Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στην Κρήτη και τα παιδικά του χρόνια πέρασε στη Λέσβο. Ο ίδιος μάλιστα χαρακτηρίζει τη σχέση του με τη θάλασσα φυσική λόγω της νησιωτικής καταγωγής του. Ωστόσο, ένιωσε να εγκλωβίζεται στον πρώιμο χαρακτηρισμό “Ποιητής του Αιγαίου” που του είχε αποδοθεί. Το πατρικό του επώνυμο είναι Αλεπουδέλλης. Εκείνος επέλεξε να συνθέσει το ΕΛΥΤΗΣ κατόπιν πίεσης του Γ. Σεφέρη και Γ. Κατσίμπαλη να εκδόσει τα ποιήματα του στα Νέα Γράμματα. Οι λέξεις από “ΕΛ” για εκείνον διέθεταν μια μαγεία, το “Υ” αποτελούσε το πιο ελληνικό γράμμα της αλφαβήτου εξού και στα γαλλικά ονομάζεται “i-grec” και η η κατάληξη “(Ι)ΤΗΣ” ήταν επίσης ελληνικής προελεύσεως. Μέσα στο όνομα ΕΛΥΤΗΣ χώρεσε τον Έρωτα, το Λόγο, την Τέχνη, τον Ήλιο, τη Σοφία και την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου. 


Ήταν το έκτο και τελευταίο παιδί της οικογένειας Αλεπουδέλλη, η οποία είχε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας. Δάσκαλοί του υπήρξαν ο Ι. Μ. Παναγιώτοπουλος και ο Ι. Θ. Κακριδής. Ποτέ δεν άρχισε τις σπουδές του στο Χημικό παρά την αρχική του πρόθεση ενώ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική. Ως νέος αλλά και μετέπειτα ταξίδεψε πολύ, ίδιως στη Γαλλία όπου επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό και τον Πωλ Ελυάρ. Η στενή του φιλία του με τον Γ. Σεφέρη και τον Α. Εμπειρίκο τον καθόρισε ως ποιητή. Μάλιστα αν παρατηρήσει κανείς επισταμένα την ποιητική τόσο του Γ. Σεφέρη όσο και του Α. Εμπειρίκου θα συμπεράνει πως συνθέτει αυτή του Ο. Ελύτη. 


Αποτελεί έναν εκ των ελαχίστων λογοτεχνών, μαζί με το φίλο του Γ. Σαραντάρη, που υπηρέτησε έμπρακτα την πατρίδα του όσο και έλλογα. Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού μετώπου ως ανθυπολοχαγός και το 1945 δημοσίευσε το ποιητικό του έργο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Η εμπειρία του πολέμου είχε αντίκτυπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του αλλά και της ποίησης του. Συνολικά οι τοποθετήσεις του καθόλη τη διάρκεια της ζωής του σε πληθώρα ζητημάτων παραμένουν επίκαιρες έως και σήμερα. 


Το 1959 εκδόθηκε το Άξιον Εστί, το οποίο απέσπασε το Α΄Κρατικό Βραβείο Ποίησης και μελοποιήθηκε το 1964 από το Μίκη Θεοδωράκη. Επιπλέον, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και την τεχνική του κολάζ με πρωτότυπο τρόπο και αρκετά μεγάλη επιτυχία ενώ και η πεζογραφία του καθίσταται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στη Σουηδική Ακαδημία κατά την απονομή εκφώνησε έναν ιστορικό λόγο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ποιητής για ουκ ολίγα χρόνια δε λάμβανε μεγάλης αποδοχής και δεν είχε οικονομικές απολαβές, η αναγνώρισή του επήλθε με την πάροδο του χρόνου. 


Είκοσι χρόνια πριν ο Οδυσσέας Ελύτης, ο δημιουργός ενός ευαγγελίου (Άξιον Εστί) και του απόλυτου ύμνου για τον έρωτα και τη γυναίκα (Μονόγραμμα), ο Ποιητής των ποιητών έγινε ένα με τ αστέρια του Έρωτα, του Λόγου, της Ελλάδας, της Τέχνης, του Ήλιου και της Σοφίας. Μας άφησε ύμνους, μα τελικά μοιάζει σαν να μας άφησε γυμνούς. 

Facebook Comments