Για πρώτη φορά στα χρονικά της ΕΕ το Παρίσι επικαλείται τη ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής που καθιέρωσε η Συνθήκη της Λισσαβώνας. Η σχετική διάταξη θεωρείται «πρόσκληση στα όπλα». Αλλά όπως εκτιμά η εφημερίδα του Μονάχου, μπορεί να αποδειχθεί και το αντίθετο, δηλαδή μία έκκληση να σιγήσουν μερικά «όπλα», όπως τα μέσα επιβολής που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε περίπτωση παραβίασης του συμφώνου σταθερότητας. Ήδη ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ δηλώνει ανοιχτά ότι ένα «σύμφωνο ασφάλειας» είναι αυτή τη στιγμή πολύ πιο σημαντικό από το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Σύμφωνα με την Süddeutsche Zeitung ο Ολάντ κρούει ανοιχτές θύρες στην Κομισιόν, κάτι που αποδεικνύεται από την άμεση αντίδραση του επιτρόπου Νομισματικών Υποθέσεων Πιέρ Μοσκοβισί, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «το σύμφωνο δεν είναι ούτε άκαμπτο, ούτε ανόητο». Ήδη το γαλλικό σχέδιο προϋπολογισμού για το 2016 θεωρείται ξεπερασμένο, καθώς δεν περιλαμβάνει τη διαφαινόμενη αλματώδη αύξηση των κρατικών δαπανών για την ασφάλεια. Τι γίνεται όμως με τους αντιρρησίες, οι οποίοι επισημαίνουν ότι η Γαλλία έχει εξασφαλίσει για το έλλειμμά της ιδιαίτερα επιεική αντιμετώπιση από την Κομισιόν τα τελευταία τρία χρόνια, ότι έχει πάρει σχετική παράταση μέχρι το τέλος του 2017 και ότι, σε τελική ανάλυση, η οικονομική αδυναμία μάλλον δυσχεραίνει παρά διευκολύνει τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας;

Επιφυλάξεις από τη Γερμανία

Όλα αυτά μπορεί να ειπωθούν και πράγματι στη Γερμανία είναι μεγάλος ο πειρασμός να ειπωθούν, παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung- για να διευκρινίσει ότι ακόμη και στην παρούσα συγκυρία οι παραινέσεις για εξάλειψη των ανισορροπιών στην ευρωζώνη και για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μπορεί να μη χάνουν την ορθότητα και την αξία τους, αλλά θεωρούνται πλέον ανεπίκαιρες. «Ο Ολάντ βρίσκεται υπό πίεση τόσο από την ισλαμιστική τρομοκρατία, όσο και από τη λαϊκιστική δεξιά αντιπολίτευση. Η κατανόηση (των εταίρων) είναι το ελάχιστο που μπορεί να περιμένει. Πόσο μάλλον όταν το σύμφωνο σταθερότητας όντως προβλέπει εξαιρέσεις σε «εξαιρετικές περιστάσεις».

Το ζήτημα είναι ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει δεσμευτικός ορισμός της «εξαιρετικής περίστασης». Κατά καιρούς έχουν προταθεί λιγότερο ή περισσότερο προσωρινές παρεκκλίσεις από το Σύμφωνο Σταθερότητας για τις αμυντικές δαπάνες, τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, τη χρηματοδότηση μεγάλων αναπτυξιακών έργων και άλλες αποφάσεις ή επιλογές πολιτικού χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, η Κομισιόν θα πρέπει να διασφαλίσει, ως «θεματοφύλακας των συνθηκών» ότι οι όποιες εξαιρέσεις αφορούν πραγματικά και αποκλειστικά τις δαπάνες για τη δημόσια ασφάλεια. Επιπλέον, θα πρέπει να μεριμνήσει για έναν δεσμευτικό νομικό ορισμό των «εξαιρετικών περιστάσεων». Όπως επισημαίνει η Süddeutsche Zeitung, «ο κίνδυνος της τρομοκρατίας θα παραμείνει για πολύ ακόμη, αλλά δεν θα μπορεί επ΄ άπειρον να δικαιολογεί εκπτώσεις από το Σύμφωνο Σταθερότητας».

Facebook Comments