Την… ασυμφωνία για το χρέος, πώς θα την «πουλήσει» ο κ. Τσίπρας;

Για όσους βιάστηκαν να πουν ότι το ΔΝΤ έκανε πίσω στις απαιτήσεις του και δέχθηκε να πάει με τα νερά των ευρωπαίων σε ότι αφορά το ελληνικό ζήτημα, η ηχηρή απάντηση του Ταμείου δεν άργησε να έρθει, και ήταν όσο ηχηρή ήταν και η σιωπή του μετά το Eurogroup της 9ης Μαΐου. 

Πριν δύο  μήνες, το ΔΝΤ το είχε πει ξεκάθαρα και επίσημα μέσω έκθεσής του, ότι θέλει να είναι αυτό ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα προγράμματα διάσωσης και όλα να γίνονται σύμφωνα με τις δικές του απαιτήσεις και όρους. 

Συγκεκριμένα είχε τονίσει: «Τα ευρωπαϊκά μνημόνια πρόσθεσαν όρους, μερικοί από τους οποίους ήταν εκτός της περιοχής της ευθύνης του Ταμείου, αυξάνοντας έτσι την πίεση στην ικανότητα εφαρμογής των χωρών που βρέθηκαν σε πρόγραμμα (αναφέρεται σε Κύπρο, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Επιπλέον, οι περιφερειακές δεσμεύσεις των θεσμικών οργάνων της ΕΕ περιόρισαν κατά καιρούς το περιθώριο ελιγμών για το σχεδιασμό της πολιτικής. 

Η εμπειρία του ΔΝΤ με τον EFSF και τον ESM υπογραμμίζει την ανάγκη να εκβαθυνθεί η συνεργασία με τους περιφερειακούς εταίρους, διατηρώντας παράλληλα σαφείς ρόλους που θα αντανακλούν τις αντίστοιχες εντολές των θεσμών.

Κοιτώντας στο μέλλον, είναι επίσης σημαντικό να εξασφαλιστεί ότι αυτή η συνεργασία συνεχίζει να λαμβάνει χώρα σύμφωνα με την εντολή του Ταμείου, το νομικό πλαίσιο, τις πολιτικές και τις διαδικασίες».

Αυτό είχε γράψει τον Μάρτιο.

Και έρχεται λοιπόν το Eurogroup της 9ης Μαΐου και ανακοινώνει ότι συμφώνησε να υπάρξει αυτή η τριών επιπέδων ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, οι λεπτομέρειες της οποίας θα τεθούν στο τραπέζι στη συνέχεια. 

Ακολούθησε η… εκκωφαντική σιωπή του ΔΝΤ, με κανένα απολύτως σχόλιο, μέχρι τη διαρροή της δικής του πρότασης, μια εβδομάδα μετά. 

Φυσικά αυτή η πρόταση σχεδιάστηκε έτσι ώστε να εκνευρίσει το Βερολίνο και να χρησιμοποιηθεί ως διαπραγματευτικό χαρτί από την πλευρά του Ταμείου το οποίο θέλει αυτό να βάλει πρώτο τις βάσεις για το όποιο σχέδιο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. 

Το Ταμείο προτείνει να μην πληρώνει η Ελλάδα τόκους ή κεφάλαιο στην Ευρωζώνη μέχρι το 2040. Ζητά επέκταση της ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων από το 2040 έως το 2080, και πάγωμα του επιτοκίου των ευρωπαϊκών δανείων στο 1,5% για επόμενα 30-40 χρόνια, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να δεχτεί το Βερολίνο αφού δεν πρόκειται να περάσει κάτι τέτοιο από τηνBundesbank.  

Το γερμανικό ΥΠΟΙΚ αρκέστηκε στο να απαντήσει ότι η πρόταση του ΔΝΤ «δεν αλλάζει κάτι στα δεδομένα που θα συζητηθούν στο Eurogroup» και ότι «ισχύουν ακόμη αυτά που συμφωνήθηκαν κατά το τελευταίο Eurogroup στις 9 Μαΐου».

Το ΔΝΤ δεν μας έχει δώσει ούτε ένα ευρώ από τον Σεπτέμβριο του 2014 και το δεύτερο πρόγραμμά του στην Ελλάδα έχει λήξει. Ουσιαστικά το Ταμείο δεν μετέχει ενεργά στα της Ελλάδας, παρά μόνον τεχνικά.

Το ότι το Eurogroup, μέσω της πρότασής του, μεταφέρει την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους μετά το 2018 ή τις αρχές 2019 (ίσως και αργότερα αφού όπως έχει επανειλημμένως πει και ο Ρέγκλινγκ, το κόστος εξυπηρέτησής του είναι διαχειρίσιμο μέχρι το 2022), δείχνει ότι οι διαφορές μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ είναι τεράστιες και είναι δύσκολο να γεφυρωθούν σύντομα. 

Ο Τόμσεν επιμένει ότι τα μέτρα για το χρέος πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα και κατά την διάρκεια του ελληνικού προγράμματος, το οποίο όπως ξέρουμε τελειώνει στα μέσα του 2018, και όχι μετά το τέλος του όπως προτείνει το Eurogroup.

O Σόιμπλε από την πλευρά του φέρεται να διαμηνύει ότι είναι θετικός στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά μέτα τις… γερμανικές εκλογές, από του χρόνου δηλαδή και βάλε…

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εάν το ΔΝΤ επιμείνει στην γραμμή του – που είναι το πιο πιθανό – οι ευρωπαίοι θα πρέπει να χωνέψουν το ότι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, δεν θα έχουν το Ταμείο στο ελληνικό πρόγραμμα, όπως διακαώς το επιθυμούν. 

Αυτό σημαίνει πως τελική συμφωνία για το χρέος στη συνεδρίαση του Eurogroup την επόμενη εβδομάδα δεν πρόκειται να υπάρξει, θα υπάρξουν μόνο ορισμένες άτυπες δεσμεύσεις. 

Είναι προφανές πως το Ταμείο έχει στο νου του κάτι άλλο από την πρόταση που φρόντισε έτσι βολικά να διαρρεύσει. Δεν θα έκαιγε το χαρτί του έτσι εύκολα. Απλά έδειξε για μία ακόμη φορά τις προθέσεις του και αυτές δεν είναι άλλες από την απόλυτη κυριαρχία του σε ότι αφορά το ελληνικό πρόγραμμα και φυσικά τον κόφτη δαπανών ο οποίος ακόμη δεν έχει συμφωνηθεί.

Όπως αναφέρει και η WSJ, το Βερολίνο καταλαβαίνει ότι θα πρέπει να κάνει μεγάλες υποχωρήσεις απέναντι στο ΔΝΤ γιατί αν δεν βρεθεί λύση, τότε ο δανεισμός θα γίνεται χωρίς τη συμμετοχή του Ταμείου και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουν ούτε οι Γερμανοί αλλά ούτε και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.

Σε ότι αφορά το πώς θα πουλήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την… ασυμφωνία για το χρέος, είναι ένα έργο που το έχουμε δει πολλές φορές αυτούς τους τελευταίους 16 μήνες: φουλ επίθεση στην μη εποικοδομητική στάση του ΔΝΤ… 

Δεν είναι τυχαίο που οι ξένοι αναλυτές κρατούν μικρό καλάθι και τονίζουν ότι  «με την Ελλάδα, ποτέ δεν ξέρεις», επισημαίνοντας ότι οι έντονες αντιπαραθέσεις δεν θα λείψουν κι έτσι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να επιστρέψει η απειλή του Grexit…