Ίσως ένα πολύ μεγάλο λάθος της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι πάντα πίστευε στους πολιτικούς κι όχι στις πολιτικές!!!Η προσωπολατρεία σε ηγετικές φυσιογνωμίες (πραγματικές ή μη) οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδα και ακόμα και σήμερα μετά από 5 χρόνια κρίσης εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως «δεν υπάρχουν ηγέτες» λες και οι δήθεν ηγέτες που πέρασαν μας πήγαν μπροστά ή χώρες ευρωπαϊκές που έχουν προκόψει κοινωνικά και οικονομικά είχαν λαοπρόβλητους ηγέτες. Χώρες όπως η Νορβηγία ή η Δανία δεν ανέδειξαν ποτέ ηγεσίες παγκοσμίου κύρους όμως εφάρμοσαν πολιτικές που απέδωσαν καρπούς στηριζόμενες σε φιλελεύθερα μοντέλα με κοινωνικό πάντα πρόσημο.

Η ύπαρξη πολιτικών αλλά και η εφαρμογή τους με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και τις διεθνείς εξελίξεις σε οικονομικό, τεχνολογικό και επενδυτικό επίπεδο κατάφερε να κάνει κάποιες φτωχές ευρωπαϊκές χώρες ως το 1960 να ξεχωρίσουν και να χαρίσουν στους πολίτες τους ένα βιωτικό επίπεδο τόσο υψηλό που να αποτελούν πλέον παραδείγματα προς μίμηση. Κανείς μας δεν θυμάται έναν νορβηγό ηγέτη όλοι όμως ξέρουν τη Νορβηγία ως μια σύγχρονη χώρα με υψηλούς δείκτες παντού.

Και συγχρόνως οι χώρες αυτές έχουν πλέον αποκτήσει τέτοιες δομές που ανεξάρτητα του ποιος κυβερνά υπάρχει μια κανονικότητα στην επιχειρηματική, κοινωνική και πολιτική ζωή και δεν είναι η ανάδειξη μιας καινούριας κυβέρνησης ένα «φτου κι΄απ την αρχή» για τους πολίτες, τους επιχειρηματίες και κάθε επενδυτή όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα με τον κάθε νέο «ηγέτη» να αποτελεί κουίζ ως προς το τι προτίθεται να κάνει π.χ με τη φορολογία των επιχειρήσεων και τους φορολογικούς συντελεστές.

Η Ελλάδα αναλώθηκε για χρόνια σε λάθος πολιτικές κι όχι τόσο σε λάθος πολιτικούς, κι αυτό διότι, η όποια προσπάθεια υπήρξε για μεταρρυθμίσεις επίπονες αλλά αναγκαίες για το μέλλον έπεσαν στο κενό συνήθως μετά από μεγάλη κοινωνική κατακραυγή ενώ ευχολογία χωρίς αντίκρισμα και κοστολόγηση προεκλογικά έβρισκαν ευήκοα ώτα από την ελληνική κοινωνία  που πάντα ενδόμυχα πίστευε στην ύπαρξη «λεφτοδέντρων» ενώ οι κόκκινες γραμμές που όλοι υποστήριζαν συνήθως για ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό κλπ γίναν πλέον καταπράσινες. Όλοι όσοι έχουν μια μικρή επιχείρηση έστω ξέρουν ότι αν δεν υπάρχει σωστή διαχείριση θα κλείσεις όταν έχεις 100 ευρώ είσπραξη κι απασχολείς 20 άτομα προσωπικό ξέρεις ότι δεν είναι βιώσιμο. Όλοι εκτός από τους εκάστοτε «ηγέτες» μας.  Ένας πολιτικός που θα ασκήσει μια σωστή πολιτική θα προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση με ίσως λίγο επίπονες αποφάσεις που όμως στο μέλλον θα αποβούν σωτήριες. Ένας όμως συνηθισμένος Έλληνας «ηγέτης» θα κουκουλώσει το πρόβλημα με δανεισμό, θα υποσχεθεί κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα, θα κάνει λίγο PR με τα MME και τις συντεχνίες και τελικά θα μεταφέρει το πρόβλημα στον επόμενο που θα χει ένα πιο φρέσκο παραμύθι να μας πει…

Πριν λοιπόν αρχίσουμε να βρίζουμε όλους όσους πέρασαν ας αναρωτηθούμε: είμαστε μια κοινωνία που της αρέσει να ακούει αλήθειες ή ψέματα; Είμαστε ένας λαός έτοιμος να διορθώσει τα λάθη του ή θα αρκεστούμε να μετατοπίζουμε τις ευθύνες μόνο στους κυβερνόντες; Είμαστε έτοιμοι να διαλέξουμε μια πολιτική από ένα προγραμματικό λόγο κάποιου ή απλά θα ψηφίζουμε τον πιο όμορφο και γοητευτικό; Είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε προσωπικά κι όχι μαζικά χωρίς να μας προβατοποιούν; Είμαστε διατεθειμένοι να υποστηρίξουμε κάποιον που μπορεί να μας πάει μπροστά έστω κι αν δεν μας είναι πολύ αρεστός; και τελικά μπορούμε να συστρατευθούμε με κάποιον που λέει οδυνηρές αλλά αναγκαίες αλήθειες και ξέρει να τις κάνει πράξη;

Η χώρα έχει σοβαρά προβλήματα κι όσο αυτά θα υπάρχουν καμιά τρόικα και κανένα ΔΝΤ δεν θα μπορέσουν να τα λύσουν, απλά θα δανειζόμαστε σ΄ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων με κροκοδείλια δάκρυα για τις δυσκολίες που περνά ο δύσμοιρος λαός.

Η χώρα θέλει ανάπτυξη. Θέλει επενδύσεις κι όχι κάθε ιδιωτικοποίηση να βαφτίζεται ξεπούλημα (άλλωστε κι εμείς ήμασταν επενδυτές σε πολλές χώρες τις εποχές που ήμασταν δυνατοί οικονομικά) θέλει εμπιστοσύνη στην επιχειρηματικότητα κι όχι συνεχείς αλλαγές φορολογικών συντελεστών και εισφορών. Θέλει  καινοτομία  κι όχι εν έτη 2016 να κάνουμε ουρές για κάρτα απεριορίστων στα λεωφορεία. Θέλει αποκατάσταση της σχέσης πολίτη-κράτους σ ένα πλαίσιο αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Θέλει αποκατάσταση της σχέσης κράτους -επιχειρήσεων με λογική φορολογία, κίνητρα για νέες επιχειρήσεις και πάνω απ΄όλα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που προσπαθούν να δημιουργήσουν γιατί η φυγή νέων αξιόλογων ανθρώπων επιστημόνων και επιχειρηματιών στο εξωτερικό είναι ίσως η μεγαλύτερη ζημιά που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία με οδυνηρά αποτελέσματα που θα είναι  ορατά στο άμεσο μέλλον. Πάνω από 60.000 επιχειρήσεις είναι ήδη εκτός Ελλάδος και ο αριθμός θα αυξηθεί δραματικά και το 2016 κι αυτό συνεπάγεται χαμένες θέσεις εργασίας και τζίρου αλλά πάνω απ όλα χαμένα «μυαλά» που η χώρα χρειάζεται.

Πολιτική λοιπόν. Η λέξη κλειδί. Επιλογή πολιτικής, ολοκληρωμένη και όχι μονοδιάστατη χρειάζεται η χώρα. 

Ένα μείγμα πολιτικής με στόχο την ανάπτυξη, τις επενδύσεις, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις… Βρείτε τον πιο ικανό κι όχι τον πιο ευχάριστο και έχουμε κάνει ήδη μια αρχή…

Facebook Comments