Πολλοί αντιπαραθέτουν το κράτος στην ελεύθερη οικονομία. Είναι λάθος.

Συγχέουν το κράτος με τον κρατισμό. Το Κράτος Δικαίου δεν είναι συνέπεια της ανοιχτής ανταγωνιστικής ιδιωτικής οικονομίας, είναι συνθήκη για την ύπαρξή της, είναι προϋπόθεση sine qua non.

Για τον λόγο αυτόν δεν αρκούν οι απολύσεις ή η «μείωση» του κράτους. Είναι δευτερεύον θέμα, παρότι σημαντικό. Βεβαίως, πρέπει να μειωθεί δραματικά. Οι παραγωγικές δραστηριότητες και πόροι πρέπει όλοι, χωρίς εξαίρεση, να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα.

Δουλειές δεν δημιουργούν οι Κυβερνήσεις προσλαμβάνοντας στο κράτος. Οι κυβερνήσεις δημιουργούν ή καταστρέφουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργούνται δουλειές στις παραγωγικές μονάδες. Να τελειώνουμε πια με το παραμύθι πως με τις αντιπαραγωγικές κρατικές προσλήψεις και την προστασία της απασχόλησης στο κράτος, μειώνεται η ανεργία! Αντιθέτως αυξάνει γεωμετρικά! Ενώ καταδικάζεται εντέλει και το κράτος και οι δικοί του εργαζόμενοι, να μειωθούν οι μισθοί τους και τελικά να μείνουν με τα ομόλογα του δημοσίου στο χέρι, ή τις σκουπιδοδραχμούλες που δεν θα αγοράζουν τίποτε. 

Αλλά ο ιδιωτικός τομέας δεν υπάρχει καμία περίπτωση να λειτουργήσει χωρίς ισχυρό και παραγωγικό κράτος. Που να παρέχει αξιόπιστη δικαιοσύνη, διπλωματία που να προωθεί έξυπνα τα συμφέροντα της χώρας, να διασφαλίζει τις ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες (το ανθρώπινο κεφάλαιο) μέσω της παιδείας, να διασφαλίζει τον ανταγωνισμό και να καταπολεμά τα ολιγοπώλια, να εγγυάται την ελευθερία και την ασφάλεια (κάθε είδους) στους πολίτες και στις επιχειρήσεις, να εξασφαλίζει ότι δεν πνίγεται η καινοτομία από όσους είναι ήδη στην αγορά αποκλείοντας με αθέμιτες πρακτικές τους υπόλοιπους, να δημιουργεί μεγάλης κλίμακας υποδομές και δίκτυα στη διάθεση της ιδιωτικής οικονομίας και των πολιτών εξασφαλίζοντας ανταγωνιστικό συστημικό κόστος στην παραγωγή, να προωθεί με κάθε τρόπο την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και της πρωτοβουλίας των πολιτών.

Αυτό προσπαθεί εδώ και διακόσια χρόνια η κακομοίρα η Ελλάς κι άλλοτε προχωρά λίγο και πετυχαίνει κατιτίς, άλλοτε υποχωρεί και αυτοκαταστρέφεται. Παλεύει να δημιουργήσει τον μηχανισμό εκείνον που, στο γύρισμα του 18ου στον 19ο αιώνα, γέννησε τον σύγχρονο κόσμο, τη δημοκρατία, τη φιλελεύθερη οικονομία και κοινωνία. Η Ελληνική επανάσταση του 21 από τούτη την άποψη (και όχι εκείνη της Εθνικής ολοκλήρωσης) υπήρξε και είναι ακόμη ατελής.

Δεν υπάρχει καμιά οικονομία στον κόσμο που μπόρεσε να αναπτυχθεί χωρίς ένα τέτοιο μικρό αλλά ισχυρό και αποτελεσματικό Κράτος, που να κάνει τη δουλειά του και μόνο αυτή και καμιά άλλη. Και να την κάνει ΚΑΛΑ. Καμιά.

Η συζήτηση στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στο μέγεθός του κράτους, δηλαδή στο λογιστικό θέμα του επόμενου μήνα, διότι αυτό καταλήξαμε να μας καίει, και όχι στο τι κράτος χρειαζόμαστε. 

Η ελληνική οικονομία είναι σαν ένα αυτοκίνητο του 30 (ούτε καν του “60) με παλιό, βαρύ, ψηλοκάβαλο σασί να προσπαθεί να τρέξει με νέο κινητήρα και ηλεκτρονικά συστήματα πλοήγησης. Να γίνει όπως τα καινούργια που καταναλώνουν το 1/10 των καυσίμων και παρέχουν δέκα φορές μεγαλύτερη ταχύτητα, ασφάλεια, αξιοπιστία, είναι πιο καθαρά. Και να συζητάμε αν πρέπει για να τα καταφέρουμε να κόψουμε ένα φτερό ή έναν σπάταλο και βαρύ προφυλακτήρα από γυαλιστερό μίνιο και να του κοτσάρουμε και κανένα GPS. 

Να πληρώνουμε και το ένα και το άλλο.

Να συνεχίσουμε με ένα κράτος του Φρανκενστάιν, καμωμένο από σκόρπια μέλη από το νεκροτομείο και τα παλιοσίδερα, δεν πάμε πουθενά.

Αν δεν αλλάξει το σασί, ο καινούργιος κι ακριβός κινητήρας της ιδιωτικής οικονομίας δεν θα χωρέσει ποτέ, ό,τι και να κόψουμε. Κι αν βρεθεί κανείς φουκαράς να τον πληρώσει και να τον στριμώξει κει μέσα, στα βαριά και σκουριασμένα παλιοσίδερα, θάναι στον αέρα. Θα βαρέσει μπιέλες. Θα καεί. Θα κάψει λάδια. Οι τελευταίας τεχνολογίας ρόδες θα τραβήξουν κάθε μια τον δρόμο τους και όλο μαζί στον γκρεμό σαν αλλοπαρμένο.

Μια ψευδαίσθηση που μας επέβαλε η ψευτοαριστερά (και ψευτοδεξιά μας) είναι πως το Ελληνικό Κράτος είναι Δημόσιο. Είναι ψέμα μεγάλο τούτη η πίστη. Πρόκειται για τον πλέον ιδιωτικό από τους ιδιωτικούς φορείς. Ανήκει, το έχουν ιδιοποιηθεί, τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, μεγάλη μερίδα απασχολούμενων σε αυτό, οι πιο φοβικοί, οι πιο ανεπρόκοποι, οι πιο διεφθαρμένοι, και εξυπηρετεί άμεσα και έμμεσα ιδιωτικά και ιδιοτελή συμφέροντα και μόνο. Όχι το κοινό συμφέρον.

Η Ελλάδα ή θα πετύχει να φτιάξει Κράτος Δικαίου – να αλλάξει σασί – πείθοντας ένα μεγάλο μέρος των δημόσιων υπαλλήλων να συμμετάσχουν στην προσπάθεια, προσλαμβάνοντας όσους χρειάζεται γι αυτό και απολύοντας όσους ανήκουν στο παλιό και σκουριασμένο σασί, ή θα παρακμάσει και θα διαλυθεί . Θα υποχωρήσει σε ένα είδος φέουδων με ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο πράγμα (αδιάφορο) που κατ όνομα μόνο θα αποκαλείται “κράτος”. Θα παραμείνει ένα ασυνάρτητο σύστημα από φέουδα, λιγότερο παραγωγικά κάθε φορά, διότι ο πλέον ισχυρός θα εκτοπίζει με άνομα μέσα διαχειριζόμενος την ισχύ του τον πλέον δημιουργικό, καινοτόμο και παραγωγικό που μπορεί να τον απειλήσει, θα καταστρέφει τους πόρους και τις ευκαιρίες της, και διαρκώς θα φτωχαίνουν όλοι, μέχρις εξαφανίσεως.

Αυτό είναι ΤΟ πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας (και κοινωνίας). Αν δεν το λύσει δεν έχει σωτηρία.

Facebook Comments