Σε πολλούς θα φανώ υπερβολική, υπερευαίσθητη, εκτός τόπου και χρόνου αλλά αυτή είναι η δική μου αλήθεια κι η αλήθεια ενός εκατομμυρίου πλασμάτων. Μια αλήθεια που αναγκάζομαι να γράψω σε ύφος τόσο προσωπικό και με τρόπο που μοιάζει τόσο απόλυτος. Μια αλήθεια που φωνάζουν τα μάτια όλων των τετράποδων που βασανίζονται καθημερινά μα δεν ακούγεται ποτέ.

Έφτασα χθες σε παραθαλάσσιο χωριό κοντά στη Λαμία. Όλη νύχτα άκουγα γαβγίσματα και ουρλιαχτά σκύλων, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος γιατί η όποια ευαισθησία και κυρίως ευσυνειδησία των ιθυνόντων και του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη . Εξ αρχής γνώριζα για το “περίφημο” κυνοκομείο της Λαμίας και την άσχημη κατάσταση τόσο των αδέσποτων όσο και αρκετών “δεσποζόμενων”. Τα σκυλιά διαβιούν (ή ορθότερα επιβιώνουν) σε άθλιες συνθήκες(μέχρι και η ίδια η κτηνιατρος είχε καταγγείλει τις συνθήκες του κυνοκομείου). Από τη μία έλεγα να πάω για ρεπορτάζ ώστε να δημοσιοποιήσω κι έτσι να βοηθήσω την κατάσταση από την άλλη γνώριζα ότι ψυχολογικά δεν θα το αντέξω , θα φύγω με σκύλο (όπως και όταν πήγα στο κυνοκομείο του Βόλου) και ουσιαστικά τίποτα δε θα έχω κάνει.

Τα σκυλιά που άκουγα όλη τη νύχτα ήταν πολλά, ούτε ένα ούτε δύο, δεκάδες. Δεν ξέρω αν ήταν αδέσποτα, “δεσποζόμενα” ή του κυνοκομείου. Ήταν σίγουρα πάντως δυστυχισμένα. Για αυτά τα πλάσματα κανείς δε φροντίζει, κανείς δε νοιάζεται, κανείς. Ιδίως στην ελληνική επαρχία αντιμετωπίζονται σαν πρόβλημα ή σαν εργαλεία. Οι «λύσεις» για την αντιμετώπιση του «προβλήματος» είναι το η διαδομένη φόλα (μαγειρεύουν και ταΐζουν το θάνατο σκορπίζοντάς τον φρικιαστικά), το δημοτικό κυνοκομείο που καταντά κολαστήριο ψυχών και στην καλύτερη – κατά τη γνώμη τους πάντα – περιπτώση δεμένα να φυλάνε κάνα χωράφι, να πίνουν βρώμικο νερό και να τρώνε ξερό ψωμί.

Η ελληνική πολιτεία οφείλει να ασχοληθεί και με αυτά τα πλάσματα. Ναι, τα παιδιά πεινάνε(η σύνηθης υποκριτική δικαιολογία από όσους δε βοηθούν ουδένα πλην του εαυτού τους). Πάντα πεινούσαν όμως, όπως και τα σκυλιά. Και να βοηθήσουμε τα παιδιά, εννοείται αυτό, αλλά έχουμε χρέος να βοηθήσουμε και τα πλάσματα που μένουν για πάντα παιδιά . Αποτελούν κι αυτά μέρος της κοινωνίας μας. Δεν έχουν φωνή αλλά έχουν ουρά, μια ουρά τίμια που στα δείχνει όλα, που δεν κρύβεται παρά μόνο όταν φοβάται. Ποιος είναι ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά; Ότι πέρασα ξάγρυπνη μια φριχτή νύχτα. Κι όχι φριχτή για μένα αλλά για αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες πλάσματα που η αλήθειά τους ουρλιάζει κάθε νύχτα .  Μόνο που χθες την άκουσα κι εγώ. Αύριο θέλω να κοιμηθώ λίγο πιο ήσυχη, ότι κάποιοι έμαθαν τι συμβαίνει και ότι κάποιοι εξ αυτών θα βοηθήσουν υιοθετώντας, δίνοντας χρήματα, πιέζοντας κυρίως τις δημοτικές αρχές και συνολικά την ελληνική πολιτεία. Γιατί τα σκυλιά έχουν αισθήματα, αγαπάνε, πονάνε, φοβούνται και δεν τους αξίζει αυτή η ζωή, σε κανένα πλάσμα δεν αξίζει.

ΥΓ: Το να τα ακούς να ουρλιάζουν δίπλα σου και απλώς να αδιαφορείς δεν είναι ένδειξη ανθρωπισμού, είναι αναισθησία. 

Facebook Comments