Διχασμός ή ολοκλήρωση ;

Στα λόγια, κάθε νεοέλληνας που «σέβεται τον εαυτό του», καυτηριάζει τους παλαιότερους εθνικούς διχασμούς, εποχής Βενιζέλου και νωρίτερα. Αν, όμως, τον πόλεμο που μας ξεκλήρισε αμέσως μετά τον αποδεκατισμό μας από τους Γερμανούς, τον πεις «συμμοριτοπόλεμο» χάνεις φίλους. Το ίδιο και αν ΔΕΝ τον πεις.

Ιεράρχηση

Και η … εποικοδομητική κουβέντα θα στραφεί – πού αλλού ; – στο αν ήταν ή δεν ήταν. Ελάχιστοι, ιδίως στις μέρες μας, μπορούν να διακρίνουν ότι μπροστά στο προφανές «Έλληνες σκότωναν Έλληνες» τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Σημαντικά μεν, υποδεέστερα του μείζονος δε.

Ευρύτερα δεν είναι αποδεκτή η έννοια «προτεραιότητες». Πόσο μάλλον η φράση «είναι απόλυτη προτεραιότητα να βάλουμε προτεραιότητες». Και ίσως ακόμη χειρότερα, η νηφάλια άποψη «σε όλους τους χώρους υπάρχουν καλοί και κακοί».

Αντίστοιχη [μη] δημοφιλία έχει και η σύσταση, Πλατωνικής προελεύσεως, περί ανάγκης αναζήτησης του «πρώτου αιτίου». Σήμερα ξέρουμε [;] το «πρώτο αίτιο», πάντα το ξέραμε, μόνο που μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Μάνητα

Η ρίζα του προβλήματος είναι ο φθόνος, ο μανιακών διαστάσεων ανταγωνισμός των αρρένων μας. Στις μέρες μας εξελίσσεται σε ακραίο βαθμό. Η παραδοσιακή κλωτσοπατινάδα φθάνει μέχρι τα εσωτερικά των κομμάτων.

Την «Μήνιν» του Αχιλλέα καταγράφει, ως πρώτη-πρώτη λέξη, το πρώτο Ελληνικό κείμενο, η Ιλιάδα. Και από τότε ο Ελληνισμός έχει προβληματισθεί και φιλοσοφήσει για τα πάντα, εκτός από τη ρίζα της κακοδαιμονίας του και το φάρμακό της.

Φοίνιξ

Η έξαρση του φαινομένου, που διαχρονικά έχει καταγραφεί ως το «σαράκι της φυλής», τείνει να απογοητεύσει πλήρως ακόμη και τους πλέον συνειδητοποιημένους και ταυτόχρονα μαχητικούς.

Ο Νίκος Καλογερόπουλος, γνωστός στο εξωτερικό και το internet ως Nikolas Kaloy,  έχει γράψει στο βιβλίο του «Οι Ασθένειες της Δημοκρατίας και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ», ήδη από το 1996 : «Στη σημερινή Ελλάδα η σήψις που επέφερε η ένδεια του πολιτικού κόσμου, σαν “ολικό κοινωνικό φαινόμενο”, δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι πνευματική, ηθική και, γενικότερα, κοινωνική. Με τα  “Πρότυπα” που έδωσε ο πολιτικός κόσμος, έχει φθάσει στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως και παρακμής. Και αυτό ακριβώς το “έσχατο σημείο” είναι ο οιωνός που δίνει το σημείο ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα μίας Αναγεννήσεως.»

Νόστος

Ο ίδιος έχει υπογράψει και την «θεωρία της ολοκληρώσεως», αυτή που προσεγγίζει τις διαφορετικές θεωρήσεις ως «”εντοπισμούς της προσοχής” που ο καθένας περιγράφει με ακρίβεια και ορθότητα ένα μέρος του Όλου». Με άλλα λόγια, υποδεικνύει ως αιτία του διχασμού τον εντοπισμό της προσοχής του καθενός στην άποψή του. Και αλλού προσδιορίζει τον εντοπισμό της προσοχής ως την ουσία του λάθους,  ως ορισμό της βλακείας.

Συνιστά να αποφεύγουμε να αξιολογούμε, αλλά να προσπαθούμε να ερμηνεύουμε. Αντί για «πρέπει», χρειαζόμαστε απλές απαντήσεις στις επίσης απλές ερωτήσεις : «τι συμβαίνει ;» και «γιατί συμβαίνει ;». Μετά το δέον γεννέσθαι προκύπτει αβίαστα.

Ολοκλήρωση προκύπτει από την ενωτική ερμηνεία όλων των αντιφάσεων.

Ευθύνη

Από πλευράς μου καταθέτω δύο ερωτήματα.

Πρώτον : πού πάμε χωρίς θεραπεία στο φθόνο ;

Και δεύτερον : ποιος θα μπορούσε να είναι αντίπαλος στο ύψος μας, αν ως Έθνος ξεπερνούσαμε επιτυχώς αυτό το πρόβλημα ;

ΔίλημμαΟι προσεκτικοί αναγνώστες της τοπικής εφημερίδας της Κορίνθου «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ» ίσως θυμούνται και το περυσινό άρθρο : «Αλλάζουμε ή πεθαίνουμε ;». Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αναζητήσουν στο internet στο αρχείο με τίτλο «Just ink ace ?»

Και οι παρόντες στην προ διετίας κηδεία του Νίκου Κουΐνη, ιστορικού Δήμαρχου της σύγχρονης Κορίνθου, ίσως έχουν συγκρατήσει : «αυτοί που είναι έτοιμοι ίσως για τον πιο δύσκολο αγώνα αυτού του λαού, ας εκτιμήσουν μια ακόμα Κινέζικη ρήση : “Το κύμα θα φθάσει όσο χαμηλότερα γίνεται πριν γυρίσει”.»

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, ενώ οι εν τω μεταξύ απώλειες είναι βαριές.

Υπάρχουν ενδείξεις, όμως, ότι πια το ερώτημα είναι απλώς : ποιοι θα αλλάξουν πρώτοι ;