Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε διαρκώς για τους πολιτικούς, που προκάλεσαν την οικονομική κρίση και η οποία οδήγησε στην Ελλάδα των Μνημονίων και να αρχίσουμε να μιλάμε για αυτούς που προσπάθησαν να την αντιμετωπίσουν, έστω και ανεπιτυχώς. Και κυρίως για αυτούς που υποστηρίζουν αυτούς τους πολιτικούς κόντρα στα ελληνικά πολιτικά ήθη.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, πότε ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Το φθινόπωρο του  2003, ο Επίτροπος Πέντρο Σόλμπες επιτίθεται στον  Υπουργό Οικονομίας Χριστοδουλάκη, καθώς 4 χρόνια μετά την είσοδο στην ΟΝΕ, στις Βρυξέλλες υποψιάζονται ότι οι Έλληνες συνεχίζουν να παρουσιάζουν ψεύτικα στοιχεία.

Το 2004 έρχεται στην Κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία μετά από 11 χρόνια στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ακολούθησαν η απογραφή, η επιτήρηση, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, που μετέθεσαν τις μεταρρυθμίσεις για αργότερα, η «ήπια προσαρμογή», η σύγκρουση με τα διαπλεκόμενα και τις συντεχνίες, η έξοδος από την επιτήρηση. Η στρατηγική Αλογοσκούφη δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, και αυτό οδήγησε στην καρατόμησή του από την Κυβέρνηση.

Το 2009 είχαμε μια ιστορική εκλογική αναμέτρηση για τα Ελληνικά πολιτικά πράγματα. Ο Κώστας Καραμανλής ανακοινώνει  αιφνιδίως στις 2 Σεπτεμβρίου την προκήρυξη πρόωρων εκλογών μέσω τηλεοπτικού διαγγέλματος. Επικαλείται δύο λόγους για την απόφασή του: τη δυσχερή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, αλλά κυριότερα, την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, η θητεία του οποίου ολοκληρωνόταν τον Φεβρουάριο του 2010. «Η οικονομία μας δεν αντέχει μια τόσο μακρά προεκλογική περίοδο» είπε ο τότε Πρωθυπουργός.

Σε εκείνη την σύντομη προεκλογική εκστρατεία συγκρούστηκαν η υπεύθυνη στάση (έστω και καθυστερημένα) της Νέας Δημοκρατίας με τη λογική «Λεφτά Υπάρχουν», που εξέφρασε ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα κόμματα που διεκδικούσαν την ψήφο των εκλογέων. Ο Παπανδρέου επικράτησε με διαφορά 10 μονάδων. Ήταν, όμως, η πρώτη εμφάνιση ψηφοφόρων που στήριξαν ένα προεκλογικό πρόγραμμα χωρίς παροχές. Οι «Λεφτά δεν υπάρχουν», ας τους πούμε έτσι, καταγράφηκαν τότε στο 33%. Η Νέα Δημοκρατία έχασε περίπου 700.000 ψηφοφόρους, κυρίως από απογοητευμένους υποστηρικτές της, που ζητούσαν τη μετεξέλιξη της ΝΔ σε ένα δεξιό ΠΑΣΟΚ. Κέρδισε όμως την πολιτική της επιβίωση.

Η συνέχεια γνωστή: «the party is over», Παπακωνσταντίνου, Τιτανικός, παλινωδίες επί παλινωδιών, Καστελλόριζο, Μνημόνιο, Αγανακτισμένοι, απαξίωση του πολιτικού κόσμου, Κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι επόμενες εκλογές τον Μάιο του 2012 έγιναν σε τελείως διαφορετικό κλίμα σε σχέση με το 2009: με τη Νέα Δημοκρατία να έχει εγκαταλείψει την αντιμνημονιακή ρητορική και να συμμετέχει στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, το ΠΑΣΟΚ να καταρρέει και ακραίες πολιτικές δυνάμεις να περνούν στο προσκήνιο.

Οι ψηφοφόροι του «Λεφτά Υπάρχουν» κινήθηκαν κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκτοξεύθηκε από το 3% στο 17% και μετά από ένα μήνα στο 27%. Αντίθετα οι «Λεφτά δεν υπάρχουν» πολυδιασπάστηκαν στις κάλπες των επόμενων ετών ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία (που πλήρωσε το Αντι-Μνημόνιο), στα τρία μικρά μεταρρυθμιστικά κόμματα (ΔΗΣΥ, ΔΗΞΑΝ, Δράση), ή στα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ). Σε μεγάλο βαθμό, όμως στήριξαν την Κυβέρνηση Σαμαρά, παρά τις παλινωδίες της.

Οι «Λεφτά Υπάρχουν» πήραν τη δική τους ρεβάνς τον Ιανουάριο του 2015, στις εκλογές που προκλήθηκαν και πάλι με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, περίπου όπως και το 2009. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και Χρυσή Αυγή καταψήφισαν τον Σταύρο Δήμα για να διακόψουν την κυβερνητική θητεία και να προκαλέσουν εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας με το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης (σύγχρονη εκδοχή του Λεφτά Υπάρχουν) θριάμβευσε και μπόρεσε να σχηματίσει Κυβέρνηση μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Οι οπαδοί της υπευθυνότητας συναντήθηκαν στην κάλπη του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015. Ψηφοφόροι της ΝΔ, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΔΗΣΟ και των μικρών φιλελεύθερων κομμάτων έφτασαν το 39% με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Απέναντι στον πανίσχυρο Αλέξη Τσίπρα, που με τις παρεμβάσεις του έκρινε την έκβαση του δημοψηφίσματος, οι οπαδοί του «ΝΑΙ» εμφανίστηκαν σχεδόν χωρίς ηγεσία. Ο Αντώνης Σαμαράς εγκατέλειψε την Προεδρία της ΝΔ αμέσως μετά, ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε ήδη παραδώσει την ηγεσία στη Φώφη Γεννηματά, ο Κώστας Καραμανλής έλυσε τη σιωπή του για μια μέρα, για σωπάσει ξανά. Με νέες ηγεσίες η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την νέα νίκη των Τσίπρα- Καμμένου στις βουλευτικές, που ακολούθησαν, ενώ και το Ποτάμι φαίνεται να χάνει τη δυναμική του.

Οι ψηφοφόροι του «Λεφτά δεν υπάρχουν» δεν ταυτίζονται απόλυτα με τους «Μένουμε Ευρώπη». Έχουν όμως κοινά χαρακτηριστικά. Μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες που τους εξέφρασαν ήρθαν και έφυγαν (Καραμανλής, Σαμαράς, Μπακογιάννη, Μάνος, Παπαδήμος κ.α)  ή αμφιταλαντεύτηκαν (Παπανδρέου, Κουβέλης, κ.α.) ανάμεσα σε υπευθυνότητα και δημαγωγία. Ενώ όμως οι ηγεσίες άλλαζαν, σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος παρέμεινε  σταθερή σε μια ατζέντα, που περιλάμβανε τη διασφάλιση της θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη, την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, τον εξορθολογισμό του κράτους, τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας, την προσέλκυση επενδύσεων, την ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.α..  Οι ψηφοφόροι αυτοί, έχουν αποκτήσει αυτά τα χρόνια κοινή στάση απέναντι στα παραπάνω θέματα,  και μπορούν να χαρακτηριστούν λόγω της στάσης τους «κόντρα στο ρεύμα».

Σήμερα, μπροστά στην εκλογή νέου Προέδρου στη ΝΔ κανείς εξ αυτών των πολιτών δεν μένει αδιάφορος. Γνωρίζουν ότι λόγω εκλογικού συστήματος ο νέος Πρόεδρος της, είναι πολύ πιθανό να είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός. Η συντριπτική πλειονότητά τους εύχεται να εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που δηλώνει ότι θα κάνει reboot στη Νέα Δημοκρατία, ώστε να γίνει ελκυστική για όλους αυτούς τους εκλογείς, που κινούνται «κόντρα στο ρεύμα».

Είναι πολύ λογικό. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μέσα σε αυτά τα χρόνια διετέλεσε Γραμματέας της ΝΔ, Υπουργός Εθνικής Αμύνης και Πρόεδρος της Βουλής, χωρίς να συνδεθεί με την προσπάθεια μεταρρυθμίσεων. Ο Άδωνις Γεωργιάδης μπορεί να εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια ως μεταρρυθμιστής, αλλά κανείς δεν ξεχνά ότι αποτέλεσε μαζί με τον Μάκη Βορίδη την αιχμή του δόρατος της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης στην Κυβέρνηση Καραμανλή την περίοδο 2004- 2009. Ο Απόστολος Τζιτζικώστας έκανε ακριβώς το αντίθετο, ενώ διετέλεσε βουλευτής της ΝΔ την περίοδο 2007- 2009 εμφανιζόταν ως πολέμιος της ΝΔ, την περίοδο 2014- 2015.

Αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης όντας βουλευτής όλη αυτή την περίοδο, είναι ο μοναδικός υποψήφιος που έχει δείξει συνεπή στάση απέναντι σε αυτά τα θέματα, για αυτό πολλοί εξ αυτών που συνήθισαν να κινούνται κόντρα στο ρεύμα, θα πάνε μέχρι την κάλπη για να τον  ψηφίσουν.

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για τους πολιτικούς που προκάλεσαν την οικονομική κρίση και η οποία οδήγησε στην Ελλάδα των Μνημονίων και να αρχίσουμε να μιλάμε για αυτούς που μπορούν να την αντιμετωπίσουν επιτυχώς. Υπάρχει σημαντικό μέρος των εκλογέων διατεθειμένο να πάει για μια ακόμη φορά κόντρα στα ελληνικά πολιτικά ήθη. Και αν αυτό το ρεύμα αποκτήσει ηγέτη και συνοχή μπορεί να προχωρήσει συντεταγμένα μέχρι τη νίκη.

Facebook Comments