Ελληνική πρωτοτυπία ή πατέντα θα πρέπει να θεωρηθεί ο τρόπος αντιμετώπισης της οικονομικής πραγματικότητας και συνάμα της κρίσης στην οικονομία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια. Προφανώς, ο χαρακτηρισμός αυτός έχει μια μικρή δόση αυτοσαρκασμού για τον περιούσιο λαό της Ευρώπης και μια μεγαλύτερη δόση ειρωνείας.

Πλέον, θεωρώ πως έχει γίνει αποδεκτή και αντιληπτή η παραλλαγή του γνωστού ρητού «είμαστε ότι τρώμε» σε μια πολύ πιο οικεία για τα τελευταία χρόνια, ότι δηλαδή «είμαστε ότι ψηφίζουμε». Ας μη μας φαίνεται παράλογο ή παράδοξο, η πραγματικότητα είναι αυτή.    

Αλλά ας το δούμε λίγο από την αρχή. Σε ένα παγκόσμιο σύστημα που έχει επικρατήσει ο καπιταλισμός και οι φιλελεύθερες αντιλήψεις, ανεξάρτητα αν κάποιος διαφωνεί ιδεολογικά με αυτά, θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ως δομικό τους στοιχείο ότι το άτομο κατέχει την πιο εξέχουσα θέση. Δηλαδή, κάθε άτομο, κάθε μονάδα, δημιουργεί και προσφέρει. Δεν είναι κάποια μάζα ανθρώπων που δημιουργεί, είναι κάθε μονάδα χωριστά που έχει απόψεις, συγκεκριμένες αντιλήψεις, ικανότητα προσφοράς και δημιουργίας. Είναι το άτομο αυτό που θα ξεχωρίσει για τις ικανότητες του και θα προσφέρει στο σύνολο, είναι το άτομο που θα καινοτομήσει και θα βγει μπροστά.

Ο καπιταλισμός αναγνωρίζει την προσφορά του ατόμου, ως μια ξεχωριστή μονάδα, με τα δικά της χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες. Άλλωστε εκεί βασίστηκε ο καπιταλισμός, στο σύνολο ικανοτήτων του ατόμου, το οποίο έχει δομήσει μέσα από ένα σύνολο δραστηριοτήτων το σημερινό μας κόσμο. Ο καπιταλισμός και οι εν γένει φιλελεύθερες αντιλήψεις διαχρονικά επιζητούν την προσωπική θέση και άποψη στα πράγματα, στην επιστήμη, στην πολιτική, στη φιλοσοφία, στην καινοτομία κ.τ.λ. και μάλιστα τις περισσότερες φορές δρουν καταλυτικά σε εκείνο το περιβάλλον που απαιτεί «δημιουργία».

Και αυτό είναι ακριβώς που δείχνουμε να μην κατανοούμε ή δε θέλουμε να αντιληφθούμε σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα. Παρόλο που έχουμε προσαρμοστεί αρκετά αν όχι πλήρως στον καπιταλισμό -και σε πολλά σημεία έχουμε κάνει σώμα ελληνικό ότι πιο αρνητικό μπορεί να περιέχει ένα τέτοιο σύστημα, με τον όλο δυτικό τρόπο ζωής και υποκουλτούρας-, οδηγηθήκαμε σε μια ήττα, χάσαμε τον άνθρωπο. Χάσαμε τη σημασία της μονάδας και της αξίας που δύναται να προσφέρει το ικανό άτομο στο σύνολο και την κοινωνία.

Εδώ είναι λοιπόν που θα πρέπει να ξεκινήσει και η αναφορά στο «άλυτο» ελληνικό πρόβλημα, που θεωρώ πως σε ένα βαθμό αρκετά σημαντικό, κρύβεται στη μη προώθηση ικανών βάσει αξιών και προσόντων ατόμων στη δημόσια ζωή του τόπου και εν γένει σε όλο το φάσμα των πυλώνων της Αστικής Δημοκρατίας.

Ειδικότερα στην πολιτική ζωή του τόπου έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι όλα είναι μόνο θέμα πολιτικής αντίληψης, θέσης και στάσης. Έχουμε παραμερίσει το ζήτημα της επιλογής προσώπων για τις όποιες πολιτικές που απαιτούνται να εφαρμοστούν. Έχουμε ξεχάσει τον τεράστιο καταλυτικό ρόλο που διαδραματίζει το άτομο μέσα από μια σειρά αντιλήψεων, προθέσεων, ικανοτήτων, γνώσεων, δεξιοτήτων, συμπεριφορών και τόσων άλλων, στην εφαρμογή των κατάλληλων και αναγκαίων-βάσει πάντα της τρέχουσας πραγματικότητας- πολιτικών δράσεων στην πράξη.

Το πιο «στενάχωρο» βέβαια από όλα αυτά είναι να παρατηρεί κάποιος ότι στην πράξη οι φιλελεύθερες δυνάμεις της χώρας δεν έχουν και δε δείχνουν πίστη στο άτομο και στις δυνατότητές του. Θεωρούν μάλιστα πως είναι αποκλειστικά η λύση των περισσότερων ζητημάτων θέμα ιδεολογικό και οι όποιες πολιτικές πρέπει να τηρηθούν πιστά. Ο λόγος που αναφέρω το γεγονός ως «στενάχωρο», είναι η έλλειψη πρωτοπορίας συγκεκριμένων πολιτικών χώρων στο ζήτημα αυτό. Αν δε βγει μπροστά εκείνος που θεωρεί όχι τις πολιτικές και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις ως αυτές από μόνες τους απαρέγκλιτες οδούς, αλλά τα άτομα που θα τις εφαρμόσουν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη, τότε σίγουρα δεν μπορείς να αναζητάς ή να περιμένεις να φανεί κάποια χαραμάδα από κάπου αλλού.

Το πρόβλημα συνεπώς έγκειται σε μια λανθασμένη πολιτική αντίληψη της λύσης του ίδιου του προβλήματος. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι αδύνατον να ανασυγκροτηθεί μια χώρα και η οικονομία της, αν πρωτίστως οι ανορθωτές της δε διαθέτουν τα εχέγγυα εκείνα που θα τους θέτουν ικανούς και αναγκαίους ως συνθήκη στις εκάστοτε περιστάσεις, ώστε να εφαρμόσουν κατά τρόπο προσωπικής δικής τους αντίληψης, μέσα βέβαια σε κάποια ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά πλαίσια, τη δυνατότερη ορθή λύση.

Άρα, θα πρέπει να οδηγηθούμε σε μια ανασυγκρότηση κυρίως των φιλελεύθερων δυνάμεων της χώρας μας, ώστε να εξασφαλιστεί η αλλαγή αντίληψης στο ζήτημα της ικανότητας και χρησιμότητας του ατόμου ως τη μέγιστη αναγκαιότητα για την επιτυχία των εφαρμοζόμενων πολιτικών και όχι των αποκλειστικά και μόνο στείρων ιδεολογικών κατευθύνσεων χωρίς αντίκτυπο στην πράξη. Το άτομο οδηγεί στη δημιουργία και σε απτά αποτελέσματα με εργαλείο τις πολιτικές-ιδεολογικές αντιλήψεις και όχι το αντίθετο. Αλλιώς δε θα υπάρχει το απαιτούμενο θετικό αποτέλεσμα και θα οδηγούμαστε στην ίδια ατέρμονη διαδικασία και συνεπώς σε μια κατάσταση συντήρησης για τη χώρα με βαθιές πληγές.

Facebook Comments