Σταθερή αξία

Ο αρμόδιος για τα οικονομικά θέματα της χώρας μας,  πολύ πρόσφατα προέβλεψε για το πότε ακριβώς θα μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές ενώ παράλληλα προανήγγειλε για την αρχή της ερχομένης άνοιξης, το αναπτυξιακό σχέδιο που όχι μόνο θα μας απαλλάξει από την αδυσώπητη εποπτεία των εταίρων και δανειστών αλλά θα φέρει στη χώρα την πραγματική ανάπτυξη.

Ακριβώς τις ίδιες προβλέψεις και τα μεγαλεπήβολα σχέδια, ακούει ο πολίτης της πολύπαθης χώρας μας τα τελευταία έξι χρόνια, από διαφορετικά πρόσωπα βεβαίως, ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνει μέρα με τη μέρα ότι η καθημερινότητα του αλλάζει πάντα προς το χειρότερο.

Οι όροι ανάπτυξη και ιστορίες επιτυχίας αρχίζουν δειλά δειλά να κάνουν την επανεμφάνιση τους στο δημόσιο διάλογο και οι αρμόδιοι ευελπιστούν ότι θα αποτελέσουν για ακόμη μια φορά τα συστατικά στοιχεία ενός νέου αφηγήματος που θα εμπνεύσει ελπίδα και αισιοδοξία στον απεγνωσμένο  λαό της επί μονίμου βάσεως, χρεοκοπημένης Ελλάδος.

Διαχρονικά τα αφηγήματα που εμπορεύονται οι περισσότερες κυβερνήσεις φυσικά πέφτουν στο κενό αφού σχεδόν ποτέ δεν επαληθεύονται, ούτε καν υλοποιούνται. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί με την ανάπτυξη αφού η χώρα μας αλλά ούτε οι κυβερνώντες πληρούν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη της.

Το κάρο της ανάπτυξης τραβούν μόνο τρία άλογα και αυτά είναι το δημογραφικό, η παραγωγικότητα και τέλος η κατανάλωση.

Το δημογραφικό ζήτημα, δηλαδή αυτό της γήρανσης του πληθυσμού αλλά και της μείωσης του εργατικού δυναμικού αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την Ευρώπη συνολικά, ενώ για τη χώρα μας έναν ορατό κίνδυνο όχι μόνο για την οικονομία μας αλλά και για την ίδια την κοινωνία.

Η μετανάστευση του εργατικού μας δυναμικού, ειδικευμένου και ανειδίκευτου λόγω της οικονομικής κρίσης, επιβαρύνει το πρόβλημα ενώ οι μεταναστευτικές ροές από τη Μέση Ανατολή και την Ασία, ελάχιστα μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση δεδομένου ότι έχουν τελικό προορισμό τη Γερμανία και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά.

Ο όρος παραγωγικότητα είναι απαγορευμένο μήλο στη δημόσια συζήτηση, αφού έχει δαιμονοποιηθεί στη συλλογική μας συνείδηση όπως ακριβως το κέρδος, η ιδιωτική πρωτοβουλία, η αποδοτικότητα, η ανταγωνιστικότητα, η αξιολόγηση κ.α.

Η παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα, όπως βιώνουμε όλοι για δεκαετίες είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στη χώρας μας ενώ αντίστοιχα αυτή του ιδιωτικού τομέα να φθίνει επικινδύνως όχι μόνο εξαιτίας του ασταθούς πολιτικού κλίματος και της γραφειοκρατίας ή της διαφθοράς αλλά κυρίως λόγω την ανικανότητας των κυβερνώντων να αντιληφθούν την πραγματικότητα εκτός των τειχών του στενού δημοσίου τομέα.

Τέλος η κατανάλωση, που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε τις τελευταίες δεκαετίες στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου αλλά και στη διόγκωση χρεών και ελλειμμάτων, βρίσκεται τα τελευταία έξι χρόνια σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.

Εκ των πραγμάτων απαιτείται ένα μακροπρόθεσμο εθνικό στρατηγικό πλάνο διαμόρφωσης ενός ισχυρού και σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου, που με την ομόφωνη στήριξη όλων των εμπλεκόμενων φορέων, μπορεί να επαναφέρει την οικονομία στη σταθερότητα και την ανάπτυξη και όχι κλισέ ευχολόγια και αοριστολογίες που δυστυχώς αποτελούν σταθερή αξία στη χώρα μας.