Κι όμως, το νέο status quo της Βρετανίας εντός της Ευρώπης, έχει άμεσες συνέπειες στο ελληνικό ζήτημα…

Όταν τον Ιούνιο του 2014, ο Ντέιβιντ Κάμερον αποχωρούσε απομονωμένος και νικημένος από την Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, καθώς -παρά την «σταυροφορία» του κατά της υποψηφιότητας Γιούνκερ για πρόεδρο της Κομισιόν- οι ηγέτες της ΕΕ τον αγνόησαν, με την Μέρκελ μάλιστα να τον «πουλά» αφού του είχε υποσχεθεί ότι θα στηρίξει την αντίθεσή του, τίποτα δεν έδειχνε πως ενάμισι χρόνο μετά θα κατάφερνε να κερδίσει την διατήρηση ενός ειδικού καθεστώς στην ΕΕ.  Δηλαδή, να εξαιρείται αν θέλει η Βρετανία από οποιεσδήποτε μελλοντικές αποφάσεις της ΕΕ για μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση, να μπορεί να περιορίσει τα δικαιώματα κοινωνικής πολιτικής απέναντι στους μετανάστες για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και να μπορεί να διατηρήσει σχετική αυτονομία του City απέναντι στην πολιτική και την εποπτεία της ΕΚΤ, με αντάλλαγμα να μην εμποδίσει την περαιτέρω ενοποίηση της ευρωζώνης.

Και μπορεί ο Ολάντ να δήλωνε το βράδυ της Παρασκευής  ότι «κάναμε για την Ελλάδα ό,τι δεν θα κάνουμε για τους Βρετανούς», πως «δεν θα δώσουμε τίποτα στη Μεγάλη Βρετανία», και ότι «εάν οι Βρετανοί θελήσουν να βγουν από την Ευρώπη θα λυπηθώ αλλά θα το καταγράψω και θα προχωρήσω παίρνοντας πρωτοβουλίες για την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος», ωστόσο η ΕΕ δεν είναι καθόλου άνετη απέναντι στην ιδέα του Brexit. 

Το deal που έκανε με την Βρετανία αποδεικνύει την μεγάλη πίεση στην οποία βρίσκεται η ΕΕ και τον φόβο των ηγετών της ΕΕ ότι έναBrexit θα μπορούσε να καταστρέψει μια Ένωση η οποία βρίσκεται σε βαθιά κρίση, ανοίγοντας έτσι διάπλατα μία πόρτα που θα επιτρέπει σε όποιον θέλει να φεύγει.

Ο Κάμερον έφτασε εδώ που έφτασε σήμερα με την ΕΕ, ξεκινώντας από μία… μοναχική Σύνοδο Κορυφής στα τέλη του 2011, όταν εξόργισε τους ηγέτες της ΕΕ θέτοντας βέτο στο σχέδιό τους να «διορθώσουν» την κρίση του ευρώ, και καταλήγοντας στη Σύνοδο του περασμένου Δεκεμβρίου λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όπου κατάφερε να λυγίσει τους κανόνες της ΕΕ και να κρατήσει την υπόσχεσή του προς του Βρετανούς να αποτρέψει τους Ευρωπαίους να έρχονται στη Βρετανία.

Το σοκ και μόνο της πιθανότητας του Brexit δημιουργεί πολιτική πίεση στους ισχυρούς της ευρωζώνης, κάνοντας έτσι και πιο δύσκολο τον δρόμο των… κόκκινων γραμμών του Αλέξη Τσίπρα. Μέσα στο επόμενο τετράμηνο με αποκορύφωμα τον Ιούνιο, η Ευρώπη έχει ανοιχτά δύο μέτωπα, αυτό του Grexit και αυτό του Brexit. Καθώς, σε ότι αφορά την Ελλάδα «αν πάμε Ιούνιο καήκαμε», όπως είπε πρόσφατα ο Τσακαλώτος – δηλαδή εάν καθυστερήσει επικίνδυνα η αξιολόγηση τότε μπαίνει πάνω-πάνω στο τραπέζι ξανά το σενάριο του Grexit, και σε ότι αφορά την Βρετανία, γίνεται το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ.

Σε καμία περίπτωση η Ευρώπη δεν θέλει να δεχθεί αυτό το διπλό χτύπημα. Για την περίπτωση της Βρετανίας, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα, ότι μπορούσε να κάνει το εξάντλησε στην Σύνοδο της περασμένης εβδομάδας. Και φυσικά δεν αναμένει ότι σε περίπτωση που οι Βρετανοί ψηφίσουν υπέρ του Brexit, ο Κάμερον θα αγνοήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Για την περίπτωση της Ελλάδας όμως, η Ευρώπη μπορεί να δράσει. Με το να μην δείξει καμία χαλάρωση, καμία επιείκεια, αλλά αντίθετα να είναι περισσότερο σκληρή και κάθετη, μην επιτρέποντας τον παραμικρό εκτροχιασμό από τα όσα έχουν συμφωνηθεί.  Αυτό βάζει οριστικό τέλος στις θεωρίες για κακό ΔΝΤ και πιο ελαστική Ευρώπη.

Άλλωστε οι ευρωπαίοι έχουν ήδη αρχίσει να τάσσονται με το πλευρό του ΔΝΤ σε ότι αφορά την περικοπή των συντάξεων, αφού την περασμένη εβδομάδα ο Γερούν Ντάισελμπλουμ ευθυγραμμιζόμενος με τη θέση του ΔΝΤ τόνισε ότι «ενδεχομένως να υπάρξουν κάποιες περικοπές συντάξεων», οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απλά διαγράφονται.

Γι αυτό και η κυβέρνηση ετοιμάζει πλέον το Plan B για το ασφαλιστικό, που περιλαμβάνει περικοπές συντάξεων, και κύριων, νέων και παλιών, εκτός από τα «σιγουράκι» των μειώσεων σε επικουρικές, εφάπαξ και μερίσματα. Από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση αυτή τη φορά δεν θα κερδίσει τίποτα που να μπορεί να παρουσιάσει ως «νίκη». Το μεγάλο της χαρτί, η συζήτηση για το χρέος, ήδη έχει πάει από χειμώνα… καλοκαίρι (σύμφωνα με τον Δραγασάκη), ή φθινόπωρο (σύμφωνα με τον Σταθάκη) και βλέπουμε…

Facebook Comments