Στο Μνημόνιο που υπογράφτηκε το καλοκαίρι εκτός από τον… ζουρλομανδύα, υπάρχει και η… υποσημείωση για το ενδεχόμενο λήψης περαιτέρω μέτρων, υπάρχει ο «αστερίσκος» για την άμεση διόρθωση των δημοσιονομικών αστοχιών. 

«Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».  Αυτό γράφει το Μνημόνιο για το τριετές πρόγραμμα του ESM.

Υπέγραψε λοιπόν η κυβέρνηση ότι για να καλυφθούν οι όποιες τρύπες δημιουργούνται λόγω… εκτροχιασμού θα αναγκάζεται να λαμβάνει νέα μέτρα, ενώ υπέγραψε επίσης ότι δεν θα προχωρά σε ενέργειες που δεν έχουν πάρει το Okαπό τους δανειστές. To παράλληλο πρόγραμμα λοιπόν στο οποίο επιμένει η κυβέρνηση παρά το σεισμό που προκάλεσε την περασμένη εβδομάδα, είναι σαν το… παράλληλο νόμισμα του Βαρουφάκη, ιστορίες δηλαδή ενός… παράλληλου σύμπαντος.

Σε αυτήν εδώ την στήλη έχουμε γράψει αρκετές φορές το ότι το τρίτο μνημόνιο δεν… φτάνει και ότι θα χρειαστούν περαιτέρω μέτρα, ενώ την περασμένη Τρίτη τονίσαμε ότι το ΔΝΤ βλέπει ένα κενό που ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ έως το 2018, που σημαίνει… νέα μέτρα. 

Το στενό μαρκάρισμα, το μαρτύριο της σταγόνας και η απόλυτη στάση των δανειστών για το Ok της λήψη της δόσης του ενός δισ. ευρώ, δείχνει ξεκάθαρα ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να χαριστούν ούτε δευτερόλεπτο και στρώνουν την… ανηφόρα που θα πρέπει να περάσει η ελληνική κυβέρνηση για να ολοκληρώσει  την  πρώτη αξιολόγηση. 

Και αυτό θα είναι ίσως το μεγαλύτερο θρίλερ που έχει περάσει όσους μήνες είναι στην εξουσία, αφού από την πρώτη αξιολόγηση θα εξαρτηθούν τα πάντα: η λύση για το χρέος, το «αύριο» του προγράμματος, η σταδιακή επιστροφή στις αγορές και σε θετικούς ρυθμούς για το ΑΕΠ. 

Αλλά πάνω από όλα θα αποκαλύψει και τις πραγματικές διαθέσεις των δανειστών, που δεν είναι άλλες από την υπογραφή νέου μνημονίου έτσι ώστε να είναι η Ελλάδα σε συνεχή έλεγχο μέχρι να αποπληρώσει το χρέος της προς αυτούς. Και σε κάθε στροφή, μία μεγάλη πινακίδα με τη λέξη Grexit θα αναβοσβήνει για να θυμίζει αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ότι το καλοκαίρι αποφύγαμε «προς το παρόν» την έξοδο από το ευρώ και ο δρόμος προς αυτήν διατηρείται ορθάνοιχτος και καθαρός.

Ο Αλέξης Τσίπρας το 2015 βρέθηκε από την κορυφή των δικών του πολιτικών φιλοδοξιών, στα υπόγεια της Ευρωζώνης. Έκανε καταστροφικές επιλογές – προσώπων και πολιτικών –  και απέτρεψε την απόλυτη καταστροφή, τις συνθήκες της οποίας… δημιούργησε ο ίδιος. 

Έδωσε υποσχέσεις που έφεραν ψήφους, τις οποίες στην συνέχεια πρόδωσε. Προκάλεσε ένα δημοψήφισμα στο οποίο νίκησε και αντί να πανηγυρίσει, γονάτισε. Καταδίκασε τις συνταγές λιτότητας και την απόλυτη και ωμή στάση των δανειστών, αλλά εφάρμοσε τις «επιθυμίες» τους κατά γράμμα.  Είδε τους «φίλους» του μες το κόμμα να μετατρέπονται σε «εχθρούς» και παρόλο που «καθάρισε» από αυτούς, και πάλι η πλειοψηφία του στη Βουλή κρέμεται από μία κλωστή, με τον κίνδυνο να βουλιάξει η χώρα σε μία νέα πολιτική κρίση.

Πριν λίγες μέρες, στη συνέντευξή του στους New York Times, ο Αλέξης Τσίπρας επιτέθηκε στις πολιτικές Βερολίνου και Βρυξελλών, λέγοντας πως αποτελούν έναν «ζουρλομανδύα» τον οποίο ίδιος αναγκάστηκε να φορέσει παίρνοντας παράλληλα «το λάθος φάρμακο» το οποίο του έχουν γράψει οι δανειστές. 

Την μία ρίχνει την ευθύνη στην αντιπολίτευση, την άλλη στους δανειστές. Για την πολιτική την οποία ο ίδιος επέλεξε, υπέγραψε και εφάρμοσε.   

Ωστόσο, μέχρι τώρα στάθηκε τυχερός.  Και αυτό είναι το παράδοξο που λέγεται Ελλάδα και ελληνική πολιτική. Απέναντί του είχε και έχει μία αποδυναμωμένη αντιπολίτευση η οποία πάσχει από εσωστρέφεια και καταδιώκεται από την μανία της πόλωσης, αντί να παίξει τον εποικοδομητικό ρόλο της άλλης άποψης, της άλλης πολιτικής. 

Όσο ισχνή είναι η πλειοψηφία Τσίπρα, τόσο ισχνή είναι και η δύναμη των κομμάτων της αντιπολίτευσης να κάνουν αυτό ακριβώς: Αντιπολίτευση! Για να μην αναφερθούμε στην αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας να εκλέξει αρχηγό την ημέρα που τον… περιμέναμε και μάλιστα δύο φορές. Την πρώτη φορά είχαμε το φιάσκο της εταιρείας που ανέλαβε την διεξαγωγή της ψηφοφορίας η οποία δεν έγινε ποτέ, και την άλλη είχαμε το πρόβλημα της καθυστέρησης λόγω… φαξ. 

Καμία ευθύνη. Κανείς. Καμία υπευθυνότητα, καμία σοβαρότητα. Κανείς. Τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για την αντιπολίτευση, «η κόλαση είναι οι άλλοι»…

Facebook Comments