«Με λένε Βαγγέλη»

«Ξέρετε τον τύπο που κάνει κακές πράξεις και μετά αναρωτιέται γιατί η ζωή του είναι χάλια; Λοιπόν αυτός ο τύπος ήμουν εγώ. Όποτε συνέβαινε κάτι καλό, παραμόνευε πάντα κάτι κακό στην γωνία: κάρμα. Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αλλάξω, έτσι έφτιαξα μια λίστα με ό,τι κακό έχω κάνει και ένα ένα θα επανορθώσω όλα τα σφάλματα μου. Με λένε Βαγγέλη, απλά προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος».

Η εκδοχή αλά γκρέκα του θρυλικού mynameisEarl –η σειρά «με λένε Βαγγέλη» – ξεκινούσε πάντοτε με την παραπάνω εισαγωγή του αριστουργηματικού Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. Στην σειρά, ο Βαγγέλης κατοικούσε σε έναν ξενώνα με τον αδερφό του Μπίλη, φυτοζωώντας από μικροκομπίνες. Η ζωή τον εκδικείται όταν η γυναίκα του, Ζήνα, φέρνει στον κόσμο ένα έγχρωμο αγοράκι, που απέκτησε με τον Αφάνα. Μέσα στη γρουσουζιά του, αγοράζοντας κάποια στιγμή το λαχείο, ο πρωταγωνιστής στέκεται τυχερός. Όχι όμως χωρίς κόστος. Ένα αναπάντεχο ατύχημα τον στέλνει στο νοσοκομείο όπου διαπιστώνει πως το λαχείο έχει γίνει καπνός. Βυθίζεται στην απελπισία.Μέσα στην νιρβάνα της κατάθλιψης μαθαίνει την έννοια του «κάρμα» και πείθεται πως οφείλει να ξεχρεώσει τις παρτίδες με το παρελθόν του. Η πεποίθηση του παγιώνεται όταν –ύστερα από την πρώτη καλή πράξη- εμφανίζεται το χαμένο του δελτίο. Εκλαμβάνοντας το σαν σημάδι, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα χρήματα αποζημιώνοντας κάθε ένα από όσους είχε αδικήσει.

Ξέρετε τον τύπο που κάνει κακές πράξεις και μετά αναρωτιέται γιατί η ζωή του είναι χάλια; Λοιπόν αυτός ο τύπος ήμουν εγώ.

Αν δεν ήμουν σίγουρος πως το έχω δει να προβάλλεται στην τηλεόραση εν έτη 2011, θα ήμουν σίγουρος πως αναφέρεται στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη του 2015.Ο παραιτηθείς (;) πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας υποδύεται τον πρωταγωνιστή της  παρωδιακής μεταφοράς του παραπάνω σεναρίου στην πραγματικότητα. Ο φέρων την αντικειμενική ευθύνη ως Πρόεδρος, ξαφνικά αντιλαμβάνεται πως κάτι πάει στραβά. Ο άνθρωπος που υπέγραψε την σύμβαση με μία εταιρεία που το websiteτης τελεί ακόμη υπό κατασκευή,ισχυρίζεται πως είχε αμφιβολίες. Κανένας δεν ήθελε αυτή την σύμβαση τελικά· η ΚΕΦΕ, ο (ακλόνητος) Γραμματέας και ο Πρόεδρος, φαίνεται δαιμονίστηκαν γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πως υπέγραψαν την σύμβαση αυτή. Κι όμως, η «αμαρτωλή» σύμβαση φέρει την υπογραφή όλων των παραπάνω. Ουδεμία ένσταση καταγράφηκε στα αρμόδια όργανα του κόμματος εναντίον της και κανείς δεν θέλησε να προσβάλει την απόφαση της ΚΕΦΕ. Όσοι εκ των υστέρων ισχυρίζονται πως είχαν αμφιβολίες ή διατηρούσαν επιφυλάξεις άργησαν τραγικά να τις εκφράσουν. Αν το σύστημα είχε λειτουργήσει ομαλά σήμερα θα υπήρχε νικητής, ενδεχομένως με αρκετά ισχυρή εντολή. Τα πρώτα δείγματα συμμετοχής ήταν άκρως ενθαρρυντικά. Ο κόσμος –η ψυχή αυτής της παράταξης- αγκάλιασε την προσπάθεια ανοίγματος στην κοινωνία. Κι ο κόσμος αυτός, κακά τα ψέματα, ένιωσε τον κομματικό μηχανισμό να τον υποσκελίζει. Άρα είτε πρέπει να προϋποθέσουμε δόλο που  όμως δεν τεκμαίρεται από πουθενά, είτε πρέπει να καταλογίσουμε αφέλεια. Αφέλεια που οδήγησε σε παταγώδη αποτυχία. Η διαδικασία μετατράπηκε σε κωμωδία και τελικά ακυρώθηκε.

Όποτε συνέβαινε κάτι καλό, παραμόνευε πάντα κάτι κακό στην γωνία: κάρμα.

Όπως στο σενάριο της σειράς έτσι και στην εδώ, ο πρωταγωνιστής – ο Βαγγέλης–  ήρθε σε επαφή με το «κάρμα» μετά το «ατύχημα» της Κυριακής. Το φιάσκο των γαλάζιων εκλογών και τα όσα τραγελαφικά ακολούθησαν, μοιάζουν με το «τζόκερ»  και την «λίστα» του πρωταγωνιστή καθώς και με την μπύρα που πάντα κρατούσε ο τηλεοπτικός αδελφός του. Η εκδοχή του Μεϊμαράκη,αντί γιαλίστα, περιλαμβάνει τις παραιτήσεις όλων των συνυποψηφίων του από κάθε θεσμικό αξίωμα, συμπεριλαμβανομένης της υποψηφιότητας τους. Ακόμη και αν έχουν ξοδέψει του κόσμου τα χρήματα ως εδώ ή το αξίωμα τους είναι αιρετό, τους ζητά να μηδενίσουν το κοντέρ. Θέτει τον εαυτό του στην διάθεση του κόσμου της παλαιάς ΝΔ προτείνοντας αναχρονιστικές λύσεις περί εκλογής από συνέδριο. Ο Παπαμιμίκος -συμπρωταγωνιστώντας επίσης στην παρωδία- κατέστη πιο κτητικός με την καρέκλα του Γραμματέα από όσο ο Μπίλης με τις ΦΙΞ του. Ο καρεκλοκενταυρισμός και ο αλκοολισμός είναι αμφότεροι βλαβερές εξαρτήσεις. Θα έπρεπε κάποιος να τον είχε ξαποστείλει· όχι τώρα, καιρό. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον καθ’ ύλην αρμόδιο: τον μεταβατικό πρόεδρο. Το γεγονός πως ο Παπαμιμίκος παρέμεινε Γραμματέας, αποτελεί τεκμήριο πως ο μεταβατικός πρόεδρος απέτυχε να ανταποκριθεί στον ρόλο του. Το λαχείο της ουρανοκατέβατης προεδρικής καρέκλας κατέστη ξαφνικά η νέμεση του, ακόμη και αν όπως στο σήριαλ ο πρωταγωνιστής χρειάστηκε ένα πατατράκ για να το αντιληφθεί. Τώρα δηλώνει σαστισμένος αλλά έτοιμος να τα αλλάξει όλα:τον λένε Βαγγέλη και απλά προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Μπορώ να αντιληφθώ πως οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις των τελευταίων πέντε μηνών συγκλόνισαν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, κανένας άνθρωπος άλλωστε δεν θα έμενε ανεπηρέαστος. Ας εξετάσουμε τα γεγονότα από την αρχή. Μετά από την πανωλεθρία του δημοψηφίσματος ο Σαμαράς του παραδίδει το κόμμα τσακισμένο. Η κίβδηλη μεταστροφή του Τσίπρα από «αντιμνημονιακό» σε «ευρωταλιμπάν», έμοιαζε η χρυσή ευκαιρία αντεπίθεσης. Ο βασικός κορμός της δεξιάς ρητορικής είχε επιβεβαιωθεί: φυγή κεφαλαίου, capitalcontrols , συρρίκνωση του ΑΕΠ, επιστροφή στην γενικευμένη ύφεση, υποτίμηση της ελληνικής οικονομίας, ασφυξία, grexitκαι μνημόνιο 3. Όταν όλα αυτά αποδείχθηκαν πραγματικότητα, ο πρόεδρος της ΝΔ χάρισε στο σύριζα έναν υγιεινό περίπατο στο πάρκο. Σπεύδοντας να υπερψηφίσει ασκαρδαμυκτί το φορομπηχτικό πεσκέσι της αριστεράς, υπέγραψε την εκλογική καταδίκη της παράταξης. Ταυτίστηκε εντελώς με το «πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο», επιζητώντας μονότονα εντολή για συγκυβέρνηση με τους αυτουργούς της τραγωδίας. Ενεργώντας με τον τρόπο αυτό, εξύψωσε επικοινωνιακά  τον αντίπαλο. Έδωσε στον πρωθυπουργό χώρο και χρόνο. Του παρέδωσε αμαχητί τον ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας. Κι εκείνος δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη επισφραγίζοντας την υπεροχή του στην κάλπη.

Τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αλλάξω, έτσι έφτιαξα μια λίστα με ό,τι κακό έχω κάνει και ένα ένα θα επανορθώσω όλα τα σφάλματα μου.

Τα εμπνευσμένα αστειάκια περί «αστικής ευγένειας» και οι εύστοχες ειρωνείες περί «πονηρούληδων», δεν στάθηκαν ικανά  να διασκευάσουν τις εντυπώσεις. Ο μεταλλαγμένος σύριζα επένδυσε στα χαρτιά του «νέου» και της«φερεγγυότητας»· . Με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτοπαγιδευμένο στα σκοινιά της υπερψήφισης των μέτρων και τον παλιό πολιτικό κόσμο απαξιωμένο, ο Τσίπρας νίκησε στις εκλογές κάνοντας παρέλαση στο πολιτικό ρινγκ της δύσμοιρης πατρίδας.Οι ελπίδες για συγκυβέρνηση είχαν ναυαγήσει και μαζί τους οι ελπίδες του τόπου για ανάκαμψη. Η ΝΔ διασύρθηκε πανηγυρικά στις εκλογές. Έκτοτε, η ευθύνη στην Συγγρού αγνοείται. Ο μεταβατικός πρόεδρος, χρήζεται από την αόρατη αρχή διεκδικητής και χρησιμοποιεί τον κομματικό μηχανισμό ως εργαλείο του. Αρνείται να μιλήσει με τους υπόλοιπους τρεις. Φωτογραφίζει ως γραφικό τον Άδωνη και ως εκπρόσωπο της οικογενειοκρατίας τον Κυριάκο. Αρνήθηκε να συνομιλήσει με τον Γεωργιάδη που με ευγένεια του απευθύνθηκε στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Δεν έλαβε ποτέ υπ’ όψιν του την επιστολή Μητσοτάκη με την οποία ο τελευταίος επισήμανε έγκαιρα τον κίνδυνο φιάσκου. Όπως ο τηλεοπτικός πρωταγωνιστής που επιζητεί μανιωδώς την «καρμική» εξιλέωση, έτσι και ο δικός μας πρωταγωνιστής εφαρμόζει απαρέγκλιτα το σχέδιο του. Υπεκφεύγει κάθε διάλογο με όλους καλυπτόμενος  πίσω από τον Τζιτζικώστα και τελικά καταντάει η ουρά του. Διερωτώμαι τι θα γίνει τώρα που ο Τζιτζικώστας επιζητεί τον διάλογο επειγόντως, ζητώντας πρώτα από όλα την παραίτηση του Γραμματέα και εκλογές όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Karmaisabitch, έτσι λένε στα σήριαλ. Και στα σήριαλ –τηλεοπτικά ή ενδοπαραταξιακά-όλα μπορούν να συμβούν.Αν ψάχνουμε για πρόεδρο που « απλά προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος», ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είναι η ιδανική επιλογή. Αν γυρεύουμε ισχυρή ηγεσία που θα αποκαθηλώσει την ιδεοληπτική αριστερά από την εξουσία, φοβάμαι πως όχι.