Γνωρίζουμε για τα μνημόνια 1,2 και 3. Υπήρξε μνημόνιο πριν από αυτό; Υπήρξε. Ας δούμε λοιπόν πως το Ελληνικό κράτος κατάφερε και κέρδισε τη τρόικα, θεσμούς ή όπως αλλιώς τους βαπτίζουμε σε μια αντίστοιχη περίπτωση πριν από 10 με 15 χρόνια.

Η ιστορία μας αφορά την εγκατάσταση και λειτουργία στην Ελλάδα ενός σύγχρονου συστήματος διοίκησης και ελέγχου για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Το περίφημο C4I, Σιφοράϊ ή αλλιώς Σι(μ)φοράϊ, όπως βαπτίστηκε από τα ΜΜΕ. Όταν ανατέθηκαν στην Ελλάδα οι αγώνες οι προκλήσεις ασφαλείας δεν ήταν ιδιαίτερες. Το μόνο μελανό σημείο των Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξε το τρομοκρατικό χτύπημα στους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Στο μεταξύ, από την ανάθεση μέχρι την διεξαγωγή προέκυψε το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. Πλέον η ασφάλεια ανέβηκε ψηλά στον πήχη των προτεραιοτήτων. Επεβλήθη στην Ελλάδα ο όρος να θέσει σε εφαρμογή ένα ολοκληρωμένο σύστημα ασφάλειας που να βοηθά τόσο στην αποτροπή όσο και στην άμεση επέμβαση σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος. Στην ουσία επιβλήθηκε ένα μνημόνιο. Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι τότε υπήρξε μια ημερομηνία ορόσημο, ο Αύγουστος του 2004. Τα πάντα έπρεπε να λειτουργούν εκείνη την εποχή. Υπήρξαν αντίστοιχα οι απειλές Grexit, δηλαδή η συζήτηση να κριθεί έκπτωτη η Ελλάδα από την ανάθεση των αγώνων και να αναλάβει άλλο κράτος τη διεξαγωγή τους.

Ας δούμε όμως εν συντομία τι είναι το C4I. Είναι ένα πλέγμα δικτύων μαζί με ειδικό λογισμικό που επιτρέπει να συλλέγονται δεδομένα από διάφορους αισθητήρες, να κατευθύνονται εκεί που πρέπει, να υπάρχουν κέντρα διοίκησης όπου επιτελείς συντονίζουν ανθρώπους και όλα αυτά σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή ζωντανά, την ώρα που λαμβάνει χώρα ένα περιστατικό. Η πρόκληση ήταν τεράστια. Και δεν ήταν τόσο η πρόκληση των συστημάτων όσο η οργανωτική πρόκληση. Δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της Δημόσιας Διοίκησης έπρεπε να εκσυγχρονιστεί άμεσα και σε χρόνους ρεκόρ. Έπρεπε να υπάρχει συντονισμός μεταξύ υπουργείων, έπρεπε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα όλα τα κλιμάκια διοίκησης, από Στρατηγούς μέχρι μέχρι τον κατώτερο βαθμολογικά υπάλληλο. Σε μικρή κλίμακα δηλαδή, έπρεπε να γίνει ότι συζητάμε σήμερα για το σύνολο του δημόσιου τομέα.

Τι έγινε; Το σύστημα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η εκπαίδευση δεν πραγματοποιήθηκε στο σύνολο των τότε εμπλεκομένων. Αντίθετα, το μνημόνιο κάποιοι το είδαν ως ευκαιρία για να έχουν προσωπικά οφέλη. Μίζες, αδιαφανείς αναθέσεις ήταν η πρόκληση για κάποιους. Όχι ο εκσυγχρονισμός της Ελλάδας. Τελικά οι ξένοι δέχθηκαν να γίνουν οι αγώνες στη χώρα μας με τη παραχώρηση από τη πλευρά μας να υπάρχουν μαζί με τους δικούς μας και ξένες δυνάμεις ασφαλείας ( Σας θυμίζουν όλα αυτά κάτι;). Πράγματι οι αγώνες τελείωσαν με θρίαμβο των λαμόγιων. Τι έκανε το κράτος μετά; Υποτίθεται ότι προσπάθησε να ολοκληρώσει και να παραλάβει το σύστημα. Το 2008, όταν φαινομενικά όλα τελείωναν η Ελλάδα σύρθηκε στα διεθνή δικαστήρια. Ενώ τα ΜΜΕ μας τάιζαν ότι η ανάδοχος εταιρία δεν παρέδωσε τίποτα σωστό, τα διεθνή δικαστήρια επιδίκασαν 40 εκατομμύρια δολάρια πρόστιμο στο Ελληνικό κράτος. Στο μεσοδιάστημα κάποιες από τις μίζες φανερώθηκαν και πήραν το δρόμο της δικαιοσύνης. Όμως το ζητούμενο για το σύστημα είναι άλλο. Λειτούργησε ή όχι;

Από το τέλος των αγώνων μέχρι και σήμερα οι μισές περίπου κάμερες (ίσως και περισσότερες) έχουν ξηλωθεί ή καταστραφεί από ακροαριστερές ομάδες κάτω από προστατευτικές φτερούγες του κόμματος της πρώτης φοράς αριστερά. Η διυπουργική συνεργασία είναι αμφίβολο αν λειτουργεί και το μόνο σύστημα που μάλλον βγάζει τα λεφτά του είναι ο υπερκοριός της ΕΥΠ.

Σκεφτείτε απλά. Αν η Ολυμπιακή Επιτροπή διεμήνυε στην Ελλάδα ότι οι αγώνες θα γίνονταν μόνο μετά τη πλήρη εγκατάσταση και λειτουργία του συστήματος C4I, ότι δηλαδή τους αγώνες τους καπαρώσατε, απλά δείξτε μας πόσο οργανωμένοι είστε για να σας τους δώσουμε με τη πρώτη ευκαιρία, το πιο πιθανό ήταν ότι ακόμα δεν θα είχαν γίνει οι αγώνες στη χώρα μας. Οι δικοί μας αποδείχτηκαν εξυπνότεροι από τους ξένους. Και το γεγονός ότι υπήρξε ορόσημο ο Αύγουστος 2004 λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων πολιτικών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε χρόνων έψαχναν απεγνωσμένα ημερομηνίες ορόσημα για να εκβιάσουν τους ξένους, πχ με τις ισοτιμίες, τις διεθνείς αγορές ομολόγων κλπ.

Και ενώ το σύνολο της κοινωνίας ταύτισε το θέμα του C4I με τις μίζες, κανένας δεν ασχολήθηκε και δεν ενδιαφέρθηκε για το καθαυτό σύστημα. Γιατί στη πραγματικότητα πρόκειται για δύο διαφορετικά θέματα. Και μάλιστα το θέμα της λειτουργίας του συστήματος είναι ακόμα σημαντικό. Η κοινωνία αποδέχθηκε να ασχολείται με τα 5, 10, 15 εκατομμύρια μίζες που μοιράστηκαν δεξιά και αριστερά αλλά φαίνεται να μη ζητάει εξηγήσεις για τα 250, 350 ή και περισσότερα που στοίχισε το όλο σύστημα. Έπιασαν τόπο τα λεφτά των φορολογουμένων; Κανένας δεν έμαθε. Μάλλον όχι.

Και σαν να μην έφτανε αυτό φαίνεται ότι ακόμα και τα λίγα υποσυστήματα που λειτουργούσαν, χρόνο με το χρόνο απαξιώνονται. Στις 29 Μαρτίου στη βουλή οι τόνοι οξύνθηκαν γύρω από τις μίζες της SIEMENS. Θυμάστε ποτέ να ζήτησε κανένας βουλευτής έλεγχο για το αν λειτουργεί και πως το C4I; Και αν πήρε απάντηση; Το σκάνδαλο της μη λειτουργίας είναι ακόμα μεγαλύτερο και φαίνεται ότι η ευθύνη δεν βαρύνει τις εταιρίες αλλά τη μη αναδιοργάνωση των εμπλεκόμενων φορέων. Γιατί το σύστημα από μόνο του δεν κάνει τίποτα. Είναι απλά ένα εργαλείο. Εργαλείο πολύπλοκο, που απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό, αλλαγές στο διοικητικό οργανόγραμμα, στελέχωση με αξιοκρατικά κριτήρια (πρέπει αναγκαστικά να βάλεις ικανούς, διαφορετικά δε θα δουλέψει), όλα αυτά που το πολιτικό προσωπικό αλλά και η πλειοψηφία του κρατικού μηχανισμού μισούν να αλλάξουν. Και αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι δε θα το κάνουν με όποιο κόστος.

Ξεχωριστό ρόλο στο ζήτημα του C4I έχει επίσης η κοινωνία. Από αδιάφορη ως εχθρική, ούτε καν ενδιαφέρθηκε για τον εκσυγχρονισμό και την τεχνολογική πρόοδο της χώρας. Ενώ αγκάλιασε τη δημιουργία της Υπηρεσίας Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της ΕΛΑΣ, δεν έδειξε αντίστοιχο ενδιαφέρον για το C4I. Τα ΜΜΕ απαξίωσαν το σύστημα από την αρχή. Η κυβερνώσα αριστερά ως μικρό αντιπολιτευτικό κόμμα το πολέμησε με λύσσα και η απραξία της κυβέρνησης Καραμανλή στο κάψιμο της Αθήνας το 2008 έδωσαν τη χαριστική βολή στο σύστημα C4I. Αν σκεφτεί κανείς δε, ότι το indymedia που πρωτοστάτησε στην αντίδραση εναντίον των καμερών φιλοξενούνταν στον server του ΕΜΠ λέει πολλά και για τη διανόηση της χώρας. Γιατί μπορεί στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης να επιτρέπουν τη φιλοξενία του στο server του Πολυτεχνείου. Είναι να απορεί κανείς όμως πως ως τεχνοκράτες δεν φώναξαν ποτέ υπέρ των πρακτικών εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης αποδeικνύοντας ότι τελικά ο κρατισμός και η οπισθοδρόμηση στην Ελλάδα είναι κάτι σαν τη θρησκεία στη Σαουδική Αραβία, ο σύγχρονος μεσαίωνας. Μην αμφιβάλετε ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής δε θα βρει πολλές διαφορές στη χώρα μας με τη Σαουδική Αραβία όταν φαίνεται ότι ακόμα και το προσωπικό των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας είναι τεχνοφοβικοί.

Αν θέλετε λοιπόν να ξεκινήσετε μια μικρή επανάσταση, κάντε το αυτονόητο, απαιτήστε να λειτουργήσει επιτέλους πλήρως, όποιες αλλαγές και αν χρειαστεί να γίνουν στη δημόσια διοίκηση, το C4I. Είναι το πιο παλιό μνημόνιο και μας το χρωστάνε γιατί έγινε από τα δικά μας λεφτά.

Facebook Comments