Δε Νομίζω κ. Τσίπρα

Όταν ξεκινάς έναν «πόλεμο» από το… πουθενά, σίγουρα το κάνεις με έναν σκοπό. Το σενάριο κόντρας που έγραψε  ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετώντας απέναντί του το ΔΝΤ και την Κριστίν Λαγκάρντ, και σε δεύτερο χρόνο το Βερολίνο και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι βασισμένο στην πολύ επιτυχημένη βερσιόν της προηγούμενης σεζόν: «Οι εχθρικοί δανειστές μας ανάγκασαν σε άτακτη υποχώρηση και στο να δεχθούμε το σκληρό μνημόνιο στο οποίο δεν συμφωνούμε». 

Επιτυχημένη χαρακτηρίζεται αφού ο πρωθυπουργός και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και εκλέχθηκε εκ νέου πρωθυπουργός στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Τότε η κυβέρνηση βρισκόταν αντιμέτωπη με σύσσωμη την ΕΕ και με την απειλή του Grexit να παίρνει την μορφή κανονικότατου σχεδίου το οποίο και μοίρασε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ σε όλο τοEurogroup (και το οποίο στην πλειοψηφία του το ενέκρινε μάλιστα). Αλλά τότε, εκτός από «εχθρούς», ο Αλέξης Τσίπρας είχε και συμμάχους. Την Ιταλία (Ρέντσι) και την Γαλλία (Ολάντ).

Αυτή τη στιγμή, με αυτήν την τακτική, χάνει τους «φίλους» του. Η διπλή παρέμβαση Μοσκοβισί, την Τρίτη και την Τετάρτη, όπου ξεκαθάρισε ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι απαραίτητη στο ελληνικό πρόγραμμα, δεν μπορεί παρά να χτυπάει κάποιο καμπανάκι στην κυβέρνηση, αφού, σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, η θέση του Επιτρόπου αποτελεί και θέση της Γαλλίας στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα την Δευτέρα ότι η στάση του ΔΝΤ «δεν είναι εποικοδομητική» ουσιαστικά μεταφράζεται ότι απαιτεί σκληρά μέτρα και δεν βοηθάει τις θέσεις της Αθήνας. Αυτή η δήλωση, η οποία προκάλεσε τον (λογικό) θυμό του Βερολίνου, έχει σημασία καθώς έγινε την στιγμή που η διαπραγμάτευση του δεύτερου πακέτου προαπαιτούμενων είναι σε εξέλιξη, και αυτή μαζί με το Ασφαλιστικό,  δημιουργούν σοβαρά ρήγματα στο εσωτερικό μέτωπο. 

Δημιουργώντας λοιπόν ένα νέο εχθρό, ο πρωθυπουργός ελπίζει – με βάση το… σενάριό του – ότι θα πείσει τους βουλευτές του να στηρίξουν την κυβέρνηση σε αυτήν την δύσκολη στιγμή και να μη  της βάλουν τρικλοποδιά, τασσόμενοι εμμέσως με τον… εχθρό.

Με λίγα λόγια, οι θέσεις του ΔΝΤ για το Ασφαλιστικό και τις συντάξεις, είναι γνωστές και ξεκάθαρες. Εδώ και μήνες «φωνάζει» και απαιτεί αν γίνουν περικοπές στις συντάξεις ενώ δεν θέλει να ακούσει καν για αυξήσεις στις εισφορές, δηλαδή είναι αντίθετο στις κόκκινες γραμμές που φέρεται να βάζει η κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή, η θέση του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι επίσης γνωστή και ξεκάθαρη.  Η συμμετοχή του ΔΝΤ λήγει τον Μάρτιο του 2016 και μόνο τότε θα μπορούσε να αποχωρήσει αν αποφασίσει ότι δεν θέλει να βάλει άλλα λεφτά στην ελληνική διάσωση, κάτι που δεν έχει καν θίξει ποτέ το ίδιο το Ταμείο. Επιπλέον, η συμφωνία που υπέγραψε το καλοκαίρι ο κ. Τσίπρας είχε ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΔΝΤ και στο νέο ελληνικό πρόγραμμα δανειοδότησης.  

Μάλιστα, ο πρωθυπουργός είχε πει ευθέως στην Λαγκάρντ τον Ιούνιο ότι θέλει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα γιατί εκτιμά την ειλικρινή του στάση παρά το γεγονός ότι είναι σκληρή. 

Επίσης, τον Ιούλιο και μετά την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που δημοσίευσε το Ταμείο, στο γνωστό διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι θεωρεί το ΔΝΤ, τον βασικό εμπνευστή του μνημονίου, σύμμαχο της Ελλάδας στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους καθώς «δικαιώνει την επιλογή μας να μην αποδεχτούμε μία συμφωνία που παρακάμπτει αυτό το μείζον ζήτημα».

Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να πάει πουθενά, και ενώ το καλοκαίρι το θεωρούσε σύμμαχο και εκτιμούσε την στάση του, το μεταμφίεσε στον νέο εχθρό (έστω και αν χθες αναγκάστηκε να το… κουκουλώσει κάνοντας μία ακόμη από τις γνωστές κολοτούμπες, αυτή τη φορά δια στόματος της εκπροσώπου της).

Γιατί αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας, ουσιαστικά, δεν έχει εχθρούς. Αυτό είναι ξεκάθαρο, αρκεί να δει κανείς και την εξαιρετικά διαλλακτική στάση των δανειστών το τελευταίο διάστημα, οι οποίοι και χρόνο δίνουν στην κυβέρνηση και θετικά λόγια λένε για τις διαπραγματεύσεις και την συμπεριφορά της.

Άρα έπρεπε να κατασκευαστεί ένας εχθρός για να μπορέσει η κυβέρνηση και αυτή τη φορά να περάσει στον ελληνικό λαό, και κυρίως στους κυβερνητικούς βουλευτές, ότι… πήραμε αυτά τα σκληρά μέτρα, υποχωρήσαμε (στο Ασφαλιστικό) γιατί αν και αντισταθήκαμε και το πολεμήσαμε, οι «κακοί» δεν μας άφησαν… Σατανικό… Αλλά, Δε Νομίζω κ. Τσίπρα, εξάλλου το έργο το χουμε ξαναδεί…