Βλέποντας στις πρώτες σειρές του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ να κάθονται ο Τζουμάκας, η  Ξενογιαννακοπούλου, ο τέως υφυπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστας Ασλάνης και δίπλα τους οι παλιοί τους σύντροφοι Κουρουμπλής, Τζάκρη, Σπρίτζης, Μπόλαρης, Βουδούρης και δεκάδες άλλα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ αναρωτήθηκα αν βλέπω συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ή κεντρική επιτροπή του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Μετά από αυτές τις μεταγραφές στο κυβερνών κόμμα κάθε πολίτης αυτής της χώρας μπορεί να αισθάνεται αισιόδοξος για το μέλλον του. Και να μη τι άλλο, αυτές οι μεταγραφές σηματοδοτούν το “νέο” και το “αριστερό” που έφερε στην πολιτική ζωή του τόπου ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αφήσει πίσω το “παλιό”, τη διαφθορά και τις παθογένειες του παρελθόντος. Ασφαλώς κάνω πλάκα ή μάλλον μας κάνουν πλάκα… Είναι ξεκάθαρο ότι μας κυβερνά ένας συνασπισμός, όχι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά των πιο στιγνών προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων χωρίς κανένα ιδεολογικό προκάλυμμα, κανένα πρόγραμμα, καμιά εθνική στόχευση. Τα υλικά κατεδάφισης του παλαιού ΠΑΣΟΚ αναγνώρισαν ξαφνικά της ηγετικές ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα και σπεύδουν να δηλώσουν παρόντες για να πάρουν μια καρέκλα, δίπλα στους μετανοημένους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ που από μαρξιστές έγιναν οι καλύτεροι καπιταλιστές μπροστά στη γοητεία της εξουσίας.
 
Την ίδια ώρα τα μαντάτα από τους δανειστές είναι απαισιόδοξα αν όχι δραματικά, η διαφωνία του ΔΝΤ με την Γερμανία για το θέμα του χρέους και οι ενστάσεις της Γερμανίας σε πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συνθέτουν μια πολύπλοκη και δύσκολη πραγματικότητα που η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να διαχειριστεί. Το οικονομικό επιτελείο του κ.Τσίπρα βλέπει με εμφανή πλέον απογοήτευση ότι τα σχέδιά του δεν βγαίνουν, οι δανειστές δεν υπηρετούν το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί άμεσης ρύθμισης του χρέους, δεν συμμερίζονται τις τυμπανοκρουσίες και τους πανηγυρισμούς του κ.Τσίπρα και επιπλέον δείχνουν να μην έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση γιαυτό και δίνουν τα λεφτά με το σταγονόμετρο. Το μήνυμα προς την Ελλάδα στο τελευταίο Eurogroup ήταν ξεκάθαρο παρότι ο κ.Τσακαλώτος προσπάθησε ανεπιτυχώς να το ελαφρύνει. Οι δανειστές θέλουν πλέον αποδείξεις για την δρομολόγηση των συμφωνηθέντων, για το που ακριβώς πηγαίνουν τα λεφτά που δίνουν, δείχνοντας να έχουν κουραστεί με τις καθυστερήσεις, τις ανακρίβειες και την ανυποληψία της ελληνικής κυβέρνησης. 
 
Μαζί με τους δανειστές όμως έχει κουραστεί και η ελληνική κοινωνία η οποία πλέον δείχνει να παρακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς κανένα αίσθημα αισιοδοξίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, εξουθενωμένη μετά από τρία μνημόνια και έξι χρόνια σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής βλέπει τα εισοδήματά της να έχουν μειωθεί κατακόρυφα αλλά οι θυσίες της να μην πιάνουν τόπο. Η βίαιη μείωση των εισοδημάτων σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση έχουν εξαντλήσει οικονομικά πολίτες και επιχειρήσεις. Η ανεργία αυξάνεται συνεχώς ενώ οι συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα είναι σε πολλές περιπτώσεις απελπιστικές με αποτέλεσμα χιλιάδες νέοι, κυρίως ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου, να ψάχνουν εναγωνίως διέξοδο στη μετανάστευση. Χωρίς όμως την συναίνεση και την προσπάθεια της κοινωνίας δεν μπορείς να υλοποιήσεις κανένα πρόγραμμα και χωρίς στρατιώτες δεν μπορείς να νικήσεις σε κανέναν πόλεμο. Εδώ ακριβώς είναι λοιπόν το εθνικό μας στοίχημα: Αφενός να μην επιτρέψουμε να παγιωθεί η απελπισία ως εθνικό μας συναίσθημα, δηλαδή να μην παραδοθεί η κοινωνία και αφετέρου να κρατήσουμε στη χώρα τους νέους. Χωρίς αυτά τα δύο δεν θα μπορέσουμε να βγούμε απ το τούνελ. 
 
Δεν πρέπει να αποδεχτούμε παθητικά το σημερινό τέλμα και τη μιζέρια ως την αναπόδραστη εθνική μας μοίρα. Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται έτσι για πολύ ακόμα. Τα οικονομικά και ψυχικά αποθέματα των πολιτών έχουν εξαντληθεί ενώ η παρούσα κυβέρνηση έχει τελειώσει πλέον στη συνείδηση και του πιο ένθερμου υποστηρικτή της. Δεν πείθει την κοινωνία αντίθετα την εξοργίζει με τα ψέμματα, τις παλινωδίες, τις ιδεολογικές εμμονές και την ανικανότητά της. Η χώρα έχει πλέον μπροστά της δύο ξεκάθαρες επιλογές: Την πολιτική αλλαγή ή την κατάρρευση. Την επιστροφή στην κανονικότητα ή την χρεοκοπία. Έχει ανάγκη απ το ισχυρό εκείνο πολιτικό σοκ που θα ενεργοποιήσει ξανά τις δυνάμεις της οικονομίας και θα αποτρέψει τον κίνδυνο του εθνικού εκτροχιασμού. Από μια κυβέρνηση που θα εμπνέει σοβαρότητα και εμπιστοσύνη τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό και με συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της χώρας με αναπτυξιακές πολιτικές αλλά και την κοινωνία όρθια. Με σεβασμό στους θεσμούς, δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών και των φόρων, στρατηγική ώθηση στην παραγωγή, τη βιομηχανία και τον τουρισμό, προσέλκυση επενδύσεων, αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. 

Facebook Comments