Η διατήρηση της εξουσίας «πάση θυσία» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει ήδη δημιουργήσει τεράστιο κόστος στην οικονομία, την κοινωνία, την αγορά και κυρίως έχει βάλει τρικλοποδιά, στο νούμερο ένα ζητούμενο, που είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης προς τη χώρα μας, μία χώρα που το μόνο που έχει να γιορτάσει είναι τα «κέρδη» από τον τουρισμό. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η νέα μυρωδιά σκανδάλων σε ότι αφορά τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και την Attica Bank.

Για να μη μιλήσουμε για το (πρόσφατο) παρελθόν και την ρήξη που έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα της καταστροφής το καλοκαίρι του 2015, η καθυστέρηση της πρώτης αξιολόγησης και η νέα καθυστέρηση της δεύτερης, έχουν κοστίσει στην ελληνική οικονομία τόσο σε χρήμα όσο και σε αξιοπιστία. 

Αν η πρώτη αξιολόγηση είχε κλείσει το φθινόπωρο του 2015, όπως είχε προγραμματιστεί, η Ελλάδα θα είχε κερδίσει τα οφέλη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, τόσο σε μορφή δισεκατομμυρίων ευρώ όσο και σε μορφή εμπιστοσύνης των αγορών προς αυτήν, κάτι που μπορεί και να είχε ανοίξει τον δρόμο προς την έξοδο στις αγορές, βοηθώντας έτσι και στην βιωσιμότητα του χρέους, ενώ θα είχε αποφευχθεί σημαντικό μέρος της βροχής των δισεκατομμυρίων των νέων μέτρων που χτυπούν και θα συνεχίσουν να χτυπούν τους φορολογουμένους και τις επιχειρήσεις (το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2017 που θα κατατεθεί στη Βουλή τον Οκτώβριο θα εμπεριέχει νέους φόρους άνω των 4 δισ. ευρώ).

Οι νέες καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης κλείνουν ερμητικά την πόρτα στο QE αφού πλέον είναι πολύ δύσκολο η Ελλάδα να καταφέρει να προλάβει το τρένο των δισ. που μοιράζει ο Ντράγκι και το οποίο προγραμματίζεται να σταματήσει τον Μάρτιο του 2017. Αυτό σημαίνει ότι αναγκαστικά το χρέος πάει για πολύ αργότερα, και μιας που το 2017 είναι η χρονιά των γερμανικών εκλογών αναγκαστικά παίρνει εισιτήριο για το 2018 το νωρίτερο. 

Επίσης, η επιχείρηση «έξοδος στις αγορές», και αυτή ναυαγεί αφού δύσκολα οι αποδόσεις των 10ετών ελληνικών ομολόγων θα κατέβουν σε αποδεκτά επίπεδα, χωρίς να υπάρχει αυτό το κάτι που θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη των ξένων προς την Ελλάδα.

Δυστυχώς όπως όλα δείχνουν, ο επόμενος που θα αναλάβει τα ηνία της χώρας και που όπως όλα δείχνουν θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα έχει μπροστά του το εξαιρετικά δύσκολο έργο της καμένης γης που θα έχουν αφήσει οι προηγούμενοι. Αν και απέφυγε να πέσει στην παγίδα του «θα και θα και θα» των νυν και των προηγούμενων, ωστόσο πέταξε την γλυκιά καραμέλα των δεσμεύσεων, κάτι το οποίο όμως δεν εξαρτάται από αυτόν. 

Εξαρτάται ξεκάθαρα από τον λογαριασμό που θα έχουν αφήσει οι σημερινοί και από τις διαθέσεις των δανειστών. Όπως απέδειξε η πρώτη αξιολόγηση, μόνο δισ. δεν έβρεξε όταν έκλεισε, όπως είχε υποσχεθεί η κυβέρνησης. Αντίθετα, έβρεξε χαστούκια και πιο βαθιά ύφεση.

Φυσικά η φορολογία των επιχειρήσεων δεν μπορεί να παραμείνει στο 29%, όταν σε ολόκληρη την Ευρώπη τα αντίστοιχα ποσοστά είναι πολύ χαμηλότερα. Φυσικά και πολλοί από τους φόρους θα πρέπει να μειωθούν. Φυσικά και ο ΕΝΦΙΑ θα πρέπει να… προσγειωθεί. Φυσικά και τα πλεονάσματα θα πρέπει να κατέβουν έτσι ώστε να γίνουν εφικτά. 

Ωστόσο λίγα από αυτά εξαρτώνται από το επόμενο πρωθυπουργό. Εκτός και αν ο επόμενος πρωθυπουργός έρθει όταν η τρόικα και το μνημόνιο έχουν φύγει, αλλά δύσκολα αυτό το σίριαλ που έχει εξελιχθεί σε θρίλερ, θα τελειώσει στα μέσα του 2018 όπως αρχικά προγραμματίστηκε. Αυτό θα γίνει μόνον αν όλα εφαρμοστούν όπως συμφωνήθηκαν. Και όπως πρόσφατα δήλωσε ο Κλάους Ρέγκλινγκ αυτό είναι ένα μεγάλο «αν» σε ότι αφορά την Ελλάδα. Και αν τελειώσει, πάντα και μέχρι αποπληρωμής ακόμα και του τελευταίου ευρώ των δανείων, θα υπάρχει στενή επίβλεψη από τους δανειστές. 

Ο Αλέξης Τσίπρας πριν γίνει πρωθυπουργός στην ΔΕΘ του 2014 είχε δηλώσει «Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παραλάβει απλά καμένη γη. Αλλά μια χώρα διχασμένη και διαλυμένη, πολιτικά κοινωνικά και οικονομικά. Η ευθύνη μας: Να την επανενώσουμε, όλες και όλοι μαζί». 

Αυτό που είχε πει ότι θα παραλάβει, αυτό ακριβώς παραδίδει μεγεθυμένο επί 10. Από το 1981 και τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, έγινε το μότο όλων των διαδόχων του στην πρωθυπουργία. Όλοι οι νικητές παραλάμβαναν «καμένη γη» και την  παρέδιδαν κατα… καμένη (από τον Ανδρ. Παπανδρέου, στον Κωνστ. Μητσοτάκη, στον Ανδρ. Παπανδρέου ξανά, στον Κώστα Σημίτη, στον Κώστα Καραμανλή, στον Γιώργο Παπανδρέου, στον Αντώνη Σαμαρά). Ο Τσίπρας δεν θα «σπάσει» την παράδοση. Ο φαύλος αυτό κύκλος δύσκολα θα τελειώσει. Από δεσμεύσεις άλλο τίποτα, από αλήθειες χωλαίνουμε. Ο κ. Μητσοτάκης είναι σε μία εξαιρετικά δύσκολη και καθόλου βολική θέση.

Facebook Comments