Ο Ξηρός «ανεβαίνει» στο Εθνικό Θέατρο!

Έχουμε τρελαθεί εντελώς. Εντελώς, όμως. Στο Εθνικό Θέατρο, η σκηνοθέτις Πηγή Δημητρακοπούλου ανεβάζει ένα έργο βασισμένο στο βιβλίο της Αλίθια Ρομέρο «Η Μέρα Εκείνη – 1560 ώρες στην εντατική – Μια μαρτυρία για το δικό μας Γκουαντάναμο». Η Αλίθια Ρομέρο ήταν στην παρέα των εκτελεστών της 17Ν και μαζί με την Αγγελική Σωτηροπούλου τη σκαπουλάρησαν διότι το δικαστήριο δέχθηκε ότι δεν ήξεραν τίποτε από τη δράση των συντρόφων τους (το αφήνω ασχολίαστο, γιατί αν πω, θα πω πολλά). Η Ρομέρο παντρεύτηκε αργότερα τον εκλεκτό τής καρδιάς της, Σάββα Ξηρό, εκτιμώντας, υποθέτω, ανάμεσα στα άλλα προσόντα του την εχεμύθεια, απόδειξη ότι σκότωνε αβέρτα επί 20 χρόνια και δεν της είχε πει τίποτε. Αλλά και εκείνη διακριτική, δεν ρωτούσε. Έτσι είναι οι πολιτισμένοι άνθρωποι, να τα λέμε κι αυτά. Το βιβλίο ουσιαστικά είναι του ίδιου του Ξηρού ο οποίος παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για τις μέρες της νοσηλείας και των ανακρίσεων στον Ευαγγελισμό. Περιχαρής για την αναγνώριση του συγγραφικού του ταλέντου, σε συνέντευξή του στον Κούλογλου (βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ…) δεν μετανοιώνει για τα εγκλήματα που έκανε και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανάρχιζε το πιστολίδι, αν του δινόταν η ευκαιρία. Με κριτήριο προφανώς την αριστερή ηθική θεωρεί ότι… ξεχρέωσε που έκανε να ορφανέψουν 6 οικογένειες, αφού έμεινε μερικά χρόνια στη φυλακή. Λεπτομέρεια: η ποινή του ήταν 6 φορές ισόβια και 2035 χρόνια επιπλέον για τις υπόλοιπες εγκληματικές του πράξεις.

 

Πάμε λοιπόν να κάνουμε μερικά μαθήματα κοινής λογικής γιατί έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, στη χώρα των παρανοϊκών, αριστερών, δεξιών, ενίοτε και φιλελεύθερων (της φράξιας των παλαιοημερολογιτών του φιλελευθερισμού που κατέχουν μεταξύ άλλων απόλυτων και την απόλυτη αλήθεια).

 

– Έχει δικαίωμα ένας κατά συρροήν δολοφόνος καταδικασμένος σε ισόβια, να γράφει βιβλία;

– Φυσικά! Η ελευθερία τού αφαιρέθηκε και μόνο.

 

– Έχει δικαίωμα ένας εκδοτικός οίκος να τα εκδίδει και να τα πουλάει;

– Φυσικά, διότι αλλιώς θα έπρεπε να δημιουργήσουμε προληπτική λογοκρισία.

 

– Μα, μπορεί ο καθένας να γράφει οτιδήποτε;

– Φυσικά! Σε περίπτωση που αυτά που γράφει προτρέπουν σε τέλεση αξιόποινων πράξεων ή εκθειάζουν εγκλήματα, υπάρχουν ήδη σχετικοί νόμοι, αλλά θα λειτουργήσουν μετά την έκδοση του βιβλίου.

 

– Μπορεί ένα θέατρο να ανεβάσει έργο με κείμενα ενός κατά συρροή δολοφόνου καταδικασμένου 6 φορές ισόβια;

– Φυσικά! Είτε έχουν εκδοθεί είτε όχι, διότι αλλιώς θα έπρεπε να δημιουργήσουμε προληπτική λογοκρισία.

 

– Μπορεί αυτό το Θέατρο να είναι το Εθνικό που λειτουργεί με χρήματα των φορολογουμένων;

– ΟΧΙ! ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ;

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα του Εθνικού Θεάτρου θα είναι μόνο του κλασικού ρεπερτορίου, ή θα αποφεύγουν τις σκοτεινές γωνιές του ανθρώπινου ψυχισμού απ’ όπου συχνά αντλούν τη θεματολογία τους οι συγγραφείς. Θα μπορεί να ανεβάζει το Εθνικό και Ζαν Ζενέ και Τζακ Άμποτ. Αλλά δεν μπορεί να ανεβάζει ούτε Ξηρό, ούτε Κουφοντίνα, ούτε Μαζιώτη. Ενδεχομένως ένα Εθνικό Θέατρο μετά από 100 χρόνια να έχει τη δυνατότητα να το σκεφθεί αλλιώς. Όμως σήμερα, με το αίμα των αδικοσκοτωμένων ακόμα ζεστό (αν διαφωνείτε ρωτήστε τα παιδιά τους) από τους επαναστάτες της πορδής και τους πολιτικούς φιλοσόφους της καζούρας, το Εθνικό ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να προσβάλει κατάμουτρα την κοινωνία και τις οικογένειες των θυμάτων, ζητώντας να πληρώσουν για να προβληθούν οι εγκληματικές ηλιθιότητες του Ξηρού και της παρέας του.

 

Θα μου πεις, και ποιος βάζει τους κανόνες για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να παίζει το Εθνικό; Ο διευθυντής του, ποιος άλλος; Επειδή όλα τα πράγματα στη ζωή δεν ζυγίζονται με ζυγαριά ούτε μετριούνται με υποδεκάμετρο, ο διευθυντής είναι εκείνος που ΟΦΕΙΛΕΙ να ξέρει την απάντηση στο τι παίζεται και τι δεν παίζεται. Αν δε την ξέρει, δεν κάνει γι΄ αυτή τη θέση.

Ο ταλαντούχος, κατά τα άλλα, σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, διευθυντής του Εθνικού ΟΦΕΙΛΕΙ να κατεβάσει αμέσως το έργο και να ζητήσει συγγνώμη.