«Ο Σαμαράς δεν πολεμά τον Μητσοτάκη· πολεμά τη λήθη»

Η εμμονή δεν είναι σκέψη ούτε συναίσθημα∙ είναι μια σκιά που σέρνεται πίσω από όσους πείστηκαν ότι η Ιστορία τούς είχε τάξει δικαίωση. Κι όταν εκείνη τους προσπέρασε, γύρισαν εναντίον της.

Είναι ο ήχος του ραγισμένου καθρέφτη που αρνείται να δείξει το νέο πρόσωπο της πραγματικότητας. Μια δόξα ξεπερασμένη, που ζητά εκδίκηση επειδή ο κόσμος προχώρησε χωρίς εκείνη, αφήνοντάς την παγιδευμένη σ’ ένα παρελθόν που δεν επιστρέφει.

Ο Αντώνης Σαμαράς, στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, δεν μίλησε για πολιτική. Μίλησε για την απώλεια της αυθεντίας – για την εποχή όπου εκείνος όριζε τα όρια της «πατρίδας» και της «παράταξης». Όσα είπε δεν θύμιζαν πρώην πρωθυπουργό, αλλά άνθρωπο πληγωμένο από τη λήθη, που προσπαθεί να πείσει ότι η Ιστορία σταμάτησε τη μέρα που σταμάτησε κι εκείνος.

Η πίκρα είναι το νέο πολιτικό του αφήγημα. Κάθε του φράση κρύβει ένα ανείπωτο ερώτημα: «Γιατί όχι εγώ;». Δεν είναι οργή προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι άρνηση της πραγματικότητας. Είναι η ψευδαίσθηση ότι αν καταρρεύσει ο διάδοχος, θα ξανανοίξει η πόρτα του παρελθόντος. Όμως η πολιτική δεν είναι ανακύκλωση αναμνήσεων – είναι μάχη με το χρόνο.

Η εξουσία που πέρασε χωρίς να σε πάρει μαζί της αφήνει πίσω ένα κενό που ούτε τα λόγια ούτε τα χειροκροτήματα γεμίζουν. Ο Σαμαράς δεν πολεμά τον Μητσοτάκη· πολεμά τη λήθη. Την αμείλικτη φθορά που κάνει τους πρώην ηγέτες να γίνονται σχολιαστές του ίδιου τους του μύθου. Κι όσο περισσότερο προσπαθεί να επιβάλει την εικόνα του, τόσο περισσότερο εκείνη ξεθωριάζει.

Η εμμονή είναι σαν κρασί που έχει μείνει ανοιχτό χρόνια: κάποτε ευώδιαζε, τώρα ξινίζει. Ο πολιτικός μετατρέπεται σε αναλυτή του εαυτού του, προσπαθώντας να αποδείξει ότι το παρόν είναι λάθος, γιατί δεν τον περιλαμβάνει. Μα η Ιστορία δεν χαρίζεται. Αντιμετωπίζει τους πρώην ισχυρούς με ευγένεια, αλλά και ένα μειδίαμα — όπως ο γιατρός τον ασθενή που αρνείται τη διάγνωση.

Κάθε νέα δημόσια εμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά μοιάζει λιγότερο με παρέμβαση και περισσότερο με αποχαιρετισμό. Όχι στους αντιπάλους του, αλλά στον ίδιο του τον θρύλο. Εκείνον που πίστεψε πως θα μείνει αιώνιος, μα σήμερα χωράει σε έναν μονόλογο σαράντα λεπτών – και σε μια σιωπή που λέει περισσότερα απ’ όσα πια μπορεί να πει ο ίδιος.