Απέφυγα να πάρω θέση προεκλογικά, θεωρώντας ότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι γνωρίζουν καλύτερα από εμένα (και από εμάς τους Έλληνες) πρόσωπα και πράγματα. Σήμερα, θα ήθελα να κάνω κάποια σχόλια, σε σχέση με το μέλλον και κυρίως σε σχέση με τις επιπτώσεις της εκλογής αυτής στην Ελλάδα.
 
Άλλωστε, το δικό μας πρόβλημα δεν λέγεται Τραμπ ή Κλίντον. ΣΥΡΙΖΑ λέγεται το δικό μας πρόβλημα.
 
1. Αν υπάρχει κάτι που με απασχολεί και με στεναχωρεί, είναι ότι στην Ελλάδα θα αρχίσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος από τους δύο είναι καλύτερος. Θα ξεχάσουμε τον Τσίπρα και θα τρωγόμαστε μεταξύ μας, για τον Τραμπ και τη Χίλλαρυ, λες και ψηφίζαμε κι εμείς …
 
2. Όσον αφορά το αποτέλεσμα, δεν με χαλάει το ότι νίκησε ένας επιχειρηματίας και έχασε ένας δικηγόρος και πολιτικός κατ’ επάγγελμα. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην επιχειρηματικότητα και τους επιχειρηματίες, όχι στους δικηγόρους.
 
3. Θα στεναχωριόμουν αν στην θέση της Χίλλαρυ ήταν ο Κλίντον. Αυτός υπήρξε (κατά τη γνώμη μου) σημαντικός Πρόεδρος, η Χίλλαρυ δεν φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι του. Θυμάμαι την φήμη που κυκλοφορούσε κάποτε ότι η Χίλλαρυ ήταν το “μυαλό” του Κλίντον, και γελώ.
 
4. Η Αμερική για μένα, είναι το “American dream” και όχι μία χώρα συνηθισμένη, όπως οι άλλες. Και φαίνεται ότι ο Τραμπ είναι πιο κοντά στο όνειρο αυτό, απ’ ότι η Κλίντον. Η οποία δεν πλήρωσε μόνο δικά της λάθη, αλλά και λάθη των προηγουμένων, και ιδίως του Ομπάμα. Μεγάλος Πρόεδρος και αυτός, αλλά μεγάλα και τα λάθη του (είναι ίδιον των μεγάλων τα μεγάλα λάθη). Λάθη που δημιούργησαν μία ανώμαλη κατάσταση σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, με συνέπειες που πληρώνουν οι λαοί της περιοχής αλλά και εμείς οι Έλληνες και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι (ISIS, προσφυγικό, μεταναστευτικό, ενδυνάμωση του ρόλου του Ιράν, ενδυνάμωση της Β. Κορέας και πολλά ακόμη).
 
5. Για να είμαι απόλυτα δίκαιος, δεν ευθύνεται μόνο ο Ομπάμα για το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί. Οι προκάτοχοί του, ιδίως ο υιός, δεν τα έκαναν καλύτερα. Οι ΗΠΑ, τα τελευταία 16 χρόνια, συμπεριφέρονταν σαν υπερδύναμη σε παρακμή.
 
6. Οι εκλογές αυτές μου θύμισαν τις εκλογές του 1980. Τότε που είχε εκλεγεί ο Ρέηγκαν. Σε μία Αμερική που ένοιωθε ηττημένη και ταπεινωμένη, χάρη στη μετριότητα του Κάρτερ, αλλά και των προκατόχων του Φόρντ και Νίξον. Αλλά και εξ αιτίας της σταθερά επεκτατικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, την περίοδο εκείνη.
 
7. Δεν ξέρω αν ο Τραμπ θα είναι ένας νέος Ρέηγκαν. Ξέρω όμως ότι και ο Ρέηγκαν είχε αντιμετωπίσει τότε την ίδια συκοφάντηση και κατακραυγή: Όταν δεν τον έλεγαν ακροδεξιό και φασίστα, τον έλεγαν άσχετο και κακό ηθοποιό. Όμως, επί Ρέηγκαν (και χάρη στην πολιτική του) κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και το “ανατολικό μπλοκ”. Και εκατοντάδες εκατομμύρια ανατολικοευρωπαίων, που είχαν ζήσει στο πετσί τους τον κόκκινο ολοκληρωτισμό, θα πρέπει να ανάβουν κεράκια στη μνήμη του, όσο ζουν.
 
8. Ο Τραμπ έκανε σημαία του την “αλλαγή”. Και νομίζω πως αυτό του έδωσε τη νίκη. Επειδή “αλλαγή” σήμαινε για αυτούς που τον πίστεψαν, το αντίθετο της παρακμής και της μετριότητας. Το ίδιο είχε συμβεί και το 1980 με την εκλογή του Ρέηγκαν.
 
9. Η Κλίντον από την πλευρά της έκανε ένα τεράστιο λάθος: Αντί να μιλήσει πρώτα απ’ όλα στους Αμερικανούς, σε όλους τους Αμερικανούς, αντί να προσπαθήσει να τους συγκινήσει όλους, έδωσε το βάρος της σε “ισπανόφωνους”, σε “αφροαμερικανούς”, σε “γυναίκες”, σε “μειονότητες”, δίχασε δηλαδή τους ψηφοφόρους σε Αμερικανούς και μη …
 
10. Το “αμερικάνικο όνειρο” δεν μπορεί να συμβαδίζει με τον διχασμό που είχε επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Οι μαύροι έγιναν “αφρο-αμερικανοί”. Μαζί τους, αν αυτό θα λειτουργούσε κατά του ρατσισμού. Όμως οι λευκοί παρέμειναν “λευκοί” (αυτοί ποτέ δεν απέκτησαν το δικαίωμα να λέγονται “ευρω-αμερικανοί”). Οι μετανάστες από τη Νότια Αμερική έγιναν “ισπανόφωνοι” (αλλά δεν ακούσαμε να λέγονται οι άλλοι “αγγλόφωνοι”). Όποιος διαφωνούσε (δικαίωμά του) με όσα θεωρούσε υπερβολές, βαφτιζόταν ομοφοβικός, ισλαμοφοβικός, και ότι άλλο σε “-φοβικός”. Επιτρεπόταν ο μονομερής διχασμός, έτσι το ερμηνεύω εγώ. Όμως κάποτε ήταν όλοι Αμερικανοί. Απ’ όπου κι αν προέρχονταν, είχαν το ίδιο όνειρο: Ευημερία και αφομοίωση σε μία νέα πατρίδα. Αυτό που έκανε μεγάλη την Αμερική.
 
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, αλλά δεν είναι σκοπός μου να αναλύσω περισσότερο το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν είμαι Αμερικανός ούτε θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα, μία γνώμη έχω όπως ο καθένας μας, αρκετά έγραψα.
 
Θα μείνω στις επιπτώσεις για την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, εκφράζοντας ελπίδες και όχι εκτιμήσεις:
 
α. Ελπίζω η νέα κυβέρνηση να έχει σαφέστερη αντίληψη περί ΣΥΡΙΖΑ, και όχι να τους αντιμετωπίσει σαν “business as usual” όπως έκαναν το 2014 και 2015 οι προηγούμενοι. Ελπίζω να διδαχθούν από το λάθος των προκατόχων τους.
 
β. Ελπίζω η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ να έχει πιο ξεκάθαρη θέση απέναντι στα νεο-ισλαμικά και μεγαλοϊδεατικά σχέδια του Ερντογάν και στον κίνδυνο που αυτός εκπροσωπεί για την σταθερότητα στην περιοχή.
 
γ. Ελπίζω η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ να συνεργαστεί καλύτερα με τη Ρωσία. Όχι στη βάση της “αγάπης” και της “συμπάθειας”, δεν υπάρχουν τέτοια στις διεθνείς σχέσεις. Αλλά στη βάση του ρεαλισμού και της στενής συνεννόησης. Για να εξαλειφθεί ριζικά το έκτρωμα του ISIS. Για να επανέλθει η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Να μπορέσουν να γυρίσουν και οι πρόσφυγες στις εστίες τους. Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και να σταματήσουν τα όνειρα των Ρώσων για τις Βαλτικές χώρες. (Ακούς κ. Πούτιν; Αν θες νέες ζώνες επιρροής, κοίτα τι μπορείς να κερδίσεις στην Μέση Ανατολή και την Ασία και ξέχνα την Ευρώπη. Γιατί αν τα βάλεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, θα σε φάει η Κίνα και ούτε θα το πάρεις χαμπάρι. Τα πετρέλαια και ο φυσικός πλούτος της Σιβηρίας είναι δίπλα τους. Θα βάλουν μπροστά τους Βορειοκορεάτες και μετά θα το παίζουν ειρηνιστές και μεσολαβητές.)
 
δ. Ελπίζω η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ να συνεργαστεί καλύτερα με τη Ρωσία, όπως κα με την Ευρώπη, γιατί αλλιώς, ο νέος εχθρός θα λέγεται Κίνα. Τόνισα επίτηδες το “θα”. Ακόμη η Κίνα δεν είναι εχθρός. Αλλά αν μειωθεί η δύναμη των ΗΠΑ και της Ρωσίας, αν συνεχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους, θα επικρατήσουν μοιραία οι δυνάμεις εκείνες (στο εσωτερικό της Κίνας) που ονειρεύονται παγκόσμια κυριαρχία. Και όταν η Κίνα θελήσει να επεκταθεί, από τη μία η τεράστια Σιβηρία και από την άλλη η τεράστια (και εξ ίσου αραιοκατοικημένη αλλά και πλούσια σε φυσικό πλούτο) Ωκεανία, θα είναι οι επόμενοι και σχετικά εύκολοι στόχοι για αυτήν. Για την υπόλοιπη Ασία δεν το συζητώ καν: Σε αυτήν οι Κινέζοι μπορούν να πάνε και με τα πόδια, με τα εκατομμύρια του στρατού τους. Αλλά και να την κατακτήσουν οικονομικά (και ειρηνικά) χωρίς πόλεμο, μόνο με τα χρήματα και την απειλή του μεγέθους τους.
 
ε. Τέλος, ελπίζω να μην συμβεί αυτό που έγραψα στην αρχή: Ελπίζω να μην αρχίσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, εμείς οι Έλληνες, για τον Τραμπ και την Χίλλαρυ … Επειδή, πολύ πριν φτάσουμε να συζητούμε τις επιπτώσεις της εκλογής αυτής στην διεθνή σκακιέρα ή στην πολιτική των ΗΠΑ, πρέπει πρώτα απ’ όλα, να λύσουμε το δικό μας πολιτικό πρόβλημα: Να διώξουμε τους συριζαίους από την εξουσία, πριν κατσικωθούν σε αυτή για καλά και γίνουμε η Βενεζουέλα της Ευρώπης.
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φρούτο που θα ωριμάσει και θα πέσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κισσός που θα μας πνίξει.
Καλημέρα σας.

Facebook Comments