Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει καταφέρει κάτι που ελάχιστοι πολιτικοί έχουν πετύχει στη μεταπολίτευση: να γίνει σύμβολο τοξικότητας και θεσμικής υπεροψίας μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο που υποτίθεται πως υπηρετεί.

Από τη θητεία της ως Προέδρου της Βουλής μέχρι τη σημερινή της παρουσία στην Πλεύση Ελευθερίας, η Κωνσταντοπούλου δείχνει να αντιμετωπίζει τη Βουλή όχι ως θεσμό, αλλά ως σκηνή προσωπικής προβολής, όπου το πάθος υποκαθιστά το ήθος και η φωνή την επιχειρηματολογία.

Πρόσφατα, στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, προκάλεσε νέο κύμα αγανάκτησης όταν αποκάλεσε την Ντόρα Μπακογιάννη “υστερική”, με την τελευταία να ανταπαντά αποκαλώντας την “Μαρία Αντουανέτα”. Το περιστατικό, που καταγράφηκε σε όλα τα ΜΜΕ, δεν είναι μεμονωμένο — είναι συνέχεια μιας σταθερής γραμμής συμπεριφοράς που βασίζεται στη σύγκρουση, τη φωνή και την πρόκληση. Για την Κωνσταντοπούλου, η πολιτική αντιπαράθεση φαίνεται να είναι σκηνικό, όχι διαδικασία.

Ακόμη πιο προκλητικές ήταν οι δηλώσεις της για την τραγωδία των Τεμπών, όταν ισχυρίστηκε ότι η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε «μετέφερε παράνομη ουσία» και ότι ο μηχανοδηγός ήταν «εθελοντής στο γραφείο του πρωθυπουργού». Η Ένωση Μηχανοδηγών αντέδρασε με οργή, χαρακτηρίζοντας τις δηλώσεις της “προσβλητικές και απαράδεκτες” για τη μνήμη του νεκρού συναδέλφου τους. Αντί να ζητήσει συγγνώμη, η ίδια επέμεινε στη θεωρία της, συνεχίζοντας μια τακτική που συνδυάζει πολιτικό λαϊκισμό με προσωπική εμμονή.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ζωή Κωνσταντοπούλου προκαλεί. Από το 2015, όταν είχε κατηγορηθεί για εριστική και επιθετική συμπεριφορά προς υπαλλήλους της Βουλής, μέχρι τις πρόσφατες δημόσιες εμφανίσεις της, ο αυταρχισμός ντύνεται με τον μανδύα της “αντισυστημικής” επανάστασης. Η ίδια αυτοπαρουσιάζεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας, όμως στην πράξη ακυρώνει τους κανόνες της, αντικαθιστώντας τον διάλογο με προσωπικές επιθέσεις και θεατρινισμούς.

Η ειρωνεία είναι πως η Κωνσταντοπούλου δεν στερείται ικανοτήτων — διαθέτει ευφυΐα, ρητορική δεινότητα και γνώση του Συντάγματος. Όμως όλα αυτά χάνονται μέσα σε έναν πολιτικό ναρκισσισμό που βλέπει τον θεσμό ως καθρέφτη και όχι ως αποστολή. Ο πολιτικός της λόγος έχει πάψει να υπηρετεί τις ιδέες και υπηρετεί πλέον την ίδια της την εικόνα.

Η άρση της ασυλίας της, που υπερψηφίστηκε πρόσφατα με 238 “ναι”, δεν είναι απλώς κοινοβουλευτική διαδικασία· είναι πολιτικό μήνυμα. Μήνυμα ότι το ύφος της αλαζονείας, της απαξίωσης και της θεσμικής προσβολής δεν είναι ανεκτό, ούτε μπορεί να κρύβεται πίσω από τον μανδύα της «αντισυστημικής ευθύτητας».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να είναι μια δυναμική φωνή στη Βουλή. Αντ’ αυτού, επέλεξε να είναι η πιο εκκωφαντική κραυγή της. Και όταν η κραυγή αντικαθιστά τη λογική, το μόνο που μένει είναι ο θόρυβος — όχι το έργο.

Facebook Comments