Από το κόμμα των μαζών, στο κόμμα των τζακιών

Δεν έχει σημασία αν στο τέλος εγκριθεί ή όχι η υποψηφιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη. Δεν έχει σημασία επίσης αν είσαι «αδωνικός» ή μη. Προσωπικά  δε θα τον ψήφιζα για πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, παρά την εκτίμηση στο έργο και την μαχητικότητά του, για λόγους που θα αναλυθούν σύντομα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Νέα Δημοκρατία μικραίνει, γερνάει και υψώνει διαχωριστικό τείχος με την κοινωνία. Από κόμμα της βάσης, μετατρέπεται σε κόμμα των βαρώνων, των τζακιών, της κλίκας, των «νέων» μόνο στην ηλικία. Σε ένα κόμμα που μπαίνει σε εμφυλίους και κόντρες που έχουν πάψει εδώ και καιρό να απασχολούν την κοινωνία. Και που δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη ριζοσπαστικών αλλαγών αν θέλει να ξαναγίνει κυβερνητική πρόταση.

Η απόφαση της Εφορευτικής Επιτροπής να απορρίψει την υποψηφιότητα Άδωνι για…8 λεπτά καθυστέρησης, επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Για τυπικούς λόγους, στερείται από έναν άνθρωπο η δυνατότητα να εκπροσωπήσει μια πτέρυγα της Κεντροδεξιάς, έχοντας μάλιστα μαζέψει τις απαιτούμενες υπογραφές κι έχοντας αποδείξει ότι έχει συγκεκριμένη ιδεολογική πρόταση.

Προσοχή: δεν εξετάζουμε ποια είναι αυτή, γνωρίζουμε όμως ότι είναι συγκροτημένη, ειλικρινής κι ικανή να εμπλουτίσει μια εσωκομματική διαδικασία με ιδέες των οποίων κριτής θα γίνει ο κόσμος. Από πότε μια οκτάλεπτη καθυστέρηση έγινε σημαντικότερη από την κομματική πολυφωνία για την ταυτότητα της Κεντροδεξιάς του αύριο; Έχουν την εντύπωση ότι οι κομματικές αποφάσεις είναι απαράβατοι νόμοι κι ότι δεν είναι εκεί για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κόμματος; Ή μήπως πιστεύουν ότι ο απογοητευμένος δεξιός θα γυρίσει στο κόμμα όταν το βλέπει να αυτογελοιοποιείται έτσι;

Το πρόβλημα βέβαια είναι βαθύτερο κι αφορά τη φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας. Μιας παράταξης της οποίας ιδρυτής και θεμελιωτής υπήρξε Σερραίος πολιτικός,  έξω από την ελίτ της αθηναϊκής αστικής τάξης και του κατεσημένου της Δεξιάς! Θα μπορούσε αλήθεια η σημερινή Κεντροδεξιά να τολμήσει κάτι τέτοιο, ανατρέποντας την κομματική «επετηρίδα» και τα τζάκια που θεωρούν το κόμμα ιδιιοκτησία τους; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι ο απλός δεξιός, που κατέληξε να μισεί τη Νέα Δημοκρατία, θα γυρίσει σε αυτήν όταν εγγυητές του «νέου» είναι οι πρωταγωνιστές της τελευταίας σαρανταετίας; Πώς μπορεί μια παλαιοκομματική γενιά που κρατάει τα κλειδιά της παράταξης, να έρθει σε ρήξη με το παλιό; Πώς μπορείς με άλλα λόγια να έρθεις σε ρήξη με τον εαυτό σου;

Και ποιο είναι αλήθεια το αντίβαρο στους βαρώνους της Νέας Δημοκρατίας; Μπορεί να είναι ο κάθε Παπαμιμίκος, που με τη συμπεριφορά του εκθέτει το κόμμα αλλά και τους ανθρώπους που υποστηρίζει; Ή μήπως τα υψηλόβαθμα στελέχη μιας νεολαίας που έχει πάψει να μιλά πολιτικά, που δεν επηρεάζει την ψήφο των νέων  και που αρκείται στις δημόσιες σχέσεις για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της;

Καλώς ή κακώς, η μνημονιακή εποχή έχει ριζοσπαστικοποιήσει την κοινωνία. Ο κόσμος απορρίπτει μαζικά το παλιό- ακόμη κι αν αδικεί κάποιους- και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει το «καινούριο». Γνωρίζει πολύ καλά την δραματική ανεπάρκεια ανθρώπων σαν τον Τσίπρα. Αλλά όταν η εναλλακτική είναι μια Νέα Δημοκρατία που συνεχίζουν να διοικούν κομματικοί κοτζαμπάσηδες με άμεση εμπλοκή στο σύστημα που χρεοκόπησε την Ελλάδα, ο κάθε Τσίπρας θα φαντάζει μοναδική επιλογή. Όταν χάσεις τη δυνατότητα να καταλαβαίνεις το πώς σε βλέπει η κοινωνία και βυθίζεσαι σε ένα κομματικό ξεκατίνιασμα για το ποιο τζάκι θα επιβιώσει την επόμενη μέρα, παίζεις σε ένα σήριαλ χωρίες θεατές. Κι ως γνωστόν, ένα σήριαλ χωρίς τηλεθέαση, κάποια στιγμή σταματά να παίζει.

Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται επανεκκίνηση με νέα πρόσωπα και νέα αντίληψη για το τι ζητάει η κοινωνία και τι μπορεί να δώσει η ίδια. Αυτή είναι η μόνη συνταγή επιτυχίας, ακόμη κι αν συνεπάγεται οριστική ρήξη με ένα κομματικό κατεστημένο βαρέων επωνύμων κι ετών καριέρας. Ο Αλέξης Τσίπρας, με διαλυμένες οργανώσεις και παραιτηθείσα νεολαία, πήρε το ίδιο ποσοστό στις εκλογές. Το «ναι» του δημοψηφίσματος, έχασε με 24 μονάδες διαφορά, παρά την σαρωτική υποστήριξη ΟΛΟΥ του πολιτικού και μηντιακού κατεστημένου. Τι κάνει τους σοβαρούς νεοδημοκράτες να πιστεύουν ότι ο μηχανισμός, τα επώνυμα, τα τζάκια και οι κομματικοί στρατοί έχουν την ικανότητα να ξανακερδίσουν την κοινωνία; Τι είναι αυτό που τους φοβίζει να συγκρουστούν με το παλαικομματικό χθες;