Τις αλλαγές που προβλέπει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε προς ψήφιση το Σαββατοκύριακο λίγο πολύ τις γνωρίζουμε όλοι μας, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι μέτρα ύψους 1,6 δις θα πλήξουν τους πάντες και κυρίως την αγορά.

Εμείς όμως στην προσπάθεια μας να θίξουμε θέματα που απασχολούν και θα προβληματίσουν τους συναδέλφους λογιστές  δεν θα ασχοληθούμε με κάτι που είναι να  νομοθετηθεί ή με κάτι που διαβάσαμε όλοι μας σε κάποιο προσχέδιο νόμου, σε κάποια έκθεση ή σε κάποιο δημοσίευμα. Θα ασχοληθούμε με κάτι που ψηφίστηκε και είναι νόμος του κράτους. Δεν θα λέγαμε πως είναι κάτι εντελώς καινούριο, αλλά σε κάθε του ανάρτηση προκαλούνται συγχύσεις.

Ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, ώστε να δούμε πώς το ίδιο θέμα έχει νομοθετηθεί αρκετές φορές, με διάφορες μορφές, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε για κάποιο λόγο να εφαρμοστεί.

Στον Ν.3842/2010, αναφερόταν πως οι δαπάνες μισθοδοσίας δεν αναγνωρίζονται προς έκπτωση, αν δεν έχουν εξοφληθεί μέσω επαγγελματικών τραπεζικών λογαριασμών ή επιταγών που εξοφλούνται μέσω ιδίων λογαριασμών.

Στον Ν.3863/2010, λίγους μόλις μήνες αργότερα, αναφερόταν πως από 01/07/2011 οι αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κατατίθενται από τους εργοδότες ταυτόχρονα και συνολικά με τις ασφαλιστικές εισφορές και το φόρο μισθωτών υπηρεσιών σε τράπεζα και μεταφέρονται και αποδίδονται από αυτή στους λογαριασμούς των δικαιούχων, μισθωτούς, στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης και το Δημόσιο, αντίστοιχα.

Στον Ν.4075/2012, γίνεται πάλι νύξη επί του θέματος, αναφέροντας πως από 01/06/2012 οι αποδοχές των εργαζομένων και οι ασφαλιστικές εισφορές υπέρ ΙΚΑ-ΕΤΑΜ θα καταβάλλονται σε πιστωτικά ιδρύματα και στα ΕΛΤΑ.

Έπειτα, με τον Ν.4172/2013, μας διευκρινίζονται οι δαπάνες που θα εκπίπτουν. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται πως κάθε είδους δαπάνη που αφορά σε αγορά αγαθών ή λήψη υπηρεσιών αξίας άνω των 500,00€, εφόσον η τμηματική ή ολική εξόφληση δεν έγινε με τη χρήση τραπεζικού μέσου πληρωμής, δεν εκπίπτει.

Προφανώς κάτι δεν μπορούσε να λειτουργήσει σωστά, ώστε σε μικρό χρονικό διάστημα να εκδοθεί η ΠΟΛ.1216/2014, η οποία έρχεται και διορθώνει το προηγούμενο, λέγοντας πως η προϋπόθεση εξόφλησης με τη χρήση τραπεζικού λογαριασμού δεν απαιτείται για τις παρακάτω κατηγορίες:

Α) Μισθούς, ημερομίσθια προσωπικού, απολαβές διευθυντών ή μελών ΔΣ εταιρείας ή κάθε άλλου νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας, έκτακτες αμοιβές προσωπικού, αμοιβές καταβαλλόμενες σε υπαλλήλους πέραν των συμβατικών ή νομίμων, πάγια μηνιαία αποζημίωση η οποία συνιστά συγκεκαλυμμένη επαύξηση μισθού, που χορηγούνται από τον εργοδότη στον εργαζόμενο, καθόσον οι ανωτέρω δαπάνες δεν αφορούν στη λήψη υπηρεσιών αλλά στην παροχή μισθωτής εργασίας.

Β) Μισθώματα ακινήτων.

Γ) Τόκους και συναφή έξοδα.

Με την παρέλευση τόσων νόμων και αποφάσεων ερχόμαστε στο σήμερα. Πάλι άλλος ένας φαύλος κύκλος, ψηφίζεται για ακόμη μια φορά ο Ν.4387/2016, λέγοντας πως από 01/07/2016 οι αποδοχές των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και οι ασφαλιστικές εισφορές και ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών κατατίθενται από τους εργοδότες μέσω τραπεζικού λογαριασμού και μεταφέρονται αντιστοίχως και αποδίδονται από την οικεία τράπεζα στους λογαριασμούς των δικαιούχων μισθωτών, των φορέων κοινωνικής ασφάλισης και του Δημοσίου.

Το θέμα είναι πως τόσα χρόνια κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει τη διαδικασία. Πώς θα μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό;

Πώς γίνεται για παράδειγμα το Δώρο Χριστουγέννων να πρέπει να καταβληθεί στους υπαλλήλους έως την 21η Δεκέμβρη, κάτι το οποίο αν δεν γίνει υπάρχουν ποινικές ευθύνες για τον εργοδότη βάση άρθρου 417 ΚΠΔ; Οι εισφορές του Δώρου Χριστουγέννων να πρέπει να καταβληθούν έως την 28η Φεβρουαρίου και ο Φόρος Μισθωτών Υπηρεσιών μηνός Δεκέμβρη, επίσης να πρέπει να πληρωθεί έως την 28ηΦεβρουαρίου, αλλά κατά τα άλλα θα πρέπει να κατατίθενται και να αποδίδονται όλα μαζί;

Άρα, ή θα πρέπει το Δώρο Χριστουγέννων να καταβληθεί στους εργαζόμενους δύο μήνες μετά ή θα πρέπει οι εργοδότες να προκαταβάλλουν τις εισφορές και το φόρο μισθωτών.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις που μπορούν να αναφερθούν, ώστε να επισημάνουμε τα προβλήματα επί του πρακτέου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το Δώρο Πάσχα. Όπως επίσης, είναι πολύ δύσκολο ακριβώς στο τέλος του μήνα να πρέπει να καταβληθούν όλα τα παραπάνω από τα επισιτιστικά καταστήματα, στα οποία το πρόγραμμα εργασίας των υπαλλήλων ανατρέπεται συνέχεια.

Πώς θα γίνει λοιπόν να μπορέσει να κατατεθεί και ο μισθός, αλλά και να αποδοθούν και οι εισφορές; Ακόμα, η κατάσταση δυσκολεύει σε περίπτωση που έχει ασθένεια κάποιος υπάλληλος, με τις διαδικασίες στα ταμεία να αργούν, άρα οι εκκαθαρίσεις μισθοδοσίας δεν μπορούν να βγουν με ακρίβεια, μέχρι την έκδοση των απαραίτητων εγγράφων.

Θέματα, καθημερινά για εμάς, που με την εφαρμογή του παραπάνω νόμου θα καταστήσουν πιο πολύπλοκη τη λειτουργία πολλών επιχειρήσεων. Θα πρέπει κοινώς να προλάβει ο επιχειρηματίας την τράπεζα μέχρι τη λήξη λειτουργίας της και έπειτα της κατάθεσης του συνόλου μισθοδοσίας, να φροντίσει να μην υπάρξει τροποποίηση, να μην υπάρξει ασθένεια ή κάποιο ατύχημα κ.λπ.

Για να υπάρχει κατά συρροή το ίδιο θέμα σε τόσους νόμους, μάλλον απλά υπογράφονται χωρίς να εξετάζεται αν μπορούν να ανταποκριθούν στα δεδομένα της πραγματικότητας και να είναι εφαρμόσιμοι, έτσι και αλλιώς πολλές φορές ψηφίζονται αδιάβαστοι…

Αν θέλετε όμως να το πάμε και λίγο παρακάτω, πέρα από τα αμιγώς τεχνικά θέματα, ο νόμος δεν ξεκαθαρίζει πουθενά στο κείμενο του τι θα γίνει στην περίπτωση που ένας εργοδότης δεν καταθέσει στον λογαριασμό όλο το ποσό που χρειάζεται για να καλυφθεί η μισθοδοσία, ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών και οι ασφαλιστικές εισφορές. Σκεφτείτε τι μπορεί να γίνει αν εκδοθεί μία απόφαση που να προβλέπει ότι π.χ προηγούνται οι ασφαλιστικές εισφορές και ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών.

Αν εξετάσουμε την μέχρι τώρα ιστορία σε παρόμοιες περιπτώσεις προηγούνται οι τράπεζες, το δημόσιο και κάπου στο τέλος οι εργαζόμενοι… 

Σε συνεργασία με την κα. Σταυρούλα Κίκιρα, φοροτεχνικό – υπεύθυνη μισθοδοσίας  

Facebook Comments