Δεν έχει νόημα να ψάξει να βρει κανείς τί έχει πει σε ποιον. Εννοείται, ότι την ώρα που στον Πούτιν έλεγε ότι είναι έτοιμος ακόμα και να βυθίσει την ευρωζώνη (τόσα καταλαβαίνει, που νομίζει ότι αυτό ήθελε η Ρωσία), στη Μέρκελ ορκιζόταν αιώνια πίστη στο πρόγραμμα κάνοντας puppy eyes, ενώ παράλληλα την έθαβε στον Ολάντ, τον οποίο με τη σειρά του κατηγορούσε στον Ρέντσι, που συνάντησε μαζί με τον Σόρος στην ίδια εκδήλωση με τον Κλίντον, τον οποίο αναγκάστηκε να βάλει ο Ομπάμα να επέμβει, όταν κατάλαβε ότι το πουλέν των εντός κι εκτός ευπειθών  είναι επικίνδυνο.

Πρόκειται για τον άνθρωπο, που θα σου πει ό,τι θέλεις ν’ακούσεις για να σου γίνει συμπαθής. Δεν αντέχει να νιώθει αντιπαθής, διότι από μικρό παιδί ζει για να τον δοξάζουν. Σχέδιο δεν έχει. Όλα τα σενάρια τα θεωρεί διαχειρίσιμα. Αρκεί να τη βγάλει καθαρή. Και την όλη του ύπαρξη την επενδύει με ένα ιδεολογικό ζωτικό ψεύδος: Δεν είναι ότι αποτελεί την ενσάρκωση μιας απάτης, αλλά που κάνει ελιγμούς και θυσίες για το κίνημα. Πρόκειται, λένε οι αυστηρότεροι, για μιας μορφής ψυχοπάθεια. Δεν έχει καμία αίσθηση της έννοιας «πίστη», παρατηρούν οι ευμενέστεροι.

Βέβαια, οι προκάτοχοί του υπήρξαν τόσο εγκληματίες, που από τους αδαείς που τον εξέλεξαν αρκετοί ακόμα πιστεύουν πως έδωσαν ψήφο στο καλό παιδί. Δεν αντιλαμβάνονται πως «το παλικάρι που παλεύει με τα θηρία» δεν είναι παρά ένας αμόρφωτος μεγαλομανής τυχοδιώκτης. Και μπερδεύουν την αξία και την τιμιότητα με τη γαλιφιά και τη γοητεία. Πρώην σύντροφοί του έχουν πλάσει γι’άυτόν τον όρο «καλποζιγκολίκι». Από εκείνους που τον στηρίζουν, κάποιοι, λίγοι, πιστεύουν ακόμα στο όνειρο της ανατροπής. Οι περισσότεροι είναι θλιβεροί καρεκλάκηδες του ταε κβον ντο.

Ο Λαφαζάνης ακόμα θυμάται τον τεμενά του στον Μίλερ της Γκαζπρόμ, όταν νόμιζε πως έρχεται ρήξη. Συναντιέται με τον Αλαβάνο, που πάντα το φυσάει και δεν κρυώνει, κι αναρωτιούνται μήπως στηρίξουν τη Ζωή – που τον μίσησε, αλλά κρυφοπεριμένει σταθερά ένα «Κούγκι». Ο Βαρουφάκης, πάλι, κατάλαβε με τι είχε να κάνει τη νύχτα του ΟΧΙ, που έγινε «ναι σε όλα», τα οποία νομοθετούνται μεν, αλλά δεν εφαρμόζονται δε, ώστε να υπάρχει πάντα περιθώριο εξόδου κινδύνου. Το είπε με τον τρόπο του στο συνέδριο, όπου ο Κουβέλης δίνει νέο νόημα στη λέξη ασπόνδυλο.

Η «ρύθμιση του χρέους» και ο ανασχηματισμός ροκανίζουν χρόνο. Απαιτεί, λέει, τελική λύση ως τα Χριστούγεννα. Έχει ρίξει τόσους κατά την έως τώρα πορεία του, που ίσως πιστεύει πως θα γκρεμίσει και την αρχέτυπη Νέμεσί του, την ίδια τη γερμανική κυβέρνηση – το γινάτι του να γίνει κι ας παραδώσει την Ευρώπη στην ακροδεξιά. Από την άλλη, κρατάει ζεστή την εναλλακτική της σιωπηρής συμφωνίας με τον Σόϊμπλε, δηλαδή του εφάπαξ ποσού ως χρηματοδότηση- ελάφρυνση πριν τις γερμανικές εκλογές και με συνεπακόλουθη έξοδο από την ευρωζώνη. Προετοιμάζει το σχετικό αφήγημα επιμελώς.

Θεωρεί τον εαυτό του ιστορική φιγούρα, θέλει να τα αλλάξει όλα και διεξάγει blitzkrieg σε όλα τα μέτωπα. Το πρόβλημα είναι, ότι έχει φθείρει την αξιοπιστία του σε κρίσιμο βαθμό εγχώρια και διεθνώς. Επίσης, του τελειώνει το στοιχειωδώς επαρκές ανθρώπινο κεφάλαιο – κήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο με στρατό έναν θίασο. Κι ακόμα κι αν θέλει να εφαρμόσει πρόγραμμα, το κόμμα εκ των πραγμάτων αδυνατεί αν το κάνει.  Αν διαθέτει ακόμα κάποιο ένστικτο προσωπικής αυτοσυντήρησης, θα πετάξει εν καιρώ την βόμβα στα χέρια του Κυριάκου. Αλλιώς, η ιστορική ευθύνη, που ρισκάρει να χρεωθεί, θα του κοστίσει επώδυνα.

Facebook Comments