Το ξημέρωμα της 13ης Νοεμβρίου 2015, όταν έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία, γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις αναφερόμενες στο γεγονός, γίναμε όλοι Γάλλοι – και ορθώς – απετέλεσε το πρώτο θέμα σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Το βράδυ της 28ης Ιουνίου 2016 χτυπήθηκε το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, οι νεκροί ξεπερνούν ήδη τους 44. Δεν έγινε όμως πρώτο θέμα στις ειδήσεις, δε γέμισαν οι αρχικές σελίδες με αντίστοιχες αναρτήσεις και φυσικά δε γίναμε ποτέ Τούρκοι.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων επεκράτησε η αδιαφορία και στη χειρότερη απόψεις σαν την παρακάτω:
“Λυπάμαι που το λέω, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής. Υπάρχει μια και μονο χώρα που ακόμα και οι σε βαρος της τρομοκρατικές επιθέσεις δεν με κανουν ούτε να λυπάμαι, ουτε να νιώθω αλληλεγγυη. Γιατί η Τούρκια και οι Τουρκοι δεν έχουν ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο.”

Αυτοί που πέθαναν δεν ήταν άνθρωποι, δεν ήταν αθώοι, δεν είναι καν νεκροί. Είναι υπαίτιοι, υπόλογοι των χειρισμών συνολικά του τουρκικού έθνους και κράτους. Δε δολοφονήθηκαν από ακραίους εξτρεμιστές, πέθαναν και δε δικαιούνται ούτε καν συλλυπητηρίων, έχουν ποινικό μητρώο. Αυτά πιστεύει ο ίδιος που έκλαιγε για τη Γαλλία. Τα θύματα των τρομοκρατών στην Τουρκία είναι κατώτερου Θεού, δεν είναι ευρωπαϊκά και “καλά να πάθουν”.

Την ίδια περίοδο με το τρομοκρατικό χτύπημα στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Τουρκίας στην Ελλάδα προσπαθεί να εκδικαστεί η υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Οι προκλήσεις απέναντι στο περιβάλλον του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα συνεχείς με τη Μάγδα Φύσσα (μόνο τιμή και δόξα στις χαροκαμένες μάνες και ιδίως σε αυτή τη μάνα) να ξεσπά. Έσπευσαν αυτοί που οργίζονται – και δικαίως – με τους νεκρούς της Μαρφίν να βυσσοδομήσουν το νεκρό Παύλο Φύσσα αισχρολογώντας τόσο για τον ίδιο όσο και τη μητέρα του. Είναι κι αυτοί που αποκαλούσαν “κωλόπαιδο” βέβαια τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και αυτοί που επευφημούσαν για τα δολοφονημένα παιδιά έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Όλοι οι παραπάνω είναι ΙΔΙΟΙ, ΟΙ ΙΔΙΟΙ, δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά μεταξύ τους. Έχουν την ίδια μισανθρωπιά, την ίδια σκατοψυχία, την ίδια συναισθηματική και νοητική αναπηρία. Είμαστε κι εμείς, όμως, που δεν έχουμε επιλεκτική ευαισθησία αλλά έχουμε μια διακριτή «γραμμή ανθρωπιάς». Που κλάψαμε και για τη Γαλλία και για τις Βρυξέλλες και για την Τουρκία, και για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και για τα παιδιά της Μαρφίν και που δε χαρήκαμε για τα παιδιά που δολοφονήθηκαν έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Είμαστε κι εμείς που δε κανιβαλίσαμε επί πτωμάτων και αθώων. Γιατί ο θάνατος είναι το απόλυτο όριο, γιατί σημαίνει το οριστικό τέλος, γιατί ο νεκρός(πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πχ Χίτλερ) δικαιούται πλήρους σεβασμού. Ο εξτρεμισμός δεν έχει ούτε χώρα, ούτε χρώμα, ούτε θρησκεία, η μισανθρωπιά όμως έχει πρόσωπο και είναι η προσωποποιημένη χυδαιότητα.

 

Facebook Comments