Η κινηματογραφική εβδομάδα ξεκινά με τη θριαμβευτική επιστροφή του Mel Gibson πίσω από τις κάμερες
Η θριαμβευτική επιστροφή του Mel Gibson πίσω από τις κάμερες, Michael Fassbender σε μελόδραμα και Tom Cruise σε νέες περιπέτειες
Η θριαμβευτική επιστροφή του Mel Gibson πίσω από τις κάμερες, Michael Fassbender σε μελόδραμα και Tom Cruise σε νέες περιπέτειες
Η θριαμβευτική επιστροφή του Mel Gibson πίσω από τις κάμερες, Michael Fassbender σε μελόδραμα και Tom Cruise σε νέες περιπέτειες !! Καλή διασκέδαση
HACKSAW RIDGE/ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ 3/5
Σκηνοθεσία : Mel Gibson
Πρωταγωνιστούν : Andrew Garfield, Sam Worthington, Hugo Weaving, Vince Vaughn
Η ιστορία του πρώτου Αντιρρησία Συνείδησης του Αμερικάνικου Στρατού που τιμήθηκε με το Μετάλλιο Τιμής…
Φανταστείτε μια αίθουσα γεμάτη από όλη την καλή κοινωνία του κινηματογράφου να τιμά με ένα πρωτόγνωρο για το σκηνοθέτη (τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια) standing ovation!! Φανταστείτε ότι για το σκηνοθέτη έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα (τα περισσότερα οφείλω να πω απολύτως αληθινά). Εθισμένος στο αλκοόλ, με πρόβλημα διαχείρισης θυμού, αντισημίτης και ρατσιστής. Και φανταστείτε ότι τον χειροκροτούν γιατί έκανε μια ακόμη ταινία για τα αγαπημένα του θέματα , την πίστη, την θρησκεί, τα ιδανικά και το καθήκον , που τουλάχιστον το μισό Hollywood τα ακούει και βγάζει φλύκταινες !! Και τότε θα καταλάβετε τι έγινε ακριβώς στις Κάννες με τη σκηνοθετική επιστροφή του Mel Gibson. Όσο απίστευτο φαινόταν πριν μόλις 2-3 χρόνια ότι η καριέρα του Gibson θα ανένηπτε, άλλο τόσο απίστευτη είναι η ιστορία του Desmond Doss. Ξεκινά σαν ένα “παλιομοδίτικο” δράμα σαν να έχει γυριστεί τη δεκαετία του 50, μέχρι ο γεννημένος στην Νέα Υόρκη Gibson να μας δώσει το περίγραμμα του χαρακτήρα του ήρωα, και όταν το η πλοκή μεταφέρεται στο θέατρο του πολέμου μετατρέπεται σε ένα απίστευτα δυνατό φιλμ αφού εκεί ο Gibson είναι μάστορας και εκεί νιώθεις ότι σε αυτό το κομμάτι είναι χρόνια μπροστά από τους υπόλοιπους. Χωρίς υπερβολή μας δίνει μερικές από τις εικόνες της χρονιάς !!! Πολύ καλός ο Garfield σε ρόλο που δεν απαιτεί να κάνει τον καραγκιόζη, όχι πολύ πετυχημένες οι επιλογές των Vaughn και Worthington ενώ θα μπορούσε να “παίξει” περισσότερο με το δίπολο της σχέσης του ήρωα με τον αδερφό του που είναι και θεμέλιο της ταινίας. Κι όπως έγραψαν πολλοί κριτικοί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αν δεν ήταν στη μαύρη λίστα , την Οσκαρική υποψηφιότητα ο Gibson θα την είχε στο τσεπάκι του…
SIERANEVADA 3/5
Σκηνοθεσία : Christi Puiu
Πρωταγωνιστούν : Mimi Branescu, Mirela Apostu, Eugenia Bosanceanu
Τα μέλη μιας οικογένειας συγκεντρώνονται στα “σαράντα” του πατριάρχη της….
Η νέα ταινία του Νονού του Ρουμανικού νέου κύματος όπως τον αποκαλούν τα ξένα ΜΜΕ , διάρκεια σχεδόν 3 ωρών, είναι ένα οικογενειακό δράμα. Η πρώτη ώρα θέλει πολλή υπομονή μέχρι ο Puiu να σε βοηθήσει – με εκνευριστικά αργό ρυθμό είναι η αλήθεια – να εγκλιματιστείς σε αυτό που βλέπεις, ένα διαμέρισμα στο Βουκουρέστι (μικρογραφία του σύγχρονου κόσμου) γεμάτο από μέλη μιας οικογένειας που περιμένουν τον παπά συζητώντας περί ανέμων και υδάτων (θρησκεία, κομμουνισμός, σεξ, θεωρίες συνωμοσίας) μερικές μέρες μετά τα γεγονότα στο Charlie Hebdo. Όσο όμως περνά η ώρα και ξυπνούν αναμνήσεις και λανθάνουσες έριδες τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται μέχρι το αποκορύφωμα του τέλους. Ο Puiu βάζει την κάμερα σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνία του σπιτιού με μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα και στήνει κάποιες σκόρπιες σκηνές φαρσοκωμωδίας δίνοντας στην ταινία του ένα τόνο Βρετανικής τηλεοπτικής σειράς και καθοδηγεί το καστ σε απόλυτα ρεαλιστικές ερμηνείες. Δοκιμάζει την υπομονή σου αλλά…ανταμοίβεσαι
FUSI/ΚΑΡΔΙΑ ΒΟΥΝΟ 2.5/5
Σκηνοθεσία : Dagur Kari
Πρωταγωνιστούν : Gunnar Jonsson, Ilmur Kristjansdottir
O 40χρονος εργένης Fusi είναι παγιδευμένος στην ρουτίνα της καθημερινότητας του που τον θέλει να μένει ακόμη με τους γονείς του. Όταν μπαίνει στη ζωή του η Alma αλλά και ένα 8χρονο κορίτσι της γειτονιάς , όλα έρχονται πάνω κάτω…
Γλυκόπικρη μελέτη του ανθρώπινου χαρακτήρα και εξαιρετικά εύστοχη παρουσίαση της κοινωνικής απομόνωσης . Παρότι ο Fusi δεν κάνει πολλά στη ζωή του, μέσω μιας σειράς συμβάντων όμορφα δομημένων ( αν και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία) ο Kari μας δίνει έναν πολύπλοκο χαρακτήρα με πληθώρα λανθανόντων συναισθημάτων. Πλοκή που μένει ρεαλιστική, δεν πάει όπως περιμένεις ακριβώς, χιούμορ πολύ και απόλυτη ειλικρίνεια γιαυτό που είναι. Ο Jonsson στον πρωταγωνιστικό ρόλο , χωρίς να μιλά πολύ, δίνει μια ξεχωριστή ερμηνεία . Έχω κάποιες ενστάσεις για τη συμπεριφορά της Alma – καθώς ο Fusi δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε ακαταμάχητος – αλλά το παραβλέπω γιατί πρόκειται για διαμαντάκι…
THE LIGHT BETWEEN OCEANS/ΤΟ ΦΩΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ 2/5
Σκηνοθεσία : Derek Cianfrance
Πρωταγωνιστούν : Michael Fassbender, Alicia Vikander, Rachel Weisz
Ατεκνο ζευγάρι φαροφύλακα και νοικοκυράς στην Αυστραλία , βρίσκουν στην παραλία ένα μωρό και το μεγαλώνουν σαν να ήταν δικό τους….
Διασκευή του βιβλίου του M.L. Stedman και το φιλμ είναι αλήθεια ότι σου ζητά να “δεχτείς” πολλές συμπτώσεις και γεγονότα για να μπορέσεις να το παρακολουθήσεις. Με μικρή δόση υπερβολής θα μπορούσε να πει κανείς ότι η εμπειρία είναι σαν να βλέπεις ένα “σοβαρό” φιλμ με περιεχόμενο όμως από βιβλίο του Nicholas Sparks (Notebook κτλ), με φοβερό όμως καστ, εξαιρετική φωτογραφία σε εξωτικό προορισμό, και γενικά ποιοτικότερη παραγωγή. Ένα σοβαρό μελόδραμα με πολύ ωραίες εικόνες. Fassbender και Vikander δυστυχώς δεν αναπτύσσουν τη χημεία που θα σε συνεπάρει παρότι είναι καλοί στους ρόλους τους αλλά και η σκηνοθεσία του Cianfrance είναι πολύ συγκρατημένη και δεν σε αφήνει να μπεις 100% στο πνεύμα της ταινίας όπως τα κατάφερε λόγου χάρη με το BLUE VALENTINE. Μπορεί να φοβόταν ότι θα καταλήξει το φιλμ του σαν ένα μεγάλο επεισόδιο σαπουνόπερας. Αποτέλεσμα είναι ότι το φως του φάρου είναι εκεί αλλά δεν είναι αρκετό για να σε βγάλει στην ακτή.
JACK REACHER:NEVER GO BACK/JACK REACHER:ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΣ ΠΙΣΩ 1/5
Σκηνοθεσία : Edward Zwick
Πρωταγωνιστούν : Tom Cruise, Cobie Smulders
O Jack Reacher (Cruise) προσπαθεί να ξεσκεπάσει μια κυβερνητική συνωμοσία προκειμένου να “καθαρίσει” το όνομα του.
Δεύτερη ταινία με τον Jack Reacher. Σενάριο γεμάτο ηλιθιότητες και κλισέ διαλόγους (πόσες φορές θα ακούσω τον “κακό” να λέει στον “καλό” ότι είμαστε ίδιοι για να πάρει τη γνωστή απάντηση “δεν έχουμε κανένα κοινό”, πόσες;). Αλλαγή σκηνοθέτη από τον Christopher McQuarrie που γνωρίζει ως πρώην σεναριογράφος τη βαρύτητα των καλά δομημένων διαλόγων και την σωστή χρήση τους στον Edward Zwick που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Φώσκολος του Hollywood γιατί προσπαθεί να “εκμεταλλευτεί” (με την κακή έννοια) το κοινό και να του επιβάλλει συγκεκριμένα συναισθήματα και αντιδράσεις. Σκηνές δράσης όχι τίποτε σπουδαίο και γενικά χωρίς εκπλήξεις με τον Zwick να έχει απογυμνώσει το φιλμ από οποιαδήποτε στοιχεία προσωπικότητας και ενδιαφέροντος του είχε κληροδοτήσει η πρώτη ταινία (Οφείλω να πω βέβαια ότι και ο McQuarrie στην πρώτη ταινία μόνο στο πρώτο μισό κράτησε τα πράγματα ενδιαφέροντα, στο δεύτερο μισό κατέρρευσε). Τα καλά της ταινίας είναι 2, ο Tom Cruise που είναι καλός ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψιν ότι δεν έχει κανένα κοινό στοιχείο (εξωτερικό ή μη ) με τον Jack Reacher των βιβλίων του Lee και το διασκεδαστικό στοιχείο που προκύπτει από τον υφέρποντα ερωτισμό που υπάρχει μεταξύ Cruise και Smulders ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι σε σχέση με το βιβλίο ο κινηματογραφικός Reacher έχει την ερωτική ζωή του ευνούχου στο Game of Thrones….
ALONE IN BERLIN/ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ 1/5
Σκηνοθεσία : Vincent Perez
Πρωταγωνιστούν : Brendan Gleeson, Emma Thompson, Daniel Bruhl
Στο Βερολίνο του 1940 ο Otto ( Gleeson ) και η Anna ( Thompson) μαθαίνουν για το θάνατο του γιου τους στο μέτωπο κι αποφασίζουν να αντισταθούν στο ναζιστικό καθεστώς με έναν “ιδιαίτερο” τρόπο…
Βασισμένο στο τελευταίο βιβλίο του Γερμανού συγγραφέα Hans Fallada, ο οποίος μάλιστα το τελείωσε σε μόλις 24 ημέρες και στη Γερμανία θεωρείται από το κορυφαία – αν όχι το κορυφαίο – που έχουν γραφτεί για την Γερμανική αντίσταση εναντίον των Ναζί. Τραγικό λάθος η χρήση Βρετανών ηθοποιών που μιλούν αγγλικά με ψευδο-γερμανική προφορά με τον σκηνοθέτη να υπεραμύνεται της επιλογής του με τη δικαιολογία ότι ήθελε να το εξευρωπαΐσει..το αποτέλεσμα όμως είναι πολύ κακό έως γελοίο. Και είναι κρίμα γιατί εκθέτει και τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που έχει υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του, η οποία προβλέψιμη και βαρετή. Καμιά ένταση, καμιά αγωνία, κανενός είδους συναίσθημα, καμιά ευχαρίστηση για τον δύσμοιρο θεατή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες Gleeson και Thompson.
Facebook Comments