Το προσφυγικό-μεταναστευτικό αποτελεί τη βόμβα του 21ου αιώνα που είναι έτοιμη να σκάσει στα χέρια της Ελλάδας. Η ευθύνη, που όλοι αποποιούνται μετά μανίας, ανήκει γενικά και συνολικά στο δυτικό κόσμο, την Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεκριμένα λόγω της ελλιπούς ή και εχθρικής αντιμετώπισής της, στην ανεξέλεγκτη Τουρκία και στην ανευθυνότητα της ελληνικής κυβέρνησης. Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται τραγικά ή να αγνοείται επιδεικτικά.

Η πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση και το όραμά της βρίσκονται υπό διάλυση. Παράλληλα, ουδέν άλλο κράτος ή ουδεμία άλλη ομάδα κρατών γίνονται αρωγοί για την αποκατάσταση των εκατομμυρίων προσφύγων-μεταναστών, κι ας κρίνονται ως συνυπεύθυνοι για την κατάσταση. 

Η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Δανία(το 1940 είχε υπογράψει 10ετές σύμφωνο με τον Χίτλερ) κλείνουν τα σύνορά τους θυμούμενες τη μελανή ιστορία τους ενώ πάλι κλείνουν τα σύνορά τους αγνοώντας τη δική τους η ΠΓΔΜ, η Σερβία, η Κροατία, η Σλοβακία, η Τσεχία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Σλοβενία και η Αλβανία.

Η καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ πάει κόντρα προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τη βαθιά κρίση και να μην «πέσει». Ακόμη κι αν κάποια μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επιδιώκουν να καταστούν εχθρικά, αποδεικνύονται ανήμπορα να βοηθήσουν ουσιαστικά.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του μίλησε με περισσό θράσος περί προνοητικότητας. Έχουμε ήδη δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες-μετανάστες εντός της χώρας, αναμένεται να ξεπεράσουν τους 50.000, η νότια Αττική κηρύχθηκε επισήμως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ενώ πιθανό είναι να κηρυχθεί και ολόκληρη η χώρα. 

Η λύση οφείλει να είναι πολιτική. Όμως όποιος δει και συνδράμει αυτούς τους ανθρώπους θα διαπιστώσει ότι οφείλει να είναι και ανθρώπινη. Η Πλατεία Βικτωρίας αποτελεί ένα άτυπο hotspot απεγνωσμένων ανθρώπων και χαρακτηριστικό της επικρατούσας κατάστασης. Συγκινητική είναι η προσφορά αρκετών εθελοντών είτε οργανωμένων είτε μεμονωμένων, απουσιάζει η στοιχειώδης οργάνωση του ελληνικού κράτους. 

Η περίπτωση της 25χρονης Sahar με τους τρεις γιους της τον Mati 4 ετών, τον Mustafa 2,5 ετών και τον Sahat 10 μηνών είναι ενδεικτική των χιλιάδων ανθρώπων που καταφθάνουν ημερησίως στην Ελλάδα. Ύστερα από ένα ταξίδι 20 ημερών από το Αφγανιστάν ήρθε στην Πλατεία Βικτωρίας. Μένει εδώ και δύο μέρες πάνω σε μία κουβέρτα στην Πλατεία και όταν πήγε να φύγει τη γύρισαν πίσω γιατί τα σύνορα είχαν κλείσει για εκείνη και τα παιδιά της. Την ημέρα είπε πως είναι καλά και έρχεται κόσμος που τους δίνει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, το βράδυ όμως έχει κρύο και κοιμάται ελάχιστα. Είναι τόσο κουρασμένη που δεν αντέχει άλλο. Φοβάται κυρίως για τα παιδιά της. Στόχος της είναι να πάει στη Γερμανία και να ζήσει εκεί γιατί στη χώρα της δεν μπορεί να επιβιώσει πια. Αγανακτισμένη με τρία μωρά παρακαλάει απλώς να τελειώσει το ταξίδι της. Κανείς δεν υπάρχει να της δώσει μια λύση ή έστω μια απάντηση. Κανείς δεν υπάρχει γι αυτούς τους ανθρώπους.

ΥΓ: Εδώ που ο ανθρώπινος πόνος χτυπά την πόρτα του κόσμου, η Ευρώπη του την κλείνει κατάμουτρα, η Αμερική σφυρίζει αδιάφορα σχεδόν στο κατώφλι και τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν στη σκιά των φρακτών και του πολέμου.
Στο τέλος ευχήθηκα στη Sahar χωρίς να το πολυσκεφθώ «Ο Θεός μαζί σας!», τότε μου απάντησε «Κι ο Θεός κι ο Αλλάχ!» ενώ δύο κοριτσάκια που απλώς τους χαμογέλασα και τους χάιδεψα τα μαλλιά μου δώρισαν μια ζωγραφιά. Έκτοτε αποφάσισα να δηλώνω πρώτα άνθρωπος, εσείς;

Facebook Comments