επαγγελματίες της Αριστεράς.

Η απουσία τους δεν είναι απλώς πολιτική αστοχία· είναι ηθικό κενό. Είναι η απόδειξη πως για μια μεγάλη μερίδα του χώρου αυτού, η Ελλάδα και τα σύμβολά της δεν σημαίνουν τίποτα πέρα από εργαλείο ρητορικής. Την ώρα που όλη η κοινωνία αποχαιρετούσε έναν άνθρωπο που ύμνησε την πατρίδα χωρίς φανατισμό, εκείνοι κρύβονταν πίσω από το ψευδοπροοδευτικό τους πέπλο.

Facebook Comments