Από EuroWorking Group σε EuroWorking, από Eurogroup σε Eurogroup και από το ένα deadline στο άλλο, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει στις καθυστερήσεις με την ανοχή των ευρωπαίων αξιωματούχων, οι οποίοι πολύ απλά θέλουν να αποφύγουν μία νέα ελληνική κρίση «ξημερώματα» του δημοψηφίσματος για το Brexit.

Το ότι η ελληνική πλευρά έστειλε την πρότασή της για τον έκτακτο μηχανισμό στήριξης – δηλαδή για το πώς θα εφαρμόζονται τα μέτρα κάβα – στα… ελληνικά, εκτός του ότι μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί, θυμίζει και αυτό μέρες 2015. Τότε που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τράβηξε το σχοινί όσο μπορούσε μέχρι που… έσπασε, και η ίδια δέχθηκε γονυπετής το τρίτο μνημόνιο (λίγο πριν φέρει και το τέταρτο οσονούπω).

Όπως έχουμε επισημάνει ξανά, τα προληπτικά μέτρα έχουν υπογραφεί από τον Ιούλιο. Κάθε φορά που θα υπάρχει αστοχία, η κυβέρνηση θα πρέπει να μειώνει τις δαπάνες της για να πετυχαίνει τους στόχους του προγράμματος. Κάθε φορά. Όχι μετά το 2018 που επιθυμεί να διαδίδει και να προτείνει η κυβέρνηση. 

Και όπως έχουμε επίσης επισημάνει ξανά σε αυτήν εδώ τη στήλη, εμπνευστής αυτού του μηχανισμού, δεν είναι άλλος από τον Σόιμπλε.

Αυτό τι σημαίνει λοιπόν; Ότι μετά από κάθε αξιολόγηση, θα έρχονται νέα μέτρα. Η ελληνική κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά πως κάτι τέτοιο θα αποτελέσει και το τελειωτικό χτύπημα στις ημέρες της εξουσίας της, αφού κάθε τρεις και λίγο ( κάθε τρεις μήνες θα γίνεται η αξιολόγηση ) θα πρέπει να ψηφίζει και να εφαρμόζει νέα… ψαλίδια και τσεκούρια, και να μπαίνει σε φάση νέων μίνι-μνημονίων.

Θυμάμαι πολύ καλά τον Βάλντις Ντομπρόσβσκις τον περασμένο Δεκέμβριο να διαμηνύει με σαφήνεια σε συνέντευξή του ότι είναι πολύ πιθανό να έρθουν σύντομα νέα μνημόνια για την Ελλάδα, με το επιχείρημα ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να διασφαλίσει ότι η χώρα μας θα συνεχίσει τη δημοσιονομική προσαρμογή μέχρι τέλους. «Καθώς το ελληνικό πρόγραμμα προχωράει – επειδή είναι ένα τριετές πρόγραμμα, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς την πιθανότητα ενός συμπληρωματικού μνημονίου κάποια στιγμή στο μέλλον. Αυτό έγινε και σε άλλα προγράμματα» είχε πει. 

Και μετά από αυτό, αξίζει να δώσουμε προσοχή και στη νέα έκθεση του think tank Bruegel που μιλά για την ανάγκη νέων πακέτων διάσωσης της Ελλάδας για… δεκαετίες.

Όπως σημειώνει το Ινστιτούτο, ακόμα και αν η Ελλάδα καταφέρει να ισορροπήσει τον προϋπολογισμό της μέχρι το 2018, θα χρειαστεί νέο δανεισμό στο μέλλον. Το τρέχον δάνειο του ΔΝΤ ύψους € 16 δισ. θα πρέπει να αποπληρωθεί μέχρι το 2021, και τα ομόλογα αξίας € 20 δισ. από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες μέχρι το 2026. Το τρέχον απόθεμα των προ του 2012 ομολόγων ύψους € 3 δισ., τα οποία δεν είχαν αναδιαρθρωθεί το 2012 με το PSΙ, επίσης θα πρέπει να αποπληρωθεί.  Η αποπληρωμή των υπόλοιπων ομολόγων αξίας € 31 δισ. που προέκυψαν από την αναδιάρθρωση του χρέους το 2012 θα ξεκινήσει το 2023. Τα € 53 δισ. των διμερών δανείων από τους εταίρους της ευρωζώνης που δόθηκαν στο πρώτο μνημόνιο θα πρέπει να επιστραφούν μεταξύ του 2020-2041, σύμφωνα με το ισχύον χρονοδιάγραμμα.

Έτσι, όπως τονίζει το Bruegel, η ευρωζώνη θα πρέπει είτε να χρηματοδοτήσει νέα δάνεια στην Ελλάδα για… δεκαετίες, ή να εφαρμόσει ένα σχέδιο μείωσης του χρέους αρκετά δραστικό για να κάνει δυνατή την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές, ένα κούρεμα δηλαδή το οποίο έχει αποκλεισθεί κάθετα από όλες τις πλευρές. 

Με άλλα λόγια, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο εάν η χώρα πρέπει να επιστρέψει στις αγορές στο τέλος του τρίτου μνημονίου. Θα γίνει βιώσιμο μόνο εάν δοθεί και άλλη βοήθεια στην Ελλάδα, εάν η χρηματοδότηση από τον ESM συνεχιστεί μακροπρόθεσμα. 

Ακόμα και αν «τρέχει» 2,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα και 2,7% ανάπτυξη, το δημόσιο χρέος θα μειωθεί μεν, ωστόσο θα παραμείνει πολύ υψηλό για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον. Το Bruegel λοιπόν βλέπει πως είναι αδύνατον η Ελλάδα να μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές πριν το… 2030.

Και σε αυτό, ας προσθέσουμε την Ανάλυση για τη Βιωσιμότητα του Χρέους (DSA), την οποία συνέταξαν οι Ευρωπαίοι και παρουσίασε η Wall Street Journal. Όπως υπολογίζεται η  Ελλάδα θα πρέπει να βρει κεφάλαια ύψους 62,8% του ΑΕΠ έως το 2060 για να καλύψει τις ανάγκες της. Ακόμη και σύμφωνα με το βασικό σενάριο, οι χρηματοδοτικές ανάγκες θα φθάσουν στο 24,3% του ΑΕΠ το 2060 (όρος του ΔΝΤ είναι πως για να θεωρηθεί το χρέος βιώσιμο, οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες μίας χώρας θα πρέπει να είναι χαμηλότερες από το 15% του ΑΕΠ).

Θα μετράμε μνημόνια και στον… «άλλο κόσμο» δηλαδή….

Facebook Comments