Κύπρος της αγάπης και του ονείρου…

«Γη της λεμονιάς, της ελιάς, γη της αγκαλιάς, της χαράς,

γη του πεύκου, του κυπαρισσιού, των παλληκαριών και της αγάπης,

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος.

Γη των κοριτσιών που γελούν, γη των αγοριών που γλεντούν

γη του μύρου, του χαιρετισμού, Κύπρος της αγάπης και του ονείρου…»

(στίχοι: Λεωνίδας Μαλένης, μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης)

Σκέψεις στροβιλίζουν στο νου, σκέψεις πολλές…, και κάθομαι να καταγράψω ιδέες, προσπαθώ να παραθέσω έστω δύο-τρείς… Μία εικόνα όμως μονοπωλεί. 1996, οι μαύρες ημέρες στην Κύπρο. Εννέα χρονών τότε, παρακολουθούσα τηλεόραση. Καθόμουν αμίλητος, χωρίς να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος των γεγονότων.Κοίταζα αποσβολωμένος τον πατέρα μου, βουρκωμένος, πνιγμένος από το δίκιο του, μπροστά στις εικόνες των στυγνών δολοφονιών του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Δολοφονίες χαρακτηριστικές του Τουρκικού κράτους, του Παρακράτους. Άνανδρες, δειλές, ύπουλες, φασιστικές, ολοκληρωτικές. ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΥΓΝΕΣ!

Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Διγενής, Γρηγόρης Αυξεντίου, Ιάκωβος Πατάτσος, Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Ανδρέας Δημητρίου, Μιχάλης Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης, Ανδρέας Παναγίδης, Μιχάλης Καραολής…, είναι μερικά από τα ονόματα που ηχούν όταν σκέφτομαι την Κύπρο. Το αίμα τους είναι ακόμα νωπό στα χώματα της Μεγαλονήσου. Το αίμα τους χύθηκε για μία ελεύθερη Κύπρο, ενωμένη με τον κορμό της Ελλάδας! Είναι ακόμη πιο πολλοί. Μακρύς ο κατάλογος…

«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ότι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο». Λόγια ενός 19χρονου λίγο πριν τον θάνατο. Δεν βρίσκω λέξεις να εκφράσω κάτι περισσότερο ή λιγότερο. Η Μεγαλόνησος αναζητεί  την ελευθερία της εδώ και αιώνες απέναντι στους εναλλασσόμενους εισβολείς της. Και όμως στέκεται ζωντανήμέσα στο ρου της ιστορίας! Τελευταία απόπειρα διάλυσής της ήταν το 2004 με το άρρωστο σχέδιο Ανάν! ΟΧΙ είπε ο αείμνηστοςΤάσσος Παπαδόπουλος∙ η ισχύς του διαχέει και σήμερα την ενέργειά του, εξελίσσεται, αυτή μας καλεί να εκφράσουμε τα σύγχρονα ΟΧΙ. Μια νέα αναδοκιμή εκτυλίσσεται σε μία περίοδο άκρως δύσκολη για τον ελληνισμό, όπου οι κατ΄ επιλογήν υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν έχουν τα ηνία της διακυβέρνησης σε Ελλάδα και Κύπρο.

Θα τολμήσει άραγε ελληνικό χέρι να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία εις το όνομα ενός νέου συνεταιρισμού;

Θα τραπούμε μήπως σε χρήσιμους ηλίθιους του τουρκικού ισλαμοφασιστικού κράτους; Θα διευκολύνουμε τις στοχεύσεις του; Θα παραδώσουμε αμαχητί την ελευθερία της Μεγαλονήσου;

Αγρυπνείτε αδέλφια Κύπριοι! Δεν αναγνωρίζουμε τα τετελεσμένα της εισβολής. Ζωτικός στόχος είναι ένας: Η ακέραιη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της μόνης διεθνώς αναγνωρισμένης κρατικής οντότητας και μέλους της Ε.Ε και ΟΝΕ που δεν εφαρμόζεται το κοινοτικό κεκτημένο στο σύνολο της νήσου, λόγω της εκβιαστικά παράνομης κατοχήςτου τουρκικού στρατού.H Κύπρος εισήλθε στην ΕΕ και ΟΝΕ ως αδιαίρετο όλον! Κατανοούμε τις προεκτάσεις ενός τέτοιου γεγονότος;  

Οφείλουμε λοιπόν η απόλυτα καθαρή και πραγματική θέση μας να διαλύει πλήρως τις τάσεις της επιτηδευμένης σύγχυσης που διαχέεται επί σκοπώ στο σύνολο των συμπατριωτών μας. O Κυπριακός Ελληνισμός είναι το ΘΥΜΑ και όχι ο θύτης. Ο Κυπριακός Ελληνισμός βίωσε παράνομη εισβολή, εκδιώξεις, δολοφονίες, καταστροφές και ζει παράνομη κατοχή.

ΟΧΙ στην αποδοχή λύσης εξπρές τύπου Ανάν στο Κυπριακό. ΟΧΙ στην υποχρεωτική αποδοχή της κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην οποία οδηγούμεθα. ΟΧΙ στην τυφλή καθοδήγηση. Η επιβολή στον εαυτό μας ως ιδανικής λύσης, της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, δηλαδή διχοτόμησης, είναι απλά ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ. Δεν είναι, ούτε μπορεί ν αποτελεί στόχο. Δεν είναι δυνατόν να οδηγούμεθα σε φασιστική, ρατσιστική λύση-διάλυση με το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν. Δεν μας επιτρέπεται να συμφωνήσουμε στην αυτοκατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν επιτρέπουμε τον αφανισμό του συγκριτικού πλεονεκτήματός μας ως αντάλλαγμα στην σκόπιμα ύπουλη υπόσχεσητης σταδιακής αποχώρησης του τελευταίου τούρκου στρατιώτη σε βάθος 18ετίας.

Ποιος εγγυάται την τήρηση των συμφωνηθέντων, όταν ο βαπτισμένος ως «μετριοπαθής» κ. Ακιντζή συνοδεύεται από τον δολοφόνο του Σολωμού στα πανηγύρια για την υδατική σύνδεση Τουρκίας – κατεχομένων; Ποιος εγγυάται ό,τι σε λίγο καιρό αν όχι την επομένη μίας τυχόν συμφωνίας, η Τουρκία κατά πάγια τακτική δε θα αρνηθεί την εφαρμογή της;

Ο διαχρονικός στόχος της Τουρκίας, όπως πολλάκις διαμηνύει και η πολιτική της ηγεσία, συνοψίζεται στην φράση του Νταβούτογλου: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα… Καμία παγκόσμια και περιφερειακή δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μέση Ανατολή, στην Αν. Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στη διώρυγα του Σουέζ και στον Περσικό Κόλπο δεν μπορεί να παραμελήσει την Κύπρο». Η πρόσδεση της Κύπρου στο άρμα της Τουρκίας μέσα από μία λύση-διάλυση, στέλνει το μήνυμα σε όλους ότι είμαστε αναλώσιμοι, αναξιόπιστοι, αδύναμοι, χωρίς αντοχές και ότι περνάμε τη διαχωριστική γραμμή για λίγα πούρα, χρήματα, αγοραπωλησίες γης και για το καζίνο. Και ο νοών νοείτω!

Η μία και μοναδική αρχή που θα αποτελέσει βάση συζήτησης για οποιαδήποτε λύση είναι: η ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, συνακολουθούμενη από την άμεση αποχώρηση των παράνομων κατοχικών στρατευμάτων, την επίλυση του παράνομου εποικισμού, την αποδοχή του θέματος των αγνοούμενων από την Τουρκία και τηνβαρύνουσας σημασίας εκφορά δημόσιας συγγνώμης. Αφού η Τουρκία δεν επιθυμεί λύση δίκαιη, βιώσιμη, τότε το κατεχόμενο μέρος να παραμείνει dejure κομμάτι της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η αναφορά στο παράνομα υπό κατοχή βόρειο τμήμα της Κύπρου απλά ως Βόρειος Κύπρος, η έλλειψη κατανόησης του πραγματικού πλαισίου του Κυπριακού και η προτρέχουσα επιθυμία γιαοποιαδήποτε λύση, είναι πολιτικά επικίνδυνες. Όπως εύστοχα αναφέρεται κάπου: «Δεν αυτοκτονείς σήμερα από φόβο μήπως πεθάνεις του χρόνου ή σε δύο χρόνια».Το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στη γείτονα χώρα, ήταν επιτακτικό να ακυρωθεί. Οδηγούμεθα σε επικίνδυνα νερά δίχως πυγμή, δίχως ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο, δίχως στρατηγική απέναντι στο νεοεκλεγέν ισχυρό πολιτικό τουρκικό δίδυμο και απέναντι στη δρομολόγηση της λύσης-διάλυσης από τους συμμάχους μας.

Καταδικάζουμε τους εαυτούς μας εθελοντικά; Προδίδουμε τόσους νεκρούς; Η 40ετία των εσφαλμένων κινήσεων δεν επιβάλλει την ταχύτητα των αποφάσεών μας, δεν επιτάσσει την αποδοχή όποιας λύσης, δεν υποχρεώνει την ακολουθία των διεργασιών στα στενά κατεστημένα χρονικά όρια.  Οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για την επερχόμενη κατάλληλη στιγμή που σαφώς δεν είναι τώρα.

Αναζητείται θάρρος, τόλμη και ακεραιότητα όπως αυτήν στους παρακάτω στίχους τουΕυαγόρα Παλληκαρίδη.: «Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»