Κονταίνοντας την Παράταξη
Κονταίνοντας την Παράταξη
Οι σπόροι όμως κάρπισαν, άνθισαν και έγιναν λουλούδια, ή μάλλον ζιζάνια και παράσιτα. Ο φοιτητοπατέρας Παπαμιμίκος –και κάθε άλλος επίδοξος χαλίφης στη θέση του χαλίφη- δεν φύτρωσε ξαφνικά. Μεγαλωμένος σε ένα τέτοιο ζοφερό περιβάλλον αλληλοσπαραγμού και εσωστρέφειας, θήτευσε στον παραγοντισμό και τώρα τον εκπέμπει. Όταν οι συμφοιτητές του επιδίδονταν σε αγώνα δρόμου και αντοχής για το πτυχίο τους, εκείνος αγωνιζόταν για την υφαρπαγή της ψήφου τους και την εύνοια κάποιου ισχυρού. Σήμερα αντί για τους συμφοιτητές του, εμπαίζει ξεδιάντροπα τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας. Καμία εντύπωση δεν πρέπει να προξενούν οι τακτικές και οι μεθοδεύσεις του, κατά το κοινώς λεγόμενο, «είναι αργά για να μάθει γέρικο σκυλί καινούργια κόλπα». Τι άλλο θα μπορούσε να πράξει ο Γραμματέας της ΝΔ εκτός από αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκε ήδη από φοιτητής; Όταν είδε πως το παιχνίδι ξεφεύγει από τον έλεγχο του, αντέδρασε ενστικτωδώς: προτίμησε την διαπόμπευση της παράταξης από την ήττα των μηχανισμών.
Παρά τους φόβους περί αδιαφορίας και αποχής, τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος εισέρευσαν μαζικά στις εκλογές προξενώντας πανικό σε τέτοιους παραγοντίσκους. Το σκηνικό των εσωκομματικών του 2009 φάνηκε πως θα επαναληφθεί. Χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ελλάδα κατέκλεισαν, ήδη από τις πρώτες πρωινές ώρες, τα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουν τον νέο Πρόεδρο. Το γεγονός αυτό μόνο ως ελπιδοφόρο προμήνυμα μπορούσε να ερμηνευθεί, τουλάχιστον με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Κάποιοι όμως είχαν, φαίνεται, αντίθετη γνώμη. Αδιαφορώντας για την έξωθεν καλή μαρτυρία της παράταξης αλλά και την άδολη αγάπη του δοκιμαζόμενου έλληνα από την νεομνημονιακή λαίλαπα, αποφάσισαν να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα. Οργάνωσαν και μεθόδευσαν το φιάσκο της δεκαετίας: έβαλαν τον κόσμο να πληρώσει και τελικά ακύρωσαν τις εκλογές. Προτίμησαν την διαπλοκή από την διαφάνεια. Προέταξαν το σκιάχτρο του παλαιοκομματισμού απέναντι σε μία κοινωνία που ζητά επιτακτικά από την Νέα Δημοκρατία να αλλάξει. Η ΚΕΦΕ, με μπροστάρη τον επικεφαλής της, προτίμησε όμως την εσωστρέφεια από την μαζικότητα.
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το ξημέρωμα, το ίδιο συμβαίνει και με την αναγέννηση της παράταξης. Το προμελετημένο φιάσκο των χθεσινών εκλογών δεν είναι παρά η τελευταία μάχη ενός θηρίου που ψυχορραγεί. Όπως ακριβώς τα πληγωμένα κτήνη γίνονται πιότερο επικίνδυνα όταν νιώθουν πως ο χρόνος του τελεύει, έτσι και οι «χρυσές μετριότητες» της κεντροδεξιάς –αντιλαμβανόμενες πως οι κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα τους στερεύουν- δίνουν τον ύστατο αγώνα επιβίωσης τους απέναντι σε μια κοινωνία που τους έχει ξεπεράσει προ πολλού. Με νύχια και με δόντια πασχίζουν να αγκιστρωθούν στην καρέκλα τους λες και είναι σιαμαίοι με το υλικό της. Αντιλαμβάνονται όλους εμάς ως δίποδα ψηφοδέλτια της αρεσκείας τους είτε εναλλακτικά ως απειλή: υπάρχουμε για να διαιωνίζουμε την κυριαρχία τους και μόνον. Έστω και με αυτόν τον κωμικοτραγικό τρόπο, η παράταξη έχει την τελευταία ελπίδα επιβίωσης της. Η μόνη ευκαιρία της θα είναι η επιστροφή στην βάση το συντομότερο δυνατόν. Ο αγουροξυπνημένος φίλος ή μέλος της που προσήλθε την Κυριακή στην κάλπη, αποτελεί την ψυχή αυτής της παράταξης και συνεπώς την σωτηρία της· όχι οι καρεκλοκένταυροι και οι δορυφόροι τους.
Facebook Comments