Τραμπ – Τσίπρας: μια απάτη δρόμος

Όσοι αντιδρούν στην παγκοσμιοποίηση δεν το κάνουν επειδή φοβούνται ότι θα αλλοιωθεί η πολιτισμική τους ταυτότητα. Ότι, ας πούμε, θα αντικατασταθεί ο πεντοζάλης με φοξ-τροτ ή ρέγκε. Το κάνουν επειδή απειλούνται στο οικονομικό πεδίο. Αισθάνονται ότι η δραστηριότητά τους που προστατευόταν από λογής εμπόδια: γεωφυσικά, νομισματικά, νομικά κ.λπ. είναι πλέον έκθετη. 

Όμως, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να αντιστραφεί. Είναι μονόδρομος. Κι αυτή η εξέλιξη δεν βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών. Όταν η ευκολία και η αμεσότητα στην επικοινωνία έχει κάνει τον κόσμο όλον ένα χωριό, κανένας πρόεδρος δεν μπορεί να ορθώσει τείχη. Όταν μπορείς να παραγγείλεις από το Βιετνάμ μέσω διαδικτύου ένα προϊόν πολύ φτηνότερο από αυτό που παράγει ο μάστορας στη γειτονιά σου, κι ακόμα περισσότερο, όταν το 90% των προϊόντων που χρειάζεσαι δεν παράγονται στη γειτονιά σου, αλλά στο Βιετνάμ, στη Ν. Κορέα, στην Ταϊβάν, στην Κίνα, στην Τουρκία δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα παραγγείλεις. Ή να μην τα παραγγείλει κάποιος χονδρέμπορας και να τα πουλήσει στη γειτονιά σου. 

Υπάρχουν θύματα αυτής της εξέλιξης; Βεβαίως και πολλά. Ρωτήστε τους εργαζόμενους στην άλλοτε ανθούσα ελληνική κλωστοϋφαντουργία. Μπορούν να προστατευθούν με πολιτικά μέσα; ΟΧΙ! Είναι αδύνατον! Όποιος υπόσχεται πολιτική προστατευτισμού ή είναι κοινός απατεώνας ή δεν έχει ιδέα από οικονομία και ιστορία. Οι παρενέργειες του προστατευτισμού είναι πολύ πιο επικίνδυνες για τους “προστατευόμενους” από την έλλειψη “προστασίας” τους. 

Τι μπορεί λοιπόν να κάνει κάποιος σ αυτό το περιβάλλον; Αυτό που κάνει ένας καλός σκιέρ σε μια απότομη πλαγιά. Ρίχνει μπροστά το κέντρο βάρους, για να έχει έλεγχο των κινήσεών του. Αν τραβηχτεί πίσω θα πέσει. Αν ο κλάδος σου δεν μπορεί να ανταγωνιστεί άλλες χώρες με μικρότερο κόστος παραγωγής και οικονομίες μεγέθους, είναι θέμα χρόνου να σβήσει. Τον αφήνεις και αλλάζεις δουλειά. Δύσκολο; Πολύ! Αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική. Το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης θα το κερδίσουν όσοι ορμήσουν στο γήπεδο και παίξουν δυνατά. Όσοι σκεφτούν ότι όσο εύκολα έρχεται απ΄ το Βιετνάμ ένα προϊόν στην Ελλάδα, άλλο τόσο εύκολα (αν εξαιρέσουμε τα κρατικά εμπόδια) πηγαίνει από την Ελλάδα στο Βιετνάμ. Κι όσες χώρες διευκολύνουν αυτή τη διαδρομή. Αίροντας εμπόδια, όχι προσθέτοντας. Η “στήριξη της εγχώριας παραγωγής” μέσω δασμών και εμποδίων στη διακίνηση αγαθών, που πούλησε ο Τραμπ στους Αμερικάνους είναι μια απάτη. Η ανάπτυξη λόγω κουρέματος του χρέους και οι επενδύσεις στην Ελλάδα, με παρακάλια στους επενδυτές που υπόσχεται ο Τσίπρας, είναι επίσης μια απάτη. 

Ζούμε σε μια ιστορική εποχή, παρόμοια με αυτή του 4ου π.Χ. αιώνα, όταν οι ελληνικές πόλεις γινόντουσαν ένα κράτος. Τότε ήταν το σπαθί του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου που τους ένωσε. Τώρα η ενοποιός δύναμη λέγεται παγκόσμια οικονομία. Και δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις διότι σε εμπεριέχει! Κάθε πολίτης είναι και παραγωγός και καταναλωτής, άρα μέρος της παγκόσμιας οικονομίας. Κάθε φορά που αγοράζεις ένα προϊόν που δεν κατασκευάστηκε στην Ελλάδα, στηρίζεις την οικονομία της χώρας προέλευσής του. Η απάντηση όμως δεν είναι να σταματήσεις να το αγοράζεις. Είναι να το φτιάξεις εδώ φτηνότερα ή να αξιοποιήσεις το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας σου και να φτιάξεις ένα άλλο προϊόν που θα το αγοράσουν εκείνοι.

Ο λαϊκισμός παντού στον κόσμο, είτε δεξιός είτε αριστερός, δημιουργεί ένα δίπολο καλού – κακού. Όπου το δήθεν “καλό” είναι εύκολο και γίνεται με έναν νόμο. Η πραγματική ζωή όμως, συνεπώς και η πραγματική πολιτική, σχεδόν πάντα είναι η επιλογή ανάμεσα στο δύσκολο και στο δυσκολότερο. Πόσοι ψηφοφόροι το αντιλαμβάνονται αυτό; Πόσοι πολιτικοί τούς το λένε;