Πρώτη φορά δεξιά

Μέρα με τη μέρα, οι δυνάμεις αποσύνθεσης και παρακμής, που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκφράζει, διαβρώνουν τη χώρα. Ανάμεσα στους κυβερνώντες, υπάρχουν βέβαια ορισμένοι ικανοί και καλοπροαίρετοι. Όμως η όλη αισθητική και ηθική ταυτότητα των μνημονιακών-αντιμνημονιακών σημαίνει ψέμα και χαλασμό. Για την οικονομία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος. Ανάγκη είναι, να προκύψει μια διαφορετική πρόταση: διαφορετική σε ύφος, αρχές, γλώσσα, κριτήρια και συνολική στάση απέναντι στα πράγματα.

 

Οι τσαρλατάνοι δεν έχουν ιερό και όσιο. Κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Αποτελώντας τα τέκνα του μεταπολιτευτικού σοσιαλισμού και τα βλαστάρια μιας αριστεράς της καλοπέρασης και της ιδεολογικής ηγεμονίας, αυτοί οι απίθανοι τύποι που μας κυβερνούν δεν οριοθετούνται από κανέναν ηθικό κώδικα. Δεν έχουν καν τα χαρακτηριστικά των παραδοσιακών μαφιόζων, μιαν αίσθηση τιμής. Πρόκειται περί μεταμοντέρνας αμοραλιστικής αγέλης. Όλα επιτρέπονται, αρκεί να εξυπηρετούν την παραμονή τους στην εξουσία στο όνομα παιδαριωδών αυνανισμών μετεφηβικής ιδεοληψίας.

 

Οι ακροαριστεροί έχουν μεγαλύτερη αξιοπιστία από τους απατεώνες του παράλληλου προγράμματος. Σε κάποιο βαθμό, ίσως το ίδιο και οι ακροδεξιοί. Μέσα στην παραζάλη τους, αμφότεροι έχουν πιστεύω. Όμως ουδέτεροι δύνανται να κυβερνήσουν μια κοινωνία δίχως να την οδηγήσουν με μαθηματική βεβαιότητα σε καταστροφή – αποδέδεικται. Εδώ, λοιπόν, εφόσον η συρρίκνωση του έθνους και η απώλεια της όποιας πολιτισμικής βαρύτητας του έχει απομείνει δεν είναι επιθυμητή εξέλιξη, απαιτείται η ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από ανθρώπους άλλης πάστας.

 

Στο φαντασιακό σύμπαν ενός παραδοσιακού, αστού και δημοκράτη δεξιού, η διοίκηση του τόπου συμβαδίζει με την εφαρμογή των νόμων σε ένα περιβάλλον ευπρέπειας, τρόπων καλής συμπεριφοράς, αξιοπρέπειας και σεβασμού. Κάθε επίδοξος ευπατρίδης από τη στόφα που έχει για πρότυπα έναν Καποδίστρια, έναν Μπενάκη, ή έναν Σεφέρη, ζει σ’έναν κόσμο που διέπεται από τις αρχές της τιμιότητας και της δικαιοσύνης, που επιβραβεύει την προσπάθεια και επιδιώκει τη γνώση, που επικροτεί την πειθαρχία, εμφυσά την αντίληψη του καθήκοντος στον άνθρωπο και απεχθάνεται την επιβολή κάθε τύπου ανωμαλίας που επιφέρει ανελευθερία.

 

Βεβαίως, τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά δεν συνιστούν γνωρίσματα της σύγχρονης κεντροδεξιάς. Η πασοκοποίηση της ΝΔ μετέτρεψε την παράταξη σε θερμοκήπιο καιροσκοπισμού, όπου οι αγενείς και επιδεικτικά απαίδευτοι σταδιοδρομούν με επιτυχία. Πράγματι, τρόπον τινά, ιστορικές μορφές της αριστεράς συγκεντρώνουν κάποια «δεξιά» χαρακτηριστικά περισσότερο από όσο οι περισσότεροι συγκαιρινοί δεξιοί. Ευθυτενείς και εύγλωττοι άνθρωποι,  που σέβονται την εικόνα τους, πολιτικές προσωπικότητες με βαρύτητα και συναίσθηση του περιεχομένου των λέξεων που χρησιμοποιούν, τέτοιοι χρειάζονται και δεν υπάρχουν αρκετοί.

 

Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, η χώρα τερμάτισε, μάλλον, το κακώς εννοούμενο «αριστερόμετρο». Η κορύφωση ενός τρόπου αντίληψης και ύπαρξης απειλεί τώρα  τη χώρα και τους πολίτες με ιστορικό πάταγο. Ίσως, όμως, και να φέρει ένα καλό: Την απενοχοποίηση της δεξιάς πολιτικής αισθητικής – της μόνης, εφόσον οι αντιμνημονιακοί-μνημονιακοί αποτύχουν, αξιόπιστης αντιπρότασης απέναντι στα φασιστοειδή. Πρώτη φορά δεξιά έχει ανάγκη η Ελλάδα – πρώτη φορά καθαρή, τίμια, φιλελεύθερη, πατριωτική και δημοκρατική δεξιά της προκοπής, της δικαιοσύνης, του μόχθου και της αριστείας.