Αναζητώντας λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας

Η Ελλάδα έχει βυθιστεί σε μια ατελείωτη κρίση από το 2009 όπου «έσκασε» για πρώτη φορά το θέμα του χρέους της μέχρι και σήμερα όπου η απουσία πολιτικής βούλησης, ικανοτήτων, γνώσης και θέλησης οδηγούν τη χώρα σε μια συνεχή επιδείνωση του μακροοικονομικού της παρόντος και μέλλοντος.

Για μια ακόμα φορά, οφείλω να διευκρινίσω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ότι, η αναφορά μου στην πολιτική δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με πολιτικό σχόλιο αλλά με την παραδοχή ότι η κρίση του 2008 που σάρωσε ολόκληρο τον πλανήτη και που ακόμα δεν τον έχει αφήσει να επιστρέψει στα προ του 2008 επίπεδα, είναι κατά κύριο λόγο πολιτική και κοινωνική και ύστερα οικονομική. Επιπλέον, οποιαδήποτε οικονομική πολιτική καλείται να εφαρμόσει μια χώρα, περνάει από την πολιτική έγκριση. Άρα, θέλοντας και μη, η πολιτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κατάστασης. Τέλος, τα όσα αναφέρονται στο άρθρο αυτό, αποτελούν απόλυτα προσωπική άποψη του γράφοντος και όχι του ForexReport.gr.

Έχω αναφέρει πολλές φορές ότι για να επιλύσεις ένα πρόβλημα θα πρέπει να γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα αυτό. Και όλες οι ενέργειες από το 2008 και ύστερα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κανένας δε γνωρίζει το πρόβλημα αυτής της χώρας. Μιας χώρας η οποία είναι εντός της ΕΕ και εντός του ευρώ και που έχει ένα σημαντικό κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής υπό την ευθύνη άλλων. Τι εννοώ; Δείτε το παρακάτω γράφημα.

Η κυβερνητική πολιτική απαρτίζεται από δυο συνισταμένες. Η μια αφορά στη νομισματική πολιτική που δυστυχώς για εμάς αλλά ευτυχώς για την Ευρώπη, βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ΕΚΤ και η άλλη συνισταμένη αυτή της δημοσιονομικής πολιτικής, βρίσκεται στα χέρια της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης. Όχι τώρα, αλλά από πάντα.

Σε μια πολύ απλή εξήγηση του γραφήματος, η ΕΚΤ ανάλογα με τις συνθήκες αυξάνει και μειώνει τα επιτόκια τα οποία προκαλούν αύξηση ή μείωση της κυκλοφορίας του χρήματος μέσω των πιστωτικών ιδρυμάτων. Το κράτος από την άλλη έχει δυο και μόνο πηγές εξόδων και εσόδων. Τους φόρους και τις δαπάνες. Και αυτά με τη σειρά τους αυξάνουν ή μειώνουν την οικονομική δραστηριότητα.

Το παραπάνω γράφημα είναι πραγματικά η αιτία του ελληνικού προβλήματος και είμαι απαισιόδοξος γιατί ακούω πολλά αλλά κανένα δεν έχει να κάνει με τον παραπάνω πίνακα. Και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει πιο είναι το πρόβλημα και πως τελικά λύνεται.

Το θέμα της δημοσιονομικής πολιτικής εγείρει το ερώτημα του αν θέλεις να είσαι μια οικονομία που απευθύνεται στις επιχειρήσεις ή όχι. Αν είσαι μια οικονομία που αναζητάς ξένες και ελληνικές ιδιωτικές επενδύσεις ή όχι. Και αν κρίνουμε από το γεγονός ότι την τελευταία επταετία έχουν κλείσει 230.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τότε έχουμε κάνει την επιλογή μας ως χώρα. Και φυσικά, μπορεί εμείς να μη γνωρίζουμε το δικό μας πρόβλημα αλλά οι άλλοι το ξέρουν πολύ καλά. Το ΔΝΤ, σε πρόσφατη έκθεσή του τόνισε ότι η Ελλάδα δεν θα καταφέρει μέχρι το 2030 να αυξήσει το ΑΕΠ της ούτε κατά €30 δισ. Με απλά λόγια το ΔΝΤ μας λέει ότι ως χώρα δεν παράγουμε απολύτως τίποτα και δεν έχουμε σχεδιασμό να το κάνουμε στο μέλλον. Από την άποψη αυτή, ακόμα και το χρέος να μας “κουρέψουν” όλοι καταλαβαίνουμε ότι πάλι μη εξυπηρετήσιμο θα γίνει.

Φυσικά, θα ήταν άδικο να μην αναφέρω ότι οι δυσμενείς συνθήκες που δημιουργήθηκαν στην ελληνική οικονομία δυσκόλεψαν την όποια απόφαση για δημοσιονομική αναπροσαρμογή. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο και ίσως μικρότερο μέρος του προβλήματος. Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφέρει το παράδειγμα της Ιρλανδίας, που τα τελευταία 10 χρόνια έχει δεχθεί €277 δισ. από ξένες επενδύσεις χωρίς καμία αποκρατικοποίηση και με φορολογικό συντελεστή 10%.

Η ιρλανδική οικονομία έχει επιλέξει να είναι παραγωγική και καινοτόμα και με το φορολογικό συντελεστή να είναι επίπεδα χαμηλότερος από τον δικό μας, έχει περισσότερα φορολογικά έσοδα από την Ελλάδα. Γιατί πολύ απλά ξέρει πως λύνονται βασικά προβλήματα.

Σε μια χώρα όπου η ναυτιλία, ο τουρισμός και η ξεχασμένη από όλους φαρμακοβιομηχανία διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στο ΑΕΠ της χώρας, ο μοναδικός λόγος που τα έχουν καταφέρει καλύτερα είναι γιατί υπάρχει ολοσχερής απουσία κρατικού σχεδιασμού και άρα οι εμπλεκόμενοι τα έχουν καταφέρει από μόνοι τους. Ακόμα και αν σε κάθε βήμα τους αντιμετωπίζουν τη διαμαρτυρία του χειρότερου και με το έτσι θέλω συνεταίρου τους που λέγεται κράτος.

Και όλα αυτά τα προβλήματα τα συναντάμε στο ελληνικό χρηματιστήριο. Το οποίο παραμένει καθηλωμένο και στις τρέχουσες αποτιμήσεις δείχνει μια χώρα υπό την απειλή της διαρκούς πτώχευσης. Και σε μια τέτοια χώρα δε μπορείς να αναμένεις την εισροή επενδυτικών κεφαλαίων.